(ปัญหาหลักของเราอยู่ท้ายสุดนะคะเผื่อบางท่านไม่ค่อยมีเวลาอ่าน)

สัวสดีค่ะ เราเป็นคนที่ชอบเปียโนมาก แต่อ่านโน้ตไม่คล่องเท่าไหร่ เราเรียนเปียมาตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้วและก็ปัญหาเรื่องอ่านโน้ตพอสมควร ตอนเด็กๆมันก็ไม่มีปัญหาหรอกค่ะจนกระทั่งครูชวนสอบเกรด เราก็สอบมาเรื่อยๆจนถึงเกรดที่5 ซึ่งตัวเราเองตอนนี้ ณ ปัจจุบันก็โตพอสมควรแล้ว และยังมีปัญหาเดิมๆก็คืออ่านโน้ตไม่คล่อง เป็นเพราะตัวเราเองด้วยค่ะที่พยายามไม่มากพอ ครูเราก็ทราบดีว่าเราอ่านโน้ตไม่คล่อง แต่ก็ชอบพูดเชิงบังคับว่าสอบถึงเกรดนั้นเกรดนี้จะได้สอนคนอื่นเค้าได้ เราไม่อยากเป็นครูค่ะ เราเกลียดเด็กมาก ตอนเด็กๆเราก็คิดว่าก็คงจะอ่านโน้ตคล่องขึ้นเรื่อยๆเหมือนคนอื่นๆเค้าค่ะ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นเลย พอเราโตขึ้นเรื่อยๆก็ยิ่งมีโน้ตที่ยากขึ้นตลอด จนล่าสุดนี้เรารู้สึกไม่มีคุณภาพมากพอที่จะอยู่ ณ จุดจุดนี้เลย

เราก็พูดให้แม่ฟังค่ะ ว่าความสามารถของเรามันยังไม่ถึง เราพูดเชิงจริงจังเลยว่าสอบเกรดนี้จบเราจะไม่สอบแล้วนะ ครูบอกให้สอบเราจะปฏิเสธจริงๆแล้ว ส่วนท่านไหนที่สงสัยนะคะว่าถ้ารู้ตัวว่าตัวเองฝีมือไม่ถึงจะลงสอบไปทำไม หนึ่งเลยคือเราโดนพูดจาบังคับใส่ค่ะ เช่น "เรียนเพลงเล่นๆแบบนี้คนสอนก็สบายสิ เอาเวลาไปสอบเกรดดีกว่าไหม?" "เพลงแบบนี้เอาไปทำมาหากินไม่ได้หรอก สอบเกรดดีกว่าเยอะ" "เรียนแบบนี้ไม่สงสารเงินพ่อแม่หรอ" เราโดนครูพูดแบบนี้ใส่ตลอดเลยค่ะเวลาปฏิเสธ ครูก็จะไม่พอใจเวลาที่เราปฏิเสธ เราเรียนหนักมากๆแล้วต้องมาแบ่งเวลาให้การสอบเกรดเปียโนอีกซึ่งมันกดดันเรามากๆ เราตั้งใจจะเล่นเปียโนไว้เพื่อคลายเครียด ทำให้อารมณ์ดีเหมือนทำงานอดิเรกที่ทำชิลๆไม่ต่องคิดมากขอแค่ทำในสิ่งที่ชอบก็พอ เราเลยพูดให้แม่ฟังเพราะเราต้องการคนที่รับฟังเราได้เวลาที่เราเครียดเราเหนื่อย

 เรารู้ตัวว่าเราไม่ขยันไม่พยายาม เราชอบพูดให้แม่ฟังบ่อยๆว่าเราอ่านโน้ตไม่คล่องซักที เราเล่นอันนี้ไม่ได้ซักที สิ่งที่เราพูดออกไปมันเป็นน้ำเสียงเชิงตลกด้วยซ้ำค่ะ เราอยากจะคุยกับแม่ อยากจะปรึกษา อยากจะระบายบ้าง แต่สิ่งที่เราได้กลับมาคือแม่เครียดกับเราค่ะ เราบอกแม่ไปว่า "จบเกรดนี้ หนูจะไม่สอบแล้วนะ เพราะปีหน้าหนูเรียนหนักมากหนูไม่มีเวลาหรอก" แม่เราพูดว่า "ก็ไม่ต้องสอบ เลิกเล่นเลิกเรียนเลิกสอบไปเลยจบๆ แล้วก็ไม่ต้องเอาอะไรแล้ว" เราได้ยินคำพูดนี้เราเจ็บมากค่ะ เหมือนสิ่งที่เราสื่อกับแม่มาตลอดมันไม่มีความหมาย แม่เราเป็นแม่ที่ดีค่ะ แต่ไม่เคยเป็นผู้รับฟังที่ดีเลย แม่เราเอาแต่คิดจะหาทางแก้ปัญหา ไม่เคยรับฟังเราพูดความในใจเลย เอาแต่จะแก้ปัญหาให้ได้ ทั้งๆที่สิ่งที่เราต้องการก็แค่คนคอยรับฟังเราเฉยๆ คนที่คอยปลอบเราเวลาที่เราเหนื่อยเราท้อเราล้ม เราต้องการแค่คนให้กำลังใจค่ะ เราไม่ต้องการการแก้ไขปัญหา มันอยู่ที่ตัวเราเองเรารู้ตัว ช่วงนี้เราก็จะมานั่งร้องไห้คนเดียวค่ะ เพราะเราไม่มีที่ระบายจริง

ช่วยคิดคำพูดเพื่อพูดให้แม่ฟังทีค่ะว่าเราต้องพูดยังไงให้ท่านเข้าใจและไม่เครียดกับปัญหาของเรา ขอบคุณทุกท่านไว้ล้วงหน้านะคะที่มาอ่านกระทู้อันนี้ของเรา กราบขอบคุณจริงๆค่ะ🙇🏻‍♀️🙇🏻‍♀️