ตรอกเล็ก ๆ อันคับคั่งไปด้วยบ้านช่องเบียดหลังคาเกยกันเป็นลูกโซ่ รถสามล้อขายไส้กรอกอีสาน รถขายผลไม้ รถมอเตอร์ไซด์ขายกาแฟ ราวกับนัดกันมาทำให้พื้นที่กว้างราวสามเมตรเศษยาวกว่าร้อยเมตรในบ่ายสามโมงดูคึกคักกว่าทุกวัน เที่ยงวันนี้รายการเล่าข่าวของผู้ประกาศขวัญใจชาวบ้านร้านตลาดทั่วทุกหัวระแหงพูดถึงการค้นพบหลุมฝังศพของครูสอนศาสนาชาวอเมริกันรายหนึ่ง มันเป็นหมุดหมายสำคัญของประวัติศาสตร์ที่เรื่องราวมันเกิดขึ้นภายในตรอกเล็ก ๆ ที่เป็นทางไปสู่สุสานเก่าแก่

“จริง ๆ ข้าไม่เชื่อหรอกโว้ย ว่าฝรั่งอั้งม้อมาฝังรวมกับคนจีนสารพัดแซ่ นี่มาขยาย มาฝอยเรื่องคำสาปแช่งที่ข้าไม่ได้พูดนั่นอีก”
เสียงเฒ่าเสงี่ยมดังมาจากวงเหล้าขาวที่เพิงร้านขายลาบซอมซ่อ
“ว่าแต่ได้ค่ารถกับค่าปิดปากมาเท่าไหร่ล่ะลุง” หนุ่มวัยสามสิบถาม
“พันห้า นึกอยากกินลาบปลาดุก สมใจข้าจริง”
ชายหนุ่มเลื่อนจานกับแกล้มให้ใกล้เจ้ามือ
“ไม่แน่นะลุงฝรั่งกับจีนมันทะเลาะกันแหลกลาญ ทำท่าจะรบกันอยู่วันสองวันนี้แล้ว ลุงอย่าเพิ่งฟันธงดีกว่า ฉันว่าเรื่องมันต้องมีมูลบ้าง” เสียงแหบเล็กของชายหนุ่มเอ่ยดังไม่แพ้กัน
“มูลของเอ็งมันกลายเป็นขี้ฝุ่นผงไปแล้วล่ะ” เฒ่าเสงี่ยมตักลาบเข้าปาก หยิบถั่วฝักยาวกัดดังกรวบ
“ไอ้หอย เอ็งมันเด็กเมื่อวานซืน ข้าน่ะอยู่ที่นี่เห็นฮวงซุ้ยมาตั้งแต่เอ็งยังไม่เกิด”
พูดจบก็มองหนุ่มรุ่นหลานที่นั่งทำหน้าครุ่นคิด ในขณะเดียวกับที่มีรถตู้หลายคันขับตรงเข้าไปที่สุสาน

“แต่ฉันคุ้นเหลือเกินกับหลุมศพ แล้วก็เชื่อเรื่องคำสาปแช่งด้วยเศรษฐกิจมันถึงย่ำแย่แบบนี้”
หนุ่มอ่อนวัยรินกว่าเหล้าสีใสลงเพิ่มให้ผู้อาวุโส ซึ่งรับแก้วใบเล็กไปจ่อปากกระดกรวดเดียวหมด
“แย่ตรงที่ไม่มีชุมนุมประท้วงให้เอ็งทำงานกินหัวคิวใช่ไหมล่ะ ฮ่าฮ่า”
“ลุงลืมแล้วเหรอ ลุงบอกเองว่าห้ามพูดเรื่องการเมืองในวงหล้า”
ชายหนุ่มสวนคืนทันควัน
“เอ่อ เรื่องสีด้วย เขียว เหลือง แดง อย่าเอยเชียวข้าของจะขึ้น”
เพื่อนต่างวัยหัวเราะประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน และเหล้าขาวถูกยกมาเพิ่มอีกขวด



สุสานเก่าแก่ถูกเจ้าหน้าที่ของกรมศิลปากรและทางเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองติดป้ายห้ามเข้า มีการจัดเวรยามเข้ามาป้องกันการเข้ามาลักลอบขุดค้นหาหลักฐานขยายวงออกไป ผู้สื่อข่าว สำนักข่าวทั้งไทยและเทศหลายสำนัก มาปักหลักทำข่าวกันแข็งขัน มีรายงานข่าวว่าสองชาติมหาอำนาจจากสองทวีปเริ่มแสดงความไม่พอใจต่อการตีความต่าง ๆ นานา อันอ่อนไหวต่อความสัมพันธ์ รัฐบาลไทยเริ่มวิตกต่อเรื่องที่อาจจะบานปลายกลายเป็นน้ำผึ้งหยดเดียว
ใกล้ค่ำรถรายังวิ่งกันเข้าซอยมาไม่หยุดหย่อน ไทยมุงมาออรอดูการทำข่าวและการทำงานของเจ้าหน้าที่ตลอดเวลา
“เออไอ้คำที่มันเป็นปัญหาของอเมริกากับจีนนี้มันแปลว่าอะไร ไอ้เดมโมเคยซี่เนี่ย” หอยถาม
“ฉันคุ้นๆ ว่า คนที่ชุมนุมกะท่านๆ บนเวทีประท้วงคราวโน้นเขาพูด ๆ กันอยู่ ใช่ไหมลุง”
“อืม” ผู้สูงวัยตอบสั้น ๆ
“แล้วลุงเคยเห็นศพไหม ตกลงมันเป็นฝรั่งหรือมันแกวหรือเป็นฝรั่งที่เข้าไปบวชที่สัดเส้าหลิน” เจ้าหอยพูดจบก็หัวเราะลั่น
“ตอนข้าเริ่มหนุ่ม ข้าเห็นมีคนมาเก็บร่างนั้นออกไปทำพิธีแล้ว ไม่เคยมีใครมาไหว้ ร้าง ไร้คนเหลียวแลมานาน” เฒ่านักดื่มตอบเสียงเข้มพร้อมร้องสั่งเหล้าและคอหมูย่างมาเพิ่ม
“ไอ้หอยเกิดที่นี่ พาคนไปตาย ถึงต้องคำสาบไปด้วยไง” คำตอบของลุงเสงี่ยมทำเอาหอยเบิกตาตื่น
“ไหนว่าไม่เชื่อคำสาบ ไม่พูดเรื่องการเมืองไงลุง เมาแล้ว เมาแล้ว” หอยว่าพลางเอามือชี้หน้าอีกฝ่าย

“ตกลงมันแปลว่าอะไรลุง” เฒ่าเสงี่ยมปัดมือหอยลงแล้วถามรุกไล่เอาคำตอบ
“ข้าดูว่าเอ็งสนใจเรื่องนี้จริง มีอะไรรึเปล่า” หอยซึ่งเมามายอยู่บอกด้วยเสียงอ้อแอ้
“เรื่องจริงก็คือ ตอนฉันอยู่ ป.3 ฉันเอาสิ่วกะค้อนของพ่อไปแกะชื่อตรงด้านหลังหินหน้าหลุมศพเก่านั่นเองแหละลุง”
“หา”
“ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าชื่อมันจะไปตรงกะใครสักคนเมื่อร้อยปีก่อน แล้วมันก็ไม่ใช่คำสาปแช่งบ้าบออะไรด้วยลุง” หอยยกเหล้าสาดเข้าลำคอ
“democracy นี่ ฉันก็แกะมันไปตามที่เห็นในหนังสือในห้องสมุดที่พวกไอ้กันเอามาแจก”
ผู้อาวุโสมองขาโจ๋แห่งเวทีชุมนุมที่ตอนนี้นั่งหงอยเหมือนไก่ป่วย
“เอ็งรู้ไหม ไอ้ democracy อยู่ตรงไหนก็บรรลัยกันหมด” เฒ่าเสงี่ยมเอ่ยแบบปลง ๆ
“ไม่รู้สิลุง แล้วความจะมาถึงตัวฉันไหมนี่ ฉันอยากไปบอกพวกกรมศิลป์ว่าฉันมือบอน แต่นี่ยุคนี้ด้วย ฉันกลัวลุง”
“ไม่ทันแล้ว ข้าแต่งละครหลอกกรมศิลป์ไปแล้ว” ผู้เฒ่าถอนใจ

“เอางี้ เอ็งบอกให้หมดแล้วข้าจะไม่บอกใคร ก่อนไอ้พวกห่านั่นจะมาขอสัมภาษณ์ข้า”
สายตาทั้งคู่มองตรงไปที่กลุ่มสื่อมวลชนหลายแขนงตรงหน้า
“ลุงอยากรู้อะไรอีก ก็ฉันบอกไปหมดแล้ว”
“แกะชื่อใครบนแผ่นหินนั่น”
“บรู๊ซ ลี ฉันสะกดผิดด้วย”
หอยบอกแค่นั้น เฒ่าเสงี่ยมก็พลันฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ
.........................................................................................................................
ปล. แวะมาพูดคุย ติชมกันได้เช่นเคยครับ