“เฮ้ ไอ้หนุ่ม” จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีเสียงแหบแห้งมากระซิบที่ข้างใบหู
สุชาติหันมาที่ต้นเสียง พบชายแก่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยตีนกายืนแนบอยู่ข้างกาย “ลุงเป็นใคร”
ชายแก่แสดงสีหน้าผิดหวัง “เอ็งจำข้าไม่ได้หรอวะ”
“อ่า...” สุชาติมองอีกฝ่ายอย่างพินิจ จะว่าไปตาเฒ่าคนนี้ก็หน้าคุ้น ๆ หรือจะเป็น...
“ลุงด้วง!” สุชาติร้องขึ้น เขาจำใบหน้านี้ได้ ต้องเป็นลุงด้วงแน่ ๆ
แต่แทนที่เขาจะรู้สึกดีใจที่ได้พบกับคนรู้จัก สุชาติกลับรู้สึกเย็นวูบไปทั่วแผ่นหลัง เส้นขนทั่วแขนขาเริ่มลุกขึ้นมาตั้งชัน
ถ้าเขาจำไม่ผิด ลุงด้วงตายไปเมื่อเดือนแล้วนี่
ชายแก่ยิ้มออกมาเห็นฟันเหลืองผุ ๆ อยู่สองซีก “เอ็งจำข้าได้แล้วสินะ”
“ล...ลุง...มี...อะไร” สุชาติพูดเสียงสั้น คิดอยากจะวิ่งออกไปให้พ่น ๆ แต่เท้าทั้งสองไม่ยอมขยับ
ลุงด้วงขยับร่างเข้าแนบกายของสุชาติ ปากกระซิบที่ข้างของหูด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ข้าหิวเหลือเกินว่ะ”
“หา...” สุชาติรู้สึกว่าหัวใจล้วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม “ท...ทำ...ม...ไม...ไม่...ป...ไป...หา...ข...ข้าว...กิน...ล่ะ...ลุง”
“ข้าทำไม่ได้ ข้าตายไปแล้ว”
สุชาติหลับตาปี๋ มือและเท้าสั่นเทาไปด้วยความกลัว
“เอ็งไม่ต้องกลัวข้าหรอก ข้าทำอะไรเอ็งไม่ได้”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นสุชาติค่อย ๆ ลืมตา ชายแก่ยืนยิ้มไม่ไปไหน
“ข้าทำอะไรเอ็งไม่ได้หรอก เรากำลังอยู่ในความฝัน” ลุงด้วงบอก “ฝันของเอ็งไง”
“อ้าว นี่ผมกำลังฝันหรอ” ความรู้สึกกลัวเมื่อซักครู่เลือนหายไป เขาหวังเพียงว่าหากตื่นขึ้นมาจะไม่มีรอยเปียกที่หว่างขา
“ลุงมาเข้าฝันผมต้องการอะไร”
ในที่สุดชายแก่ก็ได้รับคำถามที่ต้องการ “อีกไม่กี่วันข้างหน้า ข้าก็จะได้ไปเกิดแล้ว”
“ก็ดีแล้วนี่ลุง รีบไปเถอะ”
“ไม่ได้ ๆ ข้ายังมีบางอย่างที่ต้องทำ” ลุงด้วงบอก “แต่ก่อนที่ข้าจะจากที่นี่ไป ข้าอยากจะกินข้าวหมูแดงร้านยายทองเป็นครั้งสุดท้าย”
“หา...นี่ลุงมาหาผมเพราะอยากกินข้าหมูแดงหรอ”
ชายแก่พยักหน้า
“มาขอกันง่าย ๆ แบบนี้เลยหรอลุง แล้วทำไมต้องมาขอกับผมด้วย”
“เอ็งมันคนจิตใจบริสุทธิ์ เป็นที่พึ่งสำหรับวิญญาณอย่างข้า”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นสุชาตินึกสลดใจ จะหาว่ากูหัวอ่อนเข้าหาง่ายว่างั้นเถอะ หลังจากนี้คงต้องนิมนต์พระดี ๆ เข้ามาอยู่ด้วยซักองค์ ไม่งั้นคงเจอพวกวิญญาณยกจกเข้ามาขอส่วนบุญทุกคืน
“แต่ข้าก็ไม่ได้มาขอเอ็งฟรี ๆ นะเว้ย” ลุงด้วงพูดออกมาอย่างรู้ใจ “เอ็งรู้ไหมว่าพรุ่งนี้วันอะไร”
“วันศุกร์มั่งลุง”
“โถ ไอ้นี่” ลุงด้วงส่ายหน้า “พรุ่งนี้วันหวยออกโว้ย”
“ฮะ!” สุชาติหูผึ่ง จริงด้วยสิวันนี้วันที่สิบห้า พรุ่งนี้วันหวยออก “ใช่ลุงใช่ มีอะไรหรอ”
ลุงด้วงยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นท่าดีตื่นเต้นของอีกฝ่าย “เอ็งน่าจะเคยได้ยินเรื่องผีมาบอกหวยใช่ไหม”
“เคยครับเคย”
“ข้าจะบอกเลขให้ล่ะกัน แต่เอ็งจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก็เรื่องของเอ็งนะ”
“เชื่อสิครับผมเชื่อ ได้โปรดบอกมาเถอะครับ” เขากล่าวออกมาเหมือนอีกฝ่ายเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรักท่านหนึ่ง
“ได้สิวะ” ชายแก่ยิ้มออกมา “แต่มันก็มีข้อแม้เล็กน้อยนะ เอ็งจะเที่ยวไปซื้อสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”
“ยังไงหรอลุง”
“หวยที่จะถูกรางวัล ต้องไปซื้อกับแม่ค้าหวยคนที่ถีบจักรยานผ่านบ้านเอ็งทุกวันเท่านั้น”
“โอ๊ย ไม่มีปัญหา เดี๋ยวซักเจ็ดโมงก็คงผ่านมาหน้าบ้านผม”
“ไม่ได้ ๆ” ลุงด้วงส่ายหน้า “เอ็งซื้อที่หน้าบ้านไม่ได้ ต้องไปดักรอซื้อที่บ้านปากซอย”
“ทำไมต้องหน้าปากซอยล่ะลุง”
“เอ็งไม่ต้องรู้เยอะหรอก หน้าปากซอยก็หน้าปากซอยสิ”
“ครับ ๆ” สุชาติพยักหน้า “แล้วเลขที่ผมจะต้องซื้อล่ะ”
ลุงด้วงกระซิบที่ข้างหู “384”
ให้สามตัวเลยหรอวะ สุชาติใจเต้นตุบตับ 384…384…เขาจำมันได้ขึ้นใจ
“แล้วถ้าถูกขึ้นมาก็อย่าลืมสัญญาเสียล่ะ”
“สัญญาอะไรหรอ” สุชาติตื่นเต้นจนนึกไม่ออก
“เอ้า! ไอ้เวรตะไล ก็ข้าวหมูแดงไง ต้องเป็นร้านยายทองนะ ร้านอื่นข้ากินไม่ลง”
“ได้เลยลุง ถ้าถูกผมจัดให้ชุดใหญ่ไฟกระพริบเลย”
ชายแก่ยิ้ม “ดีมากถ้างั้นข้าไปล่ะนะ”
สุชาติสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบ ๆ พบว่าพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น หันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง บอกเวลา 04:36 น ความฝันเมื่อซักครู่ทำให้เขาไม่นึกอยากจะนอนต่อ ลุกขึ้นนั่งทบทวนถึงสิ่งต่าง ๆ
384...384...ต้องซื้อกับแม่ค้าหวยที่หน้าปากซอยเท่านั้น
สุชาติรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เขามีภารกิจสำคัญ
เรื่องเขย่าขวัญ : ลุงด้วงบอกหวย
สุชาติหันมาที่ต้นเสียง พบชายแก่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยตีนกายืนแนบอยู่ข้างกาย “ลุงเป็นใคร”
ชายแก่แสดงสีหน้าผิดหวัง “เอ็งจำข้าไม่ได้หรอวะ”
“อ่า...” สุชาติมองอีกฝ่ายอย่างพินิจ จะว่าไปตาเฒ่าคนนี้ก็หน้าคุ้น ๆ หรือจะเป็น...
“ลุงด้วง!” สุชาติร้องขึ้น เขาจำใบหน้านี้ได้ ต้องเป็นลุงด้วงแน่ ๆ
แต่แทนที่เขาจะรู้สึกดีใจที่ได้พบกับคนรู้จัก สุชาติกลับรู้สึกเย็นวูบไปทั่วแผ่นหลัง เส้นขนทั่วแขนขาเริ่มลุกขึ้นมาตั้งชัน
ถ้าเขาจำไม่ผิด ลุงด้วงตายไปเมื่อเดือนแล้วนี่
ชายแก่ยิ้มออกมาเห็นฟันเหลืองผุ ๆ อยู่สองซีก “เอ็งจำข้าได้แล้วสินะ”
“ล...ลุง...มี...อะไร” สุชาติพูดเสียงสั้น คิดอยากจะวิ่งออกไปให้พ่น ๆ แต่เท้าทั้งสองไม่ยอมขยับ
ลุงด้วงขยับร่างเข้าแนบกายของสุชาติ ปากกระซิบที่ข้างของหูด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ข้าหิวเหลือเกินว่ะ”
“หา...” สุชาติรู้สึกว่าหัวใจล้วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม “ท...ทำ...ม...ไม...ไม่...ป...ไป...หา...ข...ข้าว...กิน...ล่ะ...ลุง”
“ข้าทำไม่ได้ ข้าตายไปแล้ว”
สุชาติหลับตาปี๋ มือและเท้าสั่นเทาไปด้วยความกลัว
“เอ็งไม่ต้องกลัวข้าหรอก ข้าทำอะไรเอ็งไม่ได้”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นสุชาติค่อย ๆ ลืมตา ชายแก่ยืนยิ้มไม่ไปไหน
“ข้าทำอะไรเอ็งไม่ได้หรอก เรากำลังอยู่ในความฝัน” ลุงด้วงบอก “ฝันของเอ็งไง”
“อ้าว นี่ผมกำลังฝันหรอ” ความรู้สึกกลัวเมื่อซักครู่เลือนหายไป เขาหวังเพียงว่าหากตื่นขึ้นมาจะไม่มีรอยเปียกที่หว่างขา
“ลุงมาเข้าฝันผมต้องการอะไร”
ในที่สุดชายแก่ก็ได้รับคำถามที่ต้องการ “อีกไม่กี่วันข้างหน้า ข้าก็จะได้ไปเกิดแล้ว”
“ก็ดีแล้วนี่ลุง รีบไปเถอะ”
“ไม่ได้ ๆ ข้ายังมีบางอย่างที่ต้องทำ” ลุงด้วงบอก “แต่ก่อนที่ข้าจะจากที่นี่ไป ข้าอยากจะกินข้าวหมูแดงร้านยายทองเป็นครั้งสุดท้าย”
“หา...นี่ลุงมาหาผมเพราะอยากกินข้าหมูแดงหรอ”
ชายแก่พยักหน้า
“มาขอกันง่าย ๆ แบบนี้เลยหรอลุง แล้วทำไมต้องมาขอกับผมด้วย”
“เอ็งมันคนจิตใจบริสุทธิ์ เป็นที่พึ่งสำหรับวิญญาณอย่างข้า”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นสุชาตินึกสลดใจ จะหาว่ากูหัวอ่อนเข้าหาง่ายว่างั้นเถอะ หลังจากนี้คงต้องนิมนต์พระดี ๆ เข้ามาอยู่ด้วยซักองค์ ไม่งั้นคงเจอพวกวิญญาณยกจกเข้ามาขอส่วนบุญทุกคืน
“แต่ข้าก็ไม่ได้มาขอเอ็งฟรี ๆ นะเว้ย” ลุงด้วงพูดออกมาอย่างรู้ใจ “เอ็งรู้ไหมว่าพรุ่งนี้วันอะไร”
“วันศุกร์มั่งลุง”
“โถ ไอ้นี่” ลุงด้วงส่ายหน้า “พรุ่งนี้วันหวยออกโว้ย”
“ฮะ!” สุชาติหูผึ่ง จริงด้วยสิวันนี้วันที่สิบห้า พรุ่งนี้วันหวยออก “ใช่ลุงใช่ มีอะไรหรอ”
ลุงด้วงยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นท่าดีตื่นเต้นของอีกฝ่าย “เอ็งน่าจะเคยได้ยินเรื่องผีมาบอกหวยใช่ไหม”
“เคยครับเคย”
“ข้าจะบอกเลขให้ล่ะกัน แต่เอ็งจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก็เรื่องของเอ็งนะ”
“เชื่อสิครับผมเชื่อ ได้โปรดบอกมาเถอะครับ” เขากล่าวออกมาเหมือนอีกฝ่ายเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรักท่านหนึ่ง
“ได้สิวะ” ชายแก่ยิ้มออกมา “แต่มันก็มีข้อแม้เล็กน้อยนะ เอ็งจะเที่ยวไปซื้อสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”
“ยังไงหรอลุง”
“หวยที่จะถูกรางวัล ต้องไปซื้อกับแม่ค้าหวยคนที่ถีบจักรยานผ่านบ้านเอ็งทุกวันเท่านั้น”
“โอ๊ย ไม่มีปัญหา เดี๋ยวซักเจ็ดโมงก็คงผ่านมาหน้าบ้านผม”
“ไม่ได้ ๆ” ลุงด้วงส่ายหน้า “เอ็งซื้อที่หน้าบ้านไม่ได้ ต้องไปดักรอซื้อที่บ้านปากซอย”
“ทำไมต้องหน้าปากซอยล่ะลุง”
“เอ็งไม่ต้องรู้เยอะหรอก หน้าปากซอยก็หน้าปากซอยสิ”
“ครับ ๆ” สุชาติพยักหน้า “แล้วเลขที่ผมจะต้องซื้อล่ะ”
ลุงด้วงกระซิบที่ข้างหู “384”
ให้สามตัวเลยหรอวะ สุชาติใจเต้นตุบตับ 384…384…เขาจำมันได้ขึ้นใจ
“แล้วถ้าถูกขึ้นมาก็อย่าลืมสัญญาเสียล่ะ”
“สัญญาอะไรหรอ” สุชาติตื่นเต้นจนนึกไม่ออก
“เอ้า! ไอ้เวรตะไล ก็ข้าวหมูแดงไง ต้องเป็นร้านยายทองนะ ร้านอื่นข้ากินไม่ลง”
“ได้เลยลุง ถ้าถูกผมจัดให้ชุดใหญ่ไฟกระพริบเลย”
ชายแก่ยิ้ม “ดีมากถ้างั้นข้าไปล่ะนะ”
สุชาติสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบ ๆ พบว่าพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น หันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง บอกเวลา 04:36 น ความฝันเมื่อซักครู่ทำให้เขาไม่นึกอยากจะนอนต่อ ลุกขึ้นนั่งทบทวนถึงสิ่งต่าง ๆ
384...384...ต้องซื้อกับแม่ค้าหวยที่หน้าปากซอยเท่านั้น
สุชาติรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เขามีภารกิจสำคัญ