คือว่าเมื่อก่อนประมาณม.5-6 เป็นคนขยันมากค่ะ เพราะว่าตั้งใจจะสอบเข้ามหาลัยรอบแอดมิชชั่นค่ะ และคณะที่ตัวเองชอบก็สอบเข้ายาก เลยพยายามจนสอบติดค่ะ คณะเอกในฝันเลยค่ะ มหาลัยก็ดังอยู่ค่ะ อยู่ปี1ค่ะ
พอเข้ามาเทอมแรก ก็เรียนบ้างอ่านบ้างนิดๆหน่อยๆค่ะ ตอนเทอมแรกก็แปลกใจตรงที่ว่า ทำไมเทอมแรกเราทำได้โอเคเลย วิชาเอกได้B+ค่ะ เกรดรวมเกือบ3.5
พอมาเทอม2 ก็เริ่มเหลิงค่ะ สอบควิซ/มิดเทอมข้อสอบยากมาก ยากกว่าเทอมที่แล้ว มีช้อยส์ตัวเลือกเยอะมาก แต่ก็ทำได้ดีกว่าเทอมที่แล้ว และมีหลายๆวิชาที่เท แต่ก็ผ่าน คือมันแย่มากค่ะ กลายเป็นว่าเราเริ่มเหลิงค่ะ
เราเข้าเรียนตลอดค่ะ เล่นโทรศัพท์บ้าง บางทีก็หลับในวิชาเอกบ้าง แต่ไม่เคยเถลไถลเกเรนะคะ แทบไม่เคยโดดเรียน (เคยโดดเรียนแค่ครั้งเดียวในชีวิตมหาลัยเพราะได้ตั๋วหนังฟรี) เข้าเรียนตลอด บางทีเข้าเรียนวิชาเอกเซ็คคนอื่นบ้าง เพราะว่าคาบนั้นเราไม่มีเรียน ก็ไปนั่งฟัง เผื่อจะมีความรู้เพิ่มเติมบ้าง ส่วนใหญ่ไปหลับ
ซึ่งเราเป็นคนขี้เกียจมากๆ ข้อดีคือเอาตัวรอดได้ตลอด แต่มันปลูกฝังความนิสัยแย่ให้เราแล้วน่ะค่ะ
ปี2 ปี3 ปี4 วิชาเอกยากขึ้นมากๆค่ะ และก็เทอมนี้มีวิชาตัดเกรดที่85 2วิชา แต่เรากลับขี้เกียจซะแบบนั้น
บอกตรงๆ คือกลัวเกรดตกเพราะนิสัยแบบนี้น่ะค่ะ เหลิงเกรด
สาเหตุหลักๆ คือเราได้เรียนวิชาที่ชอบแล้ว ได้เรียนมหาลัยดีๆแล้ว เหมือนตัวเองเลยไม่ต้องไปไขว่คว้าอะไร ซึ่งเป็นความคิดที่ผิดมากๆ
ไม่รู้จะระบายให้ใครฟังดีน่ะค่ะ
ยังไงก็อย่าคอมเม้นต์แรงๆนะคะ ขอบคุณค่ะ เจ้าของกระทู้จิตใจหวั่นไหวง่ายค่ะ555555