คือว่าเราเป็นพวกเบื่อโลก ไม่อยากทำอะไรเลยทั้งๆอยากทำแต่มันมีความขี้เกียจกับความไม่มั่นใจ อยากรู้ว่ามีวิธีแก้ไขรึเปล่าคะ? และอีกอย่างหนึ่งจะตอบให้ก็ขอขอบคุณมากๆเลยค่ะ คือเราชอบมีความคิดหลอนเข้ามาในหัวทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจจะคิดและเกลียดมันมาก
.
.
.
.ขอพพิมพ์ๆระบายนะคะ ไม่ชอบลื่นผ่านไปได้เลยนะคะ .
.
ตามข้างบนนั้นเลยนะคะเรามีสิ่งที่อยากทำเช่น ฝึกทำอาหาร ฝึกวาดรูป ดูซีรี่ย์แก้เบื่อ ฝึกสมาธิให้หายหลอน ...แต่เราทำไม่ได้ซักอย่างไม่ใช่ว่าเกินความสามารถแต่มันมีความขี้เกียจทั้งๆที่ตัวเองชอบทำ สุดท้ายก็แค่นั่งเปิดเพลงเดิมๆฟังซ้ำๆ โคตรว่างเปล่าอ่ะชีวิต
คือเราไม่อยากทำอะไรเลยเบื่อทุกอย่าง มีสิ่งที่อยากทำแต่ขี้เกียจ เอ๊ะ!รึเราแค่ขี้เกียจ แต่มันก็ทั้งขี้เกียจเเละเป็นโรคซึมเศร้านั่นแหละค่ะไม่มั่นใจในตัวเองด้วยเหงาก็เหงา คนคุยก็มีแต่รู้สึกว่ามันก็ยังอ้างว้างเหมือนเดิม อ่อ ก็เรามันดูหมองๆนี่นาไปรร.แต่ละทีนี่เบื่อชิป ด้านสังคมก็แย่ มีปัญหาทางจิตอีก(ที่เราบอกหลอนนั่นแหละค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก คนเป็นแบบเราเยอะ แบบอยู่ดีๆก็คิดเลวๆทั้งที่ตัวเองไม่ใช่คนแบบนั้นอันนี้ขอไม่ยกตัวอย่างนะคะ)
.
อีกอย่างเราเป็นคนไม่มั่นใจตัวเอง ซึ่งแต่ก่อน(ตอนเด็ก)เราร่าเริงมาก มั่นใจในตัวเอง ด้านสังคมก็ดี แต่จุดเปลี่ยนคือพี่ชายเราข่มเหงเราจนเป็นโรคซึมเศร้ามันข่มเหงเราประมาณ1ปีแล้วมันก็เลิก แล้วช่วงป.5มันก็กลับมาเป็นบ้าใส่เราอีก เอ้าหนักเข้าไป555
ป.6ใช้ชีวิตมีความสุขกับเพื่อน แต่พอขึ้นม.1มา มันก็เอาอีกละ แบบมันพยายามที่จะทำให้เราเรียนเก่งแบบมัน เพราะความเชื่อโง่ๆหลายๆอย่าง ใครที่เกิดเป็นลูกมันคงโดนกดดันจนตายเลยมั้ง คือมันแย่จริงๆอะ ใช้กำลังบ้าง ด่าทำร้ายจิตใจบ้าง ผลการเรียนตกมากเลย ความจำสั้น คำนวนเลขยากๆไม่ได้ทั้งๆที่ตอนอยู่ประถมนี่ชิลๆเรื่องที่เกิดขึ้นนี่เราก็เอาแต่ได้ร้องให้อยู่คนเดียวนี่แหละ แต่ก็...มั่นใจอยู่นะว่าจิตใจตัวเองเเข็งแกร่งมาตั้งแต่เด็กละ นานๆทีก็จะร้องให้หรอก แต่ผลการเรียนตก โง่ จิตใจมันก็เริ่มบอบบางเรื่อยๆ
แล้วความคิดก็เริ่มเค้นหาต้นเหตุเรื่องทั้งหมด(อันนี้ไม่เกี่ยวกับหลอนนะ)คือต้นเหตุอยู่ที่พ่อเราเลย ที่พ่อเราด่าพี่เราทำร้ายจิตใจ ปากไม่ดี เป็นบ้าๆควบคุมอารมณ์ไม่เป็นยิ่งแม่เราเป็นคนตรงๆด้วยอีก สุดท้ายก็เอามาลงที่ลูกส่วนหนึ่งอิจฉาส่วนหนึ่ง สุดท้ายก็กลายเป็นว่าทุกวันนี้ชีวิตเราดีขึ้น พี่เราเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นทำดีกับเราบ้างเลี้ยงอาหารบ้างแต่ยังฝังใจ ส่วนพ่อก็..เฉยๆ ไม่รู้ว่าทำไมชอบพ่อตัวเองไม่ลงเลยพ่อเราแทบทำหน้าที่พ่อที่ดีไม่ค่อยจะเป็นเท่าไหร่ พ่อเป็นส่วนหนึ่งในการให้กำเนิดเรา?อืม..ก็ใช่ แต่ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยาก้เกิดมาหรอก เบื่ออะ ดีอยู่หรอกนะที่แม่เราเป็นคนมีจิตใจสูงและฉลาดกว่าพ่อ😁เราเลยไม่ได้ฆ่าตัวตายซะก่อน
.
อีกเรื่องนึงคือคิดว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่น
ตอน ม.1 เทอม1 เกรดเฉลี่ยเรา 2.74 แอบไปร้องไห้คนเดียว
ตอน ม.1 เทอม2 เกรดเฉลี่ย 3.74 ยิ้ม^^พอดีเทอมนี้เริ่มเข้าหาเพื่อนตลกๆ
ตอนม.2 เทอม1 (ปัจจุบัน) เกรดเฉลี่ย 3.91 อันนี้ชื่นใจเเล้ววว แต่ก็อย่างที่บอกไปนั้นแหละค่ะ เราคิดว่าเราด้อยกว่าคนอื่น(เป็นปมด้อยเพราะพี่)ซึ่งเราไปเจอเพื่อนของเพื่อนเราโพสบอกได้เกรด3ตัวเดียวซึ่งเราได้3.5 คือมันก็เริ่มคิดย้ำคิดมั่งละ ที่เรายังไม่ดีเพราะเรามีเกรด2.5 (67คะแนน) ซึ่งก็พอได้อยู่แต่อดแค้นครูไม่ได้เลยออกสอบเนื้อหาที่ไม่ได้เรียนซึ่งเป็นเนื้อหาตอนม.1 แล้วความจำยิ่งม่ดีอยุ่ ส่วน3.5จะได้เกรด4ถ้าครูใส่ใจในการงานกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่ามันจะเกี่ยวรึเปล่า เรามีคะแนนเก็บ4วิชาที่90คะแนนขึ้น แต่เรื่องยังไม่จบแค่นี้ไปเจอเพื่อนที่เราไม่ชอบมันเท่าไหร่แต่มันเห็นเราเป็นเพื่อนที่ดี(ที่ไม่ชอบมันเพราะมันชอบแกล้งเรานี่แหละ)คือมันมี3.5ตัวเดียว เกรดเฉลี่ย3.94 .... ไม่ต่างจากเรามากแต่เราอดคิดว่าตัวเองด้อยกว่ามันได้ไง แพ้คนนิสัยแบบนั้นได้ไง(ทั้งที่รู้ว่าลึกๆมันก็ดีอยู่บ้าง)ได้แต่เก็บตัวแล้วคิดแต่เรื่องนี้เเหละ ก็แค่เกรดเฉลี่ยต่างกันไม่มาก เฮ้อ~~~เราก็รู้อยู่หรอกว่าเกรดเฉลี่ยที่เราได้มันก้เยอะบ้าง แต่แค่ไม่พอใจที่คนแบบนั้นเกรดเฉลี่ยดีไม่น่าเชื่อเพราะมันเเกล้งเราหลายๆอย่างไม่แรงแต่เราเป็นโรคซึมเศร้านี่สิ ตอนนี้ไม่เป็นแล้วแต่มันมีร่องรอยความเศร้าหลงเหลือนิแหละ *เกลียดตัวเองที่ด้อยกว่าคนอื่น* *เกลียดตัวเองที่มีความคิดอิจฉา*