พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ผมอายุประมาณ 2-3 ขวบ (จำความยังไม่ได้เลย)

หลังจากนั้นผมอยู่กับแม่และครอบครัวแม่มาตลอด แม่ส่งเสียค่าเลี้ยงดู กินอยู่ ค่าเทอมตั้งแต่นั้นมาจนผมเรียนจบมหาลัย ดาวน์รถให้

ช่วงวัยประถม-มัธยมมีแว๊บไปหาพ่อบ้างบางครั้งเพราะบ้านใกล้กัน (เดือนละครั้งสองครั้ง)

พอขึ้นมหาลัย พ่อมีส่งเงินค่าขนมมาให้ใช้บ้างทุกเดือนจนเรียนจบ (เจอกันเดือนละ 1-2 ครั้ง)

ปัญหาคือพอผมเรียนจบแล้ว ทำงานอยู่ต่างจังหวัด เข้ากรุงเทพฯอาทิตย์ละครั้ง บางอาทิตย์ก็ไม่ได้เข้า ทำงาน 6-7 วัน/สัปดาห์

จะหาเวลากลับบ้านไปเจอแม่/แฟนยังต้องสลับเวลากันในแต่ละอาทิตย์ หรือแบ่งเวลากันแบบตึงมาก เช่น เจอแฟนเช้า เจอแม่บ่าย เพราะตอนเย็นต้องไปทำงานต่อ

หลังเรียนจบมาแล้ว ประมาณ 3-4 ปี แทบไม่ได้เจอพ่อเลย เพราะอยู่กันคนละครอบครัว อยู่กันคนละบ้าน (พ่อมีครอบครัวใหม่ มีลูก ตั้งแต่เลิกรากับแม่ผมไป)

ไม่ได้คุยกับพ่อเลยในช่วงที่ผ่านมา เพราะเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ พ่อก็เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ ทำให้ขาดการติดต่อกันไป

พึ่งมารู้ในช่วงไม่กี่วันมานี้จากครอบครัวใหม่ของพ่อว่า พ่อป่วยหนัก อาการไม่ค่อยดี ไม่ยอมไปหาหมอ

ตัวผมอยู่ต่างจังหวัดยังไปหาพ่อไม่ได้ แต่ไม่เกินปลายสัปดาห์นี้จะได้กลับ กทม. จะได้เข้าไปเยี่ยมพ่อ

แต่ฝั่งครอบครัวใหม่ของพ่อไม่เข้าใจ หาว่าเราทอดทิ้งพ่อ ไม่เคยมาดูแล ไม่สนใจพ่อ ใช้คำพูดแรงๆประหนึ่งว่าเราเป็นลูกเนรคุณอะไรทำนองนั้น ที่พ่อป่วยหนักก็เพราะเรา ?

เราจะมีวิธีการอธิบายให้ครอบครัวใหม่เขาเข้าใจยังไงดีครับ เพราะเราเองก็ไม่ได้อยู่กับทางพ่อเลยตั้งแต่อายุ 2 ขวบ แต่ทำไมพูดเหมือนมันเป็นความผิดเราที่พ่อป่วย แล้วไม่มีใครมาดูแล  ?