สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะ วันนี้จะมาระบายเฉยๆเพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาเราอดคิดเรื่องนี้ทุกวันไม่ได้เลย
เรื่องมันเริ่มต้นจากตอนปอสี่เรามีป้าที่เลี้ยงดูเรามาตลอดเราเลยเรียกเขาว่าแม่ เราเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวในบรรดาพี่น้องทั้งหมด พี่ชอบเล่นแรงๆเราเลยเลือกที่จะเล่นคนเดียว แต่ก็มีเพื่อนมาเล่นด้วยบ้างบางครา เวลาเพื่อนมาเล่นด้วยเราจะมีความสุขมากๆมีช่วงนึงเพื่อนไปเรียนที่อื่นเลยเจอกันน้อยลงเราเหงามากกก พอเพื่อนกลับมาป้าไม่ยอมให้เราไปเล่นด้วยมันเลยเป็นปมอันแรกสำหรับเรา เพราะปิดเทอมเราไม่มีเพื่อนเล่นด้วยเลย พอขึ้นมัธยมต้นเราทำเกรดค่อนข้างมาตลอดจนมีเทอมนึงเราเกรดตก(3.47) แม่เรียกเราไปดุว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เราพยายามบอกว่าเราพยายามแล้วเพราะมันยากขึ้นเรื่อยๆเขาก็ดุว่าเราสารพัดจนเราร้องไห้ แม่ชอบพูดเหมือนตะคอกเราอยู่ตลอดเวลาทำให้เราไม่กล้าคุยและกลัวเขามากๆ เวลาเรามีคำถามที่จะถามเขาเราก็ต้องมาคิดก่อนว่าถ้าถามไปจะโดนเขาดุกลับมาไหม สุดท้ายเราก็โดนอยู่ดี มันเลยกลายเป็นปมว่าทำไมถึงพูดจาแบบนั้นกับเราทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมถึงต้องใช้น้ำเสียงแบบนั้นกับเราทุกครั้งที่เราอยากคุยด้วย เราไม่กล้าปรึกษาเวลามีเรื่องต่างๆเข้ามา จนตอนนี้เราอยู่มอหกแล้ว เราตัดสินใจเรียนเอกชน(คณะอาชญา) ก่อนตัดสินใจ เราถามแม่ว่าอยากให้เราเรียนอะไรแม่ก็ตอบว่าให้เรียนตามที่เราชอบ แต่พอเราเลือกเรียนแล้วแม่กลับมาบ่นเราอีกว่าทำไมไม่เรียนรัฐบาลเราก็ตอบว่าถ้าคณะแบบนี้มันมีมอนี้ที่เดียวที่เหลือต้องต่อโท เราอธิบายเรื่องนี้กับเขาหลายครั้ง เขาชอบบบอกว่า ทำไมไม่ไปเรียนแบบพี่คนนั้นคนี้ เราก็ถามเขาเหมือนเดิมว่าอยากให้เราเรียนอะไร คำตอบก็แบบเดิมคือตามแบบที่เราชอบ เราเลยกดดันตัวเองว่าสิ่งที่เราเลือกมันไม่ดีเหรอ เราควรทำแบบนี้ไหม จนวันนี้แม่เดินมาพูดเรื่องนี้อีกครั้งว่าทำไมต้องเลือกที่นี่ เราอธิบายเขาก็ตะคอกใส่เหมือนเดิมจนเราร้องไห้ เราเสียใจ ทุกครั้งที่ผ่านมาเราไม่เคยได้รับคำชมจากเขาสักคำ แบบคนอื่นเขา เช่นคำว่า เก่งมาก เราก็แค่อยากได้ยินคำนี้ออกจากปากเขาบ้างที่ไม่ใช่คำบ่นหรือตะคอก

อีกอย่างมันเป็นปมที่ใหญ่ที่สุดสำหรับเราคือการที่แม่บอกว่าเราไม่สวยตั้งแต่เด็ก คนในบ้านรวมถึงพี่ชอบล้อเราว่า ดำ อีดำตับเป็ด ครั้งนึงเขาเคยบอกเราว่าหน้าตาไม่สวยแบบนี้ใครจะเอาแล้วก็หัวเราะ มันฝังใจเรามากถึงมากที่สุด 

มันทำให้เราไม่กล้าเปิดใจคุยเรื่องต่างๆหรือระบายกับเขา

**อยากฝากถึงทุกคนที่มีลูกเล็กหรือโตแล้วก็ตาม อยากให้คุยกับเขาด้วยคำพูดที่อ่อนหวานหรือน้ำเสียงที่น่าฟัง พยายามพูดให้กำลังใจกับลูกตัวเองเยอะๆ
อันไหนที่เขาทำดีถึงแม้อาจจะไม่ถึงตามที่เราคาดหวังไว้ ชมเขาหน่อยก็ได้ มันเป็นกำลังใจให้เขาอย่างนึง และอย่างสุดท้าย อบ่าบูลลี่หน้าตาหรือรูปร่างเขาเลย เพราะคำพูดหรือคำบูลลี่ต่างๆไม่มีมีดเล่มไหนคมได้เท่ามีดที่ครอบครัวทำขึ้นมาหรอก

ขอบคุณที่รับฟังเราจนจบนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ