จันทร์เสี้ยวในคืนข้างแรมลอยขึ้นประดับฟ้าอยู่นานแล้ว ทิดมั่นยังคงนั่งแอบอยู่หลังต้นขนุนนี้ มันแกะยาเส้นในมวนออกเคี้ยวแก้อยากด้วยความเครียด
มันไม่กล้าจะจุดสูบ เพราะเกรงคนในบ้านจะเห็นแสงไฟ หรือได้กลิ่นควัน แล้วจะรู้ตัวว่ามีคนแอบอยู่ที่นี่
เมื่อ 2 วันก่อน มีคนไปบอกข่าวกับทิดมั่นที่ไปทำงานเล่นดนตรีอยู่ต่างอำเภอ ว่าปลัดหนุ่มที่มาจากกรุงเทพได้สู่ขอชบา และกำนันชื้นก็ตกลงแล้ว ชบา
กำลังจะไปกับปลัด ไปแต่งงานกันที่กรุงเทพ ทำให้ทิดมั่นร้อนใจนัก แต่ไม่อาจทิ้งงานไปจากวงดนตรีที่กำลังเล่นได้ ต้องรอจนวันนี้ จึงได้ติดรถโรงสีกลับมาด้วยหัวอกที่ลุกเป็นไฟ
ทิดมั่นเฝ้ารอเวลาที่จะเจอหน้าชบา นั่น ไฟในบ้านดับแล้ว คนในบ้านเข้านอนแล้ว ทิดมั่นเอื้อมมือไปหากระไดที่เตรียมมาจะใช้ปีนห้องชบา เพื่อถามถึงสัญญารักที่เคยให้ไว้ระหว่างกัน
แต่เพียงเมื่อมือทิดมั่นสัมผัสถูกกระได
"พี่มั่น"
ทิดมั่นสะดุ้งหันไปมองคนที่เรียกชื่อมัน ก็เห็นเป็นหญิงสาวที่มันฝันถึงทุกคืน คิดถึงทุกลมหายใจ
"ชบา"
ยามนี้ กระไดไม่จำเป็นแล้ว ทิดมั่นเดินเข้าไปหาชบา เห็นสาวคนรักใส่ชุดลายลูกไม้จีบพองฟูทั้งตัว กางเกงขายาวทรงสมัยกับรองเท้าหุ้มส้นที่ดูเรียบร้อย
ทิดมั่นชะงัก
"นี่ ชบา ไปกรุงเทพมาใช่มั้ย" ชุดที่ชบาใส่ ไม่ใช่ชุดที่จะมาใส่เดินเล่นเฉิดฉายแถวนี้แน่
"ฉันไปกับคุณปลัดมาจ้ะ คุณปลัดจะพาฉันไปพบพ่อกับแม่เขา ...แต่ฉันไม่ได้ไป ฉันกลับมาหาพี่"
"ชบากลับมาหาพี่อย่างนั้นหรือ" ทิดมั่นตื้นตัน
"ใช่จ้ะ ฉันเคยบอกพี่มั่นแล้ว ว่าฉันรักพี่คนเดียว"
"ชบาเอ๊ย" ทิดมั่นเข้าสวมกอดสาวคนรัก "ไปที่เถียงนาของเราเถอะ"
ทิดมั่นช้อนชบาอุ้มลอยขึ้น ชุดสวยๆอย่างนี้ อย่าลุยทุ่งให้เปื้อนเลย มันรีบเดินจ้ำไปยังเถียงนาที่ประจำที่มันเคยใช้พลอดรักกับชบา แต่ ให้จันทร์เสี้ยวบนฟ้าเป็นพยาน คืนนี้ มันจะทำมากกว่านั้น
ทิดมั่นวางชบาลงบนเถียงอย่างทะนุถนอม มันนั่งแนบชิดโอบรอบเอวชบา
"พี่มั่น" ชบาพูดกับทิดมั่นก่อนที่มันจะทันได้ขออะไรบางอย่างจากหญิงสาว
"ฉันรักพี่นั้นจริงนะ แต่ ฉันคงอยู่กับพี่ไม่ได้"
ทิดมั่นหัวใจเย็นเยียบ
"ชบา หมายความว่ายังไง ชบาจะแต่งงานกับไอ้ปลัดนั่นงั้นหรือ"
"ฉันไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของพี่" ชบาส่ายหัว "ฉันขอให้พี่ลืมฉันเสีย"
ทิดมั่นคลายมือจากหญิงสาว หัวใจมันยิ่งกว่าถูกราดรดด้วยน้ำแข็ง
"ไม่ ไม่ พี่ไม่ลืมหรอก ชบาทำพี่เจ็บเพียงนี้ พี่ไม่ลืม"
ไอ้หนุ่มลุกขึ้น ยืนโซเซ หันหลังหมายเดินจากไป แต่มือนุ่มเย็นของชบาคว้าแขนมันไว้
"พี่ไม่เข้าใจ ฉันอยู่กับพี่ไม่ได้จริงๆ ฉันขอให้พี่ลืมฉัน แต่ไม่ใช่คืนนี้" ชบาลูบแขนทิดมั่น
"เพราะคืนนี้ ฉันจะอยู่กับพี่" ชบาเดินมาข้างหน้ามัน "...แค่คืนนี้ ฉันจะเป็นของพี่มั่น"
ดวงตาทิดมั่นวาวโรจน์ ให้จันทร์เสี้ยวบนฟ้าเป็นพยาน หัวใจที่เหี่ยวแห้งเยียบเย็นเมื่อครู่ กลับร้อนรุ่มเผาไหม้ไปด้วยไฟรักไฟสวาทไฟสเน่หา
มันไม่เสียเวลาถามซ้ำว่า จริงหรือเปล่า ทิดมั่นเข้าตระกองกอดชบาให้เอนนอนลงกับเถียง ความสุขห่างออกไปเพียงแค่ชั่วมันล้มตัวเข้าทาบทับ
แต่ฉับพลันนั่น สวรรค์ล่มเมื่อแสงไฟถูกสาดส่องมาพร้อมเสียงตะโกน
"นั่นใครน่ะ"
ทิดมั่นกัดฟันกรอด ยกมือบังแสง หยีตาเพ่งมอง เห็นเป็นเฒ่าหยองส่องไฟฉายมา อีกมือถือฉมวก ไหล่ยังคล้องข้องปลา
"ลุงหยอง กลับไปก่อน เถียงนี่ฉันใช้อยู่ อีกชั่วโมงหรือ 2 ชั่วโมงค่อยมา"
แต่เฒ่าหยองไม่ฟัง ยังเดินส่องไฟเข้ามาใกล้
"เอ็งอยู่คนเดียวทำอะไรวะ ข้าขอนั่งพักสูบยาเดี๋ยว แล้วจะไปหาปลาต่อละ"
"อยู่คนเดียวอะไรกัน ลุงไม่เห็น..."
ทิดมั่นค่อยรู้สึก ว่าสาวคนรักในอ้อมแขนที่กำลังจะพลีกายให้มัน หายไป มันลุกขึ้น กวาดตามองหา ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
"ชบา" ทิดมั่นร้องเรียก "ชบา"
เฒ่าหยองตาเหลือก
"ไอ้มั่น เอ็งจะเรียกชบามันทำไม"
"ฉันเรียกแล้วมันหนักหัวลุงตรงไหน" ทิดมั่นหงุดหงิด จนแทบไม่ให้ความเคารพมารผจญแก่ๆนี่แล้ว
"เอ็งไปอยู่ไหนมาวะ ไม่รู้หรือ 3 วันก่อน ชบามันนั่งรถไปกรุงเทพกับคุณปลัด แล้วรถคว่ำ คุณปลัดยังนอนเจ็บอยู่ แต่ชบาน่ะ มันตายคาที่ เอ็งจะเรียกมันมาหาอะไร"
"หา"
"เออ หาอะไรล่ะวะ"
จิตใจทิดมั่นปั่นป่วนวุ่นวายด้วยอารมณ์หลากหลาย สับสนตกใจโศกเศร้าโกรธแค้นสงสัยเสียใจ แต่ในที่สุด ทิดมั่นก็ตวาดใส่เฒ่าหยอง
"โธ่ ลุงหยอง ไม่น่ามาตอนนี้เลย"
ไอ้หนุ่มกลัดมันจนจุกอกจะระเบิด หันไปตะโกนก้องลั่นทุ่ง
"ชบา ชบาอยู่ที่ไหน กลับมาก่อนเถอะ ไหนบอกว่าคืนนี้จะเป็นของพี่ไง ถึงเป็นผีพี่ก็ไม่ว่า ขอพี่สักทีก่อนเถอะ!"
........................................................................................................................................................................
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ว่าจะเขียนเรื่องผีอีกสักเรื่อง แต่มือมันเคย เลยจบแบบนี้
สัญญารักมั่น
มันไม่กล้าจะจุดสูบ เพราะเกรงคนในบ้านจะเห็นแสงไฟ หรือได้กลิ่นควัน แล้วจะรู้ตัวว่ามีคนแอบอยู่ที่นี่
เมื่อ 2 วันก่อน มีคนไปบอกข่าวกับทิดมั่นที่ไปทำงานเล่นดนตรีอยู่ต่างอำเภอ ว่าปลัดหนุ่มที่มาจากกรุงเทพได้สู่ขอชบา และกำนันชื้นก็ตกลงแล้ว ชบา
กำลังจะไปกับปลัด ไปแต่งงานกันที่กรุงเทพ ทำให้ทิดมั่นร้อนใจนัก แต่ไม่อาจทิ้งงานไปจากวงดนตรีที่กำลังเล่นได้ ต้องรอจนวันนี้ จึงได้ติดรถโรงสีกลับมาด้วยหัวอกที่ลุกเป็นไฟ
ทิดมั่นเฝ้ารอเวลาที่จะเจอหน้าชบา นั่น ไฟในบ้านดับแล้ว คนในบ้านเข้านอนแล้ว ทิดมั่นเอื้อมมือไปหากระไดที่เตรียมมาจะใช้ปีนห้องชบา เพื่อถามถึงสัญญารักที่เคยให้ไว้ระหว่างกัน
แต่เพียงเมื่อมือทิดมั่นสัมผัสถูกกระได
"พี่มั่น"
ทิดมั่นสะดุ้งหันไปมองคนที่เรียกชื่อมัน ก็เห็นเป็นหญิงสาวที่มันฝันถึงทุกคืน คิดถึงทุกลมหายใจ
"ชบา"
ยามนี้ กระไดไม่จำเป็นแล้ว ทิดมั่นเดินเข้าไปหาชบา เห็นสาวคนรักใส่ชุดลายลูกไม้จีบพองฟูทั้งตัว กางเกงขายาวทรงสมัยกับรองเท้าหุ้มส้นที่ดูเรียบร้อย
ทิดมั่นชะงัก
"นี่ ชบา ไปกรุงเทพมาใช่มั้ย" ชุดที่ชบาใส่ ไม่ใช่ชุดที่จะมาใส่เดินเล่นเฉิดฉายแถวนี้แน่
"ฉันไปกับคุณปลัดมาจ้ะ คุณปลัดจะพาฉันไปพบพ่อกับแม่เขา ...แต่ฉันไม่ได้ไป ฉันกลับมาหาพี่"
"ชบากลับมาหาพี่อย่างนั้นหรือ" ทิดมั่นตื้นตัน
"ใช่จ้ะ ฉันเคยบอกพี่มั่นแล้ว ว่าฉันรักพี่คนเดียว"
"ชบาเอ๊ย" ทิดมั่นเข้าสวมกอดสาวคนรัก "ไปที่เถียงนาของเราเถอะ"
ทิดมั่นช้อนชบาอุ้มลอยขึ้น ชุดสวยๆอย่างนี้ อย่าลุยทุ่งให้เปื้อนเลย มันรีบเดินจ้ำไปยังเถียงนาที่ประจำที่มันเคยใช้พลอดรักกับชบา แต่ ให้จันทร์เสี้ยวบนฟ้าเป็นพยาน คืนนี้ มันจะทำมากกว่านั้น
ทิดมั่นวางชบาลงบนเถียงอย่างทะนุถนอม มันนั่งแนบชิดโอบรอบเอวชบา
"พี่มั่น" ชบาพูดกับทิดมั่นก่อนที่มันจะทันได้ขออะไรบางอย่างจากหญิงสาว
"ฉันรักพี่นั้นจริงนะ แต่ ฉันคงอยู่กับพี่ไม่ได้"
ทิดมั่นหัวใจเย็นเยียบ
"ชบา หมายความว่ายังไง ชบาจะแต่งงานกับไอ้ปลัดนั่นงั้นหรือ"
"ฉันไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของพี่" ชบาส่ายหัว "ฉันขอให้พี่ลืมฉันเสีย"
ทิดมั่นคลายมือจากหญิงสาว หัวใจมันยิ่งกว่าถูกราดรดด้วยน้ำแข็ง
"ไม่ ไม่ พี่ไม่ลืมหรอก ชบาทำพี่เจ็บเพียงนี้ พี่ไม่ลืม"
ไอ้หนุ่มลุกขึ้น ยืนโซเซ หันหลังหมายเดินจากไป แต่มือนุ่มเย็นของชบาคว้าแขนมันไว้
"พี่ไม่เข้าใจ ฉันอยู่กับพี่ไม่ได้จริงๆ ฉันขอให้พี่ลืมฉัน แต่ไม่ใช่คืนนี้" ชบาลูบแขนทิดมั่น
"เพราะคืนนี้ ฉันจะอยู่กับพี่" ชบาเดินมาข้างหน้ามัน "...แค่คืนนี้ ฉันจะเป็นของพี่มั่น"
ดวงตาทิดมั่นวาวโรจน์ ให้จันทร์เสี้ยวบนฟ้าเป็นพยาน หัวใจที่เหี่ยวแห้งเยียบเย็นเมื่อครู่ กลับร้อนรุ่มเผาไหม้ไปด้วยไฟรักไฟสวาทไฟสเน่หา
มันไม่เสียเวลาถามซ้ำว่า จริงหรือเปล่า ทิดมั่นเข้าตระกองกอดชบาให้เอนนอนลงกับเถียง ความสุขห่างออกไปเพียงแค่ชั่วมันล้มตัวเข้าทาบทับ
แต่ฉับพลันนั่น สวรรค์ล่มเมื่อแสงไฟถูกสาดส่องมาพร้อมเสียงตะโกน
"นั่นใครน่ะ"
ทิดมั่นกัดฟันกรอด ยกมือบังแสง หยีตาเพ่งมอง เห็นเป็นเฒ่าหยองส่องไฟฉายมา อีกมือถือฉมวก ไหล่ยังคล้องข้องปลา
"ลุงหยอง กลับไปก่อน เถียงนี่ฉันใช้อยู่ อีกชั่วโมงหรือ 2 ชั่วโมงค่อยมา"
แต่เฒ่าหยองไม่ฟัง ยังเดินส่องไฟเข้ามาใกล้
"เอ็งอยู่คนเดียวทำอะไรวะ ข้าขอนั่งพักสูบยาเดี๋ยว แล้วจะไปหาปลาต่อละ"
"อยู่คนเดียวอะไรกัน ลุงไม่เห็น..."
ทิดมั่นค่อยรู้สึก ว่าสาวคนรักในอ้อมแขนที่กำลังจะพลีกายให้มัน หายไป มันลุกขึ้น กวาดตามองหา ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
"ชบา" ทิดมั่นร้องเรียก "ชบา"
เฒ่าหยองตาเหลือก
"ไอ้มั่น เอ็งจะเรียกชบามันทำไม"
"ฉันเรียกแล้วมันหนักหัวลุงตรงไหน" ทิดมั่นหงุดหงิด จนแทบไม่ให้ความเคารพมารผจญแก่ๆนี่แล้ว
"เอ็งไปอยู่ไหนมาวะ ไม่รู้หรือ 3 วันก่อน ชบามันนั่งรถไปกรุงเทพกับคุณปลัด แล้วรถคว่ำ คุณปลัดยังนอนเจ็บอยู่ แต่ชบาน่ะ มันตายคาที่ เอ็งจะเรียกมันมาหาอะไร"
"หา"
"เออ หาอะไรล่ะวะ"
จิตใจทิดมั่นปั่นป่วนวุ่นวายด้วยอารมณ์หลากหลาย สับสนตกใจโศกเศร้าโกรธแค้นสงสัยเสียใจ แต่ในที่สุด ทิดมั่นก็ตวาดใส่เฒ่าหยอง
"โธ่ ลุงหยอง ไม่น่ามาตอนนี้เลย"
ไอ้หนุ่มกลัดมันจนจุกอกจะระเบิด หันไปตะโกนก้องลั่นทุ่ง
"ชบา ชบาอยู่ที่ไหน กลับมาก่อนเถอะ ไหนบอกว่าคืนนี้จะเป็นของพี่ไง ถึงเป็นผีพี่ก็ไม่ว่า ขอพี่สักทีก่อนเถอะ!"
........................................................................................................................................................................
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้