ประเทศที่มีประชากรเยอะ อย่าง จีน อินเดีย ญี่ปุ่น เวียดนาม อเมริกา ไทย บราซิล เป็นต้น
หรือ ประเทศที่มีประชากรต่อพื้นที่เยอะ อย่าง สิงคโปร์ บังกลาเทศ ฮ่องกง เป็นต้น
และประชาชนมีสิทธิและเสรีภาพได้ ประชาชนในประเทศนั้นย่อมมีแรงจูงใจในการพัฒนาชีวิตแน่นอน (ยกเว้น จีน)
เพราะถ้าประชากรเยอะหรือต่อพื้นที่เยอะ ผลผลิตในประเทศก็เยอะ การแข่งขันก็สูงด้วยเช่นกัน หลายๆคนก็จะทำให้คนในประเทศชิงดีชิงเด่น อยากมีหน้ามีตาในสังคมด้วย

ส่วนประเทศที่ประชากรน้อย และต่อพื้นที่ก็เบาบางด้วย
อย่าง ประเทศพัฒนาแล้ว เช่น แคนาดา สวีเดน ออสเตรเลีย นอร์เวย์ ฟินแลนด์ ลัตเวีย เป็นต้น
หรืออย่าง ประเทศกำลังพัฒนา เช่น มองโกเลีย ลาว ปาปัวนิวกินี เป็นต้น

ซึ่งผมคิดว่าประเทศที่มีประชากรน้อย และต่อพื้นที่ก็พื้นที่ก็เบาบางด้วย
ถ้าเป็นประเทศพัฒนาแล้ว อย่าง แคนาดา สวีเดน ออสเตรเลีย นอร์เวย์ ฟินแลนด์ ลัตเวีย เป็นต้น ประชาชนในประเทศคงไม่มีแรงจูงใจในการพัฒนาชีวิตแน่ๆ เพราะรัฐบาลสามารถเลี้ยงดูคุณภาพของประชากรได้อย่างทั่วถึงหมด ประชาชนในประเทศคงไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก
ส่วนประเทศกำลังพัฒนา อย่าง มองโกเลีย ลาว ปาปัวนิวกินี เป็นต้น ประชาชนในประเทศคงอยู่แบบใช้ชีวิตไปวันๆ