ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นก่อนว่า จขกท เป็นเด็กที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ 5 ขวบ จขกท อยู่ในความดูแลของแม่ทุกอย่างตั้งแต่เล็กๆ เมื่อก่อนครอบครัวยากจนมากคุณตา คุณยาย และแม่ เป็นคนเลี้ยงและพยายามพยุงครอบครัวให้พอมีอยู่มีกินจนทุกวันนี้ หลังจากที่พ่อแม่แยกทางกัน พ่อไม่ค่อยได้เจอกับ จขกท เนื่องจากคุณยายไม่ค่อยชอบพ่อ จึงไม่ค่อยอนุญาตให้มาเจอ แต่พ่อก็จะพยายามแอบมาเจอที่โรงเรียนในตอนที่เรายังเด็กๆ พยายามซื้อขนมมาให้ซื้อเสื้อผ้าให้ จนกระทั่งพ่อแต่งงานใหม่จากนั้นพ่อก็ไม่ได้มาหา จขกท อีกเลย จน จขกท เรียนมัธยม พ่อฝากตังมาให้บ้างปีละครั้งสองครั้ง ครั้งละ 1000 บาท เราก็มีขอบ้างแต่พ่อมักจะพูดบ่อยๆว่าไม่มี จขกท ก็ไม่ได้อะไรให้ก็ได้ ไม่ให้ก็ไม่เป็นไร จน จขกท ขึ้นมหาลัย ซึ่งต้องมีค่าใช้จ่ายหลายอย่าง เราอยากแบ่งเบาแม่บ้าง จึงพยายามลองคุยกับพ่อขอให้พ่อจ่ายค่าเทอมให้ เพราะเราเรียนมหาลัยรัฐค่าเทอมไม่แพงมาก ในส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆแม่จะเป็นคนรับผิดชอบ แต่พ่อก็ปฏิเสธมาโดยตลอด และมักจะบอกเราว่าพ่อไม่มีตัง แต่ก็จะมีให้บ้างในช่วงเทศกาลปีใหม่สงกรานต์ครั้งละ 2000 จนถึงวันที่เราเรียนจบพ่อจะพยายามโทรหาบ่อยมาก และมักถามว่าได้งานทำหรือยัง และมักจะพูดว่าถ้าทำงานแล้วให้พ่อใช้เงินเดือนด้วยหน่อยนะ แต่หลังจากที่ จขกท เรียนจบไม่นาน คุณตา จขกท ป่วย เราจึงอยู่ดูแลคุณตาและไม่ได้ไปทำงานเพราะเราอยู่กับแม่แค่สองคน คุณยายเสียไปแล้ว แต่เราก็ขายของกับคุณแม่และดูแลตาไปด้วยเราจึงไม่มีเงินเดือน ณ ตอนนี้ส่วนใหญ่เงินที่ใช้อยู่ก็ยังมาจากแม่เราจึงไม่ได้ส่งให้พ่อ จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อโทรมาบอกเราว่าป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย อยากขอตังไปหาหมอ แต่เรายังมีตังอยู่ไม่เยอะ ใช้บ้างเก็บบ้าง เราเลยให้ไปนิดหน่อย เดือนต่อมาพ่อขออีก เราก็ให้ไป (ครั้งละ 1500-2500) และพ่อก็โทรมาขออยู่บ่อยๆ  ซึ่งเราเคยตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าพ่อไม่ขอก็จะให้บ้างตามกำลังที่พอมี แต่สี่ห้าเดือนมานี้เราไม่ได้ส่งตังให้พ่อเพราะคุณตาป่วยหนักเราจำเป็นต้องใช้ตัง ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าพ่อเรารักษาตัวอยู่ กทม ส่วนเราอยู่ต่างจังหวัด ในช่วงที่ตาเราอาการหนัก พ่อเรากลับมาบ้านต่างจังหวัดจึงอยากให้เราไปหา แต่ตอนนั้นคือคุณตา จขกท จะไม่ไหวแล้วจึงยังไม่ได้ไปหาพ่อ แต่พ่อก็โทรมาบอกให้ไปหาทุกวัน จนที่สุดคุณตา จขกท ก็จากไป แต่ญาติของพ่อก็พยายามมาบอก จขกท ไปหาพ่อ ทั้งที่วันนั้นเป็นงานศพของตา (ตาพึ่งเสียได้สองเดือนนะคะ) หลังจากเสร็จงานคุณตา จขกท จึงไปเยี่ยมคุณพ่อค่ะ จากนั้น 1 วัน พ่อก็กลับ กทม ไปรักษาตัวต่อแต่อาการไม่ดีขึ้น (ขณะที่พ่อป่วยพ่อยังช่วยเหลือตัวเองได้ทุกอย่าง แต่ต้องระวังเป็นพิเศษคือระวังอย่าให้ล้มเพราะอาการจะทรุด)  ทำให้พ่ออยากกลับมาอยู่บ้านกับย่าที่ ตจว ซึ่งหมู่บ้านที่พ่ออยู่ห่างกับบ้านเรา 8 กม. พ่อได้โทรมาและบอกกับเราว่าให้เราไปดูแลหน่อยถ้าพ่อกลับบ้าน เพราะภรรยาใหม่ของพ่อไม่สามารถกลับมาดูแลพ่อได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง ในความเป็นจริงเราไม่เคยคิดว่าจะไม่ดูแลพ่อนะ แต่เราไม่สามารถไปเฝ้าได้ทุกวันและทุกเวลา เพราะ เราอยู่กับแม่สองคน เราทิ้งให้แม่อยู่คนเดียวไม่ได้และเดือนมกรานี้ เราจะเริ่มทำงานแล้ว เราไม่สามารถไปอยู่บ้านพ่อได้ แต่ไปเป็นครั้งคราวได้  
#ถ้าหากเราจะปฏิเสธการไปดูแลพ่อแบบที่ท่านต้องการจะดูเป็นลูกที่แย่มากไหม แต่เราจะหาโอกาสไปเยี่ยมเยียนบ่อยๆ เพราะเราไม่เคยคิดเลยว่าจะไม่ไปหา ด้วยอีกอย่างเราจะทำอะไรเราต้องนึกถึงใจแม่เราให้มากๆ เพราะแม่ลำบากมากๆกว่าจะเลี้ยงเรามาได้ขนาดนี้ แม่ต้องตื่นแต่เช้าไปขายของ กลับมาก็แทบไม่มีเวลานอนเพราะต้องเตรียมของขายวันต่อไป และแม่เลี้ยงเราดีจนเราไม่เคยคิดเลยว่าเราขาดพ่อ เพราะไม่ว่าเราจะเอ่ยปากขออะไรแม่มีให้เราหมด แม่ลำบากขายของส่งเราเรียนจนจบโดยที่ไม่ให้เรากู้ยืมเลยสักบาทเพราะกลัวเรียนจบแล้วต้องลำบากใช้หนี้ แต่ในทางกลับกันพ่อมักจะปฏิเสธเราก่อนเสมอไม่ว่าตอนนั้นเราจะเดือดร้อนหรืออะไรก็ตาม ตอนนี้เราแค่คิดว่าทำไมผู้หญิงคนหนึ่งพยายามสู้ทุกอย่างเพื่อให้ลูกคนหนึ่งสบายและมีทุกอย่างที่ควรจะมี แต่ผู้ชายอีกคนหนึ่งไม่สู้อะไรเลยทำเพียงปัดป่ายไปเป็นครั้งคราว เราไม่เคยลืมบุญคุณที่พ่อทำให้เราได้เกิดมา และไม่เคยลืมภาพวันที่พ่อพยามยามแอบไปเจอเราตอนเป็นเด็กๆ แต่พ่อก็ไม่ได้พยายามเลี้ยงดูเราให้มีคุณภาพชีวิตดีๆแบบที่แม่ทำ พอมาวันนี้วันที่พ่อคิดว่าใกล้จะถึงบั้นปลายชีวิต พ่อกลับต้องการเรามากๆ จริงๆตอนนี้เราก็ยังไม่รู้เลยว่าควรแก้ปัญหาเรื่องนี้ยังไงถ้าพ่อกลับมาอยู่กับย่าจริงๆ เพราะคุณย่าเราแก่มากแล้ว ในบ้านก็จะมีเพียงคุณอาและภรรยาของคุณอาที่อยู่กับย่า แต่อาเราก็ต้องทำงานเหมือนกัน เราจึงกังวลมากๆว่าถ้าพ่อกลับมาแล้วจะไม่มีใครดูแล เพราะเราเข้าใจดีว่าการดูแลผู้ป่วยคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย