๔. อนิจจสูตรที่ ๒
..........
........
ภิกษุทั้งหลาย !       ขันธ์๕..เป็นสิ่งที่ไม่เที่ยง   { ขันธ์๕ : รูป - เวทนา - สัญญา - สังขาร - วิญญาน }
สิ่งใด ไม่เที่ยง        สิ่งนั้นเป็นทุกข์
สิ่งใด เป็นทุกข์       สิ่งนั้นเป็นอนัตตา
สิ่งใด เป็นอนัตตา    สิ่งนั้น 
นั่น  ไม่ใช่ของเรา  ไม่ใช่เป็นเรา  ไม่ใช่เป็นตัวตนของเรา :
เธอทั้งหลาย  พึงเห็นข้อนั้น  ด้วยปัญญาโดยชอบตรงตามที่เป็นจริง  อย่างนี้ ด้วยประการดังนี้.

ภิกษุทั้งหลาย ! 
เมื่อบุคคลเห็นข้อนั้น ด้วยปัญญาโดยชอบตรงตามที่เป็นจริงอยู่อย่างนี้ 
ปุพพันตานุทิฏฐิ  (ความตามเห็นขันธ์ส่วนอดีต)  ทั้งหลาย  ย่อมไม่มี  <---------ไม่คิดว่า " เราเคยมีแล้วหรือ หน่อ? "
 
เมื่อปุพพันตานุทิฏฐิทั้งหลายไม่มี 
อปรันตานุทิฏฐิทั้งหลาย(ความตามเห็นขันธ์ส่วนอนาคต) ย่อมไม่มี  <---------ไม่คิดว่า " เราจะมีอีกหรือ หน่อ? "

เมื่ออปรันตานุทิฏฐิทั้งหลายไม่มี ความยึดมั่นลูบคลําอย่างแรงกล้า ย่อมไม่มี
 
เมื่อความยึดมั่นลูบคลําอย่างแรงกล้าไม่มี จิตย่อมจางคลายกําหนัด
ในรูป  ในเวทนา  ในสัญญา  ในสังขารทั้งหลาย  ในวิญญาณ 
ย่อมหลุดพ้นจากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่มีความยึดมั่นถือมั่น

- เพราะหลุดพ้นแล้ว  จึงดํารงอยู่ 
- เพราะดํารงอยู่  จึงยินดีร่าเริงด้วยดี
- เพราะยินดีร่าเริงด้วยดี  
- จึงไม่หวาดสะดุ้ง  เมื่อไม่หวาดสะดุ้ง
- ย่อมปรินิพพานเฉพาะตนนั่นเทียว 
เธอนั้นย่อมรู้ชัดว่า
“ชาติสิ้นแล้ว  พรหมจรรย์ได้อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทํา ได้ทําสําเร็จแล้ว
กิจอื่นที่จะต้องทําเพื่อความเป็นอย่างนี้ มิได้มีอีก” ดังนี้.

(ภาษาไทย) ขนฺธ. สํ. ๑๗/๔๕/๙๓. {  สำนวนท่านพระพุทธทาส..นะ }