เราพยายามมากๆที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทั้งรูปร่างหรือการหาความรู้เพิ่มตั้งใจเรียนเพิ่มเกรดสูงๆ. เราแค่อยากได้คำชมหรือกำลังใจ. แต่สิ่งที่ได้มันคือคำว่า'ทำได้แค่นี้เองเหรอ'   'ทำให้มากกว่านี้อีกสิ' บางทีก็ได้แค่คำว่าอืมออแค่นั้น. อีกนิดจะเกรด4 อยู่แล้วเองทำไมวิชานี้เกรดตกล่ะ  เรารู้ว่าเขาอยากให้เราพยายามและไปไกลมากกว่านี้  พอเราพูดถึงความฝันถึงอนาคตสิ่งที่อยากเป็นที่อยากทำ 'ทำไม่ได้หรอก'   'จะทำได้จริงๆเหรอ'   พูดข้อด้อยของเรา. ทั้งเรื่องรูปร่างนู่นนี่นั่นกันต่อหน้าทั้งๆที่เรานั่งอยู่ตรงนั้น  เราเป็นคนไม่กล้าแสดงออกไม่มั่นใจในตนเอง  พอเราเริ่มมีความกล้าที่จะเปลี่ยนที่จะพูดที่จะทำ แต่พอได้ยินคำพูดพวกนั้นเราก็ไม่กล้าอีกมันเหมือนกดลงไปในใจเรา  เราคิดกับตัวเองทุกๆวัน  ทำไมเราทำไม่ได้แบบคนนั้นบ้าง ทำไมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ เราไม่ได้อยากดูถูกตัวเอง เราเองก็เชื่อว่าเราจะเปลี่ยนตัวเองใหม่ จะต้องสวยขึ้นฉลาดขึ้น  และออกไปใช้ชีวิตของตัวเองสักที.  ไม่ได้เกลียดครอบครัวของตัวเองหรอก. เราแค่อาจจะกดดันมากไปก็แคนั้น เราไม่เคยปรึกษาปัญหากับครอบครัว. เพราะคำตอบที่ได้มามันคงยิ่งตอกใจแน่ๆ  มีครั้งนึงเขารู้ถึงสิ่งที่เราชอบเราเป็นสาวy  อยู่ๆเขาก็พูดลอยๆมาว่าเขาไม่ชอบพวก ชรักช เลย ทุกวันนี้อยู่โดยไม่ออกความคิดเห็นนิ่งเงียบทำสิ่งที่ทำทุกๆวัน นอนกินเรียนพิเศษ ทำตามคำสั่ง ไปวันๆ แค่รอวันที่จะได้มีชีวิตของตัวเองแค่นั้น

#เราแค่อยากหาที่ระบายเฉยๆค่ะ  เรารู้นะคะว่าเขาก็รักเราแต่ความรักที่กดดันแบบนี้และการพูดข้อด้อยเราเพื่อทำให้เราเปลี่ยนตัวเองมันก็ดีนะแต่มันก็ทำร้ายจิตใจเรามาก เอาเราไปเปรียบกับคนที่ดีกว่า ด่าเราโง่ในที่สาธารณะเพราะเราแค่ทำอะไรเชื่องช้านิดหน่อยแค่นั้น. บางครั้งอยูเฉยๆก็บ่นเรา พอเงียบก็จะบอกว่าไม่ได้ฟัง มองเราแบบประเมินทุกครั้งหาข้อด้อยและข้อติเสมอเหมือนเราไม่มีข้อดีเลย  เรากลัวความสูง. เขาก็จะหาว่าเราไร้สาระ เวลาไปเที่ยวที่ไหนสูงๆเราก็จะไม่ตามขึ้นไปเราจะหน้ามืด หรือถ้าต้องไปจริงๆเราก็จะค่อยๆไปช้าๆ แต่ก็ไม่ใครรอเราอยู่ดี

#เราเองคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า บางทีก็อยากตายไปเหมือนกันแต่มันก็ไม่ดีใช่ไหมล่ะจะเกลียดครอบครัวเราก็ทำไม่ลงเพราะเรารู้เขาเองก็ห่วงเรา

#ขอบคุณที่อ่านนะคะไม่ต้องให้กำลังใจก็ได้เราแค่อยากระบายมันออกมา