ใส่โค้ดเรื่อง เรื่องเล่าของลุงเวช
บทโดย นัฐพันธ์
…………………………………………………………………………………………………………………………
ลุงเวช เป็นภารโรงของโรงเรียนแห่งหนึ่ง แกทำงานมานาน อายุของแกก็น่าจะหกสิบกว่าแล้ว แกเป็นผู้ชายร่างเล็กตัวไม่สูงผิวออกไปทางคล้ำ ใบหน้าของแกน่ากลัว แกไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูดคุยกับใคร ทำให้เด็กๆหลายคนต่างก็กลัวแก และมักเรียกแกว่า “ตาเวชหน้าผี”
เสียงก๊อกแก๊กดังอยู่ไม่ไกลจากตัวของลุงเวช แกมองไหวๆรอบตัวหาที่มาของเสียง ในห้องน้ำมีเสียงพยายามเปิดประตู แกเดินไปที่นั้นอย่างไว เสียงถีบประตูยังดังอยู่ มีคนอยู่ข้างใน แกไขกุญแจเปิดออก ร่างของเด็กชายถลาออกมานอนกลิ้ง เด็กชายคนนั้นร่างผอมสูง น่าจะเป็นเด็กใหม่
“เอ็งมาทำอะไรในนี้ไอ้หนู” เสียงของแกเย็นเยือก เด็กหนุ่มขนลุกซู่
“ผมโดนเพื่อนขังในห้องน้ำครับลุง”
เด็กหนุ่มพูดเสียงสั้น ตัวสั้น ด้วยความกลัวเพราะเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์มา ลุงเวชพยักหน้า
“กลับบ้านได้แล้วไอ้หนู” เขากล่าวพลางโบกมือไล่ให้เด็กหนุ่มคนนั้นกลับบ้าน
“แต่ว่า...” เด็กหนุ่มคนนั้นไม่ทันพูด แกก็แทรกขึ้น
“ไม่กลัวหรือไง...ค่ำๆมืดๆแบบนี้ ” เด็กหนุ่มสะดุ้ง
“กลัวน่ะลุง” เด็กหนุ่มบอก ตาแก่หัวเราะร่าเห็นฟันซี่ห่าง ที่มีทั้งผุและหัก
“ที่นี้มีผีด้วยหรอลุง” เด็กหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่ถามด้วยความสงสัย
“มีสิว่ะ เอ็งกลัวมั้ย” เด็กหนุ่มพยักหน้า ตัวสั่นๆ
“ในห้องน้ำก็มีนะ มีเด็กเคยโดนขังคาห้องน้ำ กว่าจะมีคนมาพบก็กลายเป็นศพเน่าเหม็นไปทั่ว” .
ตาเวชแกหันหลังเดินไป ไม่ได้สนใจเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ เด็กหนุ่มวิ่งตามไปใกล้ๆ ด้วยความอยากรู้
“จริงหรือลุงที่ห้องน้ำมีผี”
“เออนะสิว่ะ ข้าจะโกหกเอ็งไปทำไม” แกเอ่ยเสียงเข้มมองจ้องหน้า
“แล้วป่านเขาไม่ไปเกิดอีกหรอ” เด็กหนุ่มถามด้วยความสงสัย แกหยุดคิดอะไรบางอย่าง
“ข้าก็อยากให้เขาไปเกิดเหมือนกัน”
น้ำเสียงแกดูเศร้าๆ เหมือนแกจะร้องไห้ เด็กหนุ่มมองหน้าแก นัยต์ดวงตาของเขาและลุงแก่ๆที่อยู่ตรงหน้าประสานสายตากัน ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งของแกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ขอโทษ ขอโทษที่ฉันขังแกไว้ ฉันขอโทษ”
เสียงของแกสั่นๆ นึกภาพวัยเด็กที่เป็นคนขังเพื่อนใหม่ในห้องน้ำ จนเด็กคนนั้นต้องตาย แกร้องไห้ออกมาด้วยความสำนึกผิด ภาพเด็กตรงหน้าค่อยๆเลือนหายไป ลุงเวชแกจำได้ดีว่า คือเพื่อนของแกเมื่อ ห้าสิบปีก่อน
จบ
ช่วยบอกผู้เเต่ง เเก่นเรื่อง เรื่องย่อ ลักษณะตัวละคร เเละข้อคิดหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ
บทโดย นัฐพันธ์
…………………………………………………………………………………………………………………………
ลุงเวช เป็นภารโรงของโรงเรียนแห่งหนึ่ง แกทำงานมานาน อายุของแกก็น่าจะหกสิบกว่าแล้ว แกเป็นผู้ชายร่างเล็กตัวไม่สูงผิวออกไปทางคล้ำ ใบหน้าของแกน่ากลัว แกไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูดคุยกับใคร ทำให้เด็กๆหลายคนต่างก็กลัวแก และมักเรียกแกว่า “ตาเวชหน้าผี”
เสียงก๊อกแก๊กดังอยู่ไม่ไกลจากตัวของลุงเวช แกมองไหวๆรอบตัวหาที่มาของเสียง ในห้องน้ำมีเสียงพยายามเปิดประตู แกเดินไปที่นั้นอย่างไว เสียงถีบประตูยังดังอยู่ มีคนอยู่ข้างใน แกไขกุญแจเปิดออก ร่างของเด็กชายถลาออกมานอนกลิ้ง เด็กชายคนนั้นร่างผอมสูง น่าจะเป็นเด็กใหม่
“เอ็งมาทำอะไรในนี้ไอ้หนู” เสียงของแกเย็นเยือก เด็กหนุ่มขนลุกซู่
“ผมโดนเพื่อนขังในห้องน้ำครับลุง”
เด็กหนุ่มพูดเสียงสั้น ตัวสั้น ด้วยความกลัวเพราะเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์มา ลุงเวชพยักหน้า
“กลับบ้านได้แล้วไอ้หนู” เขากล่าวพลางโบกมือไล่ให้เด็กหนุ่มคนนั้นกลับบ้าน
“แต่ว่า...” เด็กหนุ่มคนนั้นไม่ทันพูด แกก็แทรกขึ้น
“ไม่กลัวหรือไง...ค่ำๆมืดๆแบบนี้ ” เด็กหนุ่มสะดุ้ง
“กลัวน่ะลุง” เด็กหนุ่มบอก ตาแก่หัวเราะร่าเห็นฟันซี่ห่าง ที่มีทั้งผุและหัก
“ที่นี้มีผีด้วยหรอลุง” เด็กหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่ถามด้วยความสงสัย
“มีสิว่ะ เอ็งกลัวมั้ย” เด็กหนุ่มพยักหน้า ตัวสั่นๆ
“ในห้องน้ำก็มีนะ มีเด็กเคยโดนขังคาห้องน้ำ กว่าจะมีคนมาพบก็กลายเป็นศพเน่าเหม็นไปทั่ว” .
ตาเวชแกหันหลังเดินไป ไม่ได้สนใจเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ เด็กหนุ่มวิ่งตามไปใกล้ๆ ด้วยความอยากรู้
“จริงหรือลุงที่ห้องน้ำมีผี”
“เออนะสิว่ะ ข้าจะโกหกเอ็งไปทำไม” แกเอ่ยเสียงเข้มมองจ้องหน้า
“แล้วป่านเขาไม่ไปเกิดอีกหรอ” เด็กหนุ่มถามด้วยความสงสัย แกหยุดคิดอะไรบางอย่าง
“ข้าก็อยากให้เขาไปเกิดเหมือนกัน”
น้ำเสียงแกดูเศร้าๆ เหมือนแกจะร้องไห้ เด็กหนุ่มมองหน้าแก นัยต์ดวงตาของเขาและลุงแก่ๆที่อยู่ตรงหน้าประสานสายตากัน ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งของแกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ขอโทษ ขอโทษที่ฉันขังแกไว้ ฉันขอโทษ”
เสียงของแกสั่นๆ นึกภาพวัยเด็กที่เป็นคนขังเพื่อนใหม่ในห้องน้ำ จนเด็กคนนั้นต้องตาย แกร้องไห้ออกมาด้วยความสำนึกผิด ภาพเด็กตรงหน้าค่อยๆเลือนหายไป ลุงเวชแกจำได้ดีว่า คือเพื่อนของแกเมื่อ ห้าสิบปีก่อน
จบ