สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลยนะคะ แรกเริ่มเราก็เป็นคนปกติ เป็นเด็กทั่วๆไป ไม่เคยมีความคิดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย ฆ่าใครตายหรืออะไรแบบนี้เลย อายุเราตอนนี้เราขออนุญาตไม่กล่าว ขอกล่าวแค่ว่าเราเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมค่ะ.. แต่พอมันมีหลายเรื่องเข้ามา เรื่องเรียน เพื่อน สังคม ครอบครัว มันอัดแน่นกันไปหมด เราก็เหนื่อยเป็นปกติ พยายามไม่คิดอะไร เพราะยังไงโตขึ้นไปเราก็คงมีเรื่องให้เครียดมากกว่านี้

เพียงเวลาเราทะเลาะกับพ่อ ทะเลาะกับเพื่อน มีปัญหาในการเรียน การเข้าสังคม มีเรื่องอะไรเราจะไม่ค่อยพูด ความจริงเราอยากเล่ากับใครสักคนจนใจจะระเบิดอยู่แล้ว แต่ไม่มีใครสักคนเลยที่สนใจรับฟัง เค้ามองแค่ว่าเราเป็นเด็ก ที่ไปโรงเรียนมีหน้าที่ต้องเรียนแต่ก็กลับได้เรื่องไร้สาระกลับมา ด่าซ้ำและด่าซ้ำ เราแค่เหนื่อย เหนื่อยในส่วนของเราตรงนี้มันผิดมากหรอคะ ผู้ใหญ่คนอื่นๆก็ไม่มีคำพูดใดนอกจาก อายุแค่นี้เธอยังจะมาเหนื่อย ต่อไปจะทำอะไรกิน รู้มั้ยว่าชีวิตสมัยเรียนน่ะสบายที่สุดแล้ว ร้อยทั้งร้อยพูดกับเราแบบนี้ เราฟังเราก็เข้าใจเค้านะคะ แต่เราแค่อยากได้คนที่ให้คำปรึกษาเราตอนนี้ก็เท่านั้นเอง

เรื่องเรียนก็เหนื่อย แต่ก็ไม่เท่าความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว พ่อแม่เราหย่ากันและแยกกันอยู่ (ยังติดต่อกัน) ส่วนเราอาศัยอยู่กับพ่อ เราไม่มีความสุขเลย ความสุขของเราแค่ได้นั่งหัวเราะเรื่องไร้สาระกับเพื่อนเท่านั้น กลับบ้านมาก็กลายเป็นอีกคน สมัยก่อนเรากับพ่อสนิทกันมาก แต่มาช่วงนี้เค้าเปลี่ยนไป เค้าใช้เราเป็นที่รองรับอารมณ์ ใช้คำพูด ความรุนแรงอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เราไม่รู้ว่าอะไรทำให้เค้าเป็นได้มากขนาดนี้

เค้าก่นด่าเราเรื่องไร้สาระ แต่เค้าสามารถลามให้ทุกอย่างมันเป็นเรื่องใหญ่ ทำให้เราทะเลาะกันใหญ่โตบ่อยครั้ง ขนาดเรื่องผิดใจกันนิดเดียวก็สามารถไล่ให้เราไปตายได้เลย เราเสียใจมาก เค้าบอกว่าเด็กอย่างเรามันไม่มีอนาคต จะเรียนไม่จบ โตไปต้องกลายไปเป็นขอทาน เค้าพูดแบบนี้กรอกหูเราไม่รู้กี่ร้อยต่อกี่ร้อยครั้ง ทำร้ายเราตลอด ยิ่งเวลาเค้าโมโห เค้าเหมือนปีศาจไม่มีผิด แทบจะหาทุกอย่างมาฟาดเราได้ ได้ฟาดทีก็ฟาดจนสิ่งของนั้นหัก พัง ตัวเราแดงเถือกไปหมดเพราะการใช้กำลังของเค้า

หลายครั้งเราทำใจดีสู้เสือ แต่เค้าไม่เคยจบ จนเราต้องถามเค้าออกไปว่าต้องให้เราตายเลยไหม เค้าถึงจะพอใจ ณ วินาทีนั้นเราประชดด้วยอารมณ์ล้วนๆเลยค่ะ แต่คำตอบที่ได้คือ ตายไปเลยก็ดี คนอย่างเราตายเปล่าไม่มีประโยชน์เลย 

เราเริ่มต่อว่ากับพ่อรุนแรงขึ้นทุกวัน ไม่เคยใช้คำหยาบกับพ่อนะคะ แต่เราแค่จะไม่ยอมอีกแล้วเวลาเค้าพูดอะไรแย่ๆใส่ สุดท้ายก็จบเหมือนเดิมค่ะ ใช้กำลัง เราเหนื่อยและเครียดมาก ไม่ว่าจะทำอะไรเค้าก็ดูกลายเป็นปีศาจสำหรับเราไปแล้วจริงๆ เราคิดว่าถ้าเราตายๆไปได้ก็คงดี คงไม่มีเสี้ยนหนามมาตำใจใครเขาอีก เราพูดกับพ่อขนาดที่ว่าเราต้องการให้พ่อหยิบมีดมาแทงคอเราเลย ฆ่าหนูเลยสิพ่อ ทุกวันนี้พ่อก็ฆ่าหนูทางอ้อมอยู่แล้ว จนทุกวันนี้เราเหมือนจะเป็นบ้า เวลาพ่อสบถ ก่นด่าสาปแช่งเรา เราไม่เงียบเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว กลับกลายเป็นหัวเราะ หัวเราะดังมาก หัวเราะแบบคนที่มีทุกอย่างอยู่ในใจแต่ไม่สามารถพูดออกไปได้ มีแต่ความเคียดแค้นเต็มอก แบบที่เราผู้หัวเราะเองยังรู้สึกกลัวตนเอง วินาทีนั้นเหมือนเราเป็นโรคจิตเลยค่ะ เราเข้าใจเลย เวลาที่มันไม่เหลืออะไรแล้วแต่ไม่ได้ร้องไห้ กลับเลือกที่จะหัวเราะออกมาให้ดังที่สุด แสยะตัวเอง

เราคิดทุกวัน ว่าทำอย่างไรเราถึงจะตายไปได้เร็วๆที่สุด ไปโรงเรียนก็อยากจะโดดจากตึกอาคารลงไปให้ตายแบบรู้แล้วรู้รอด เห็นถนนก็อยากจะวิ่งเข้าไปใส่ให้รถมันชนซะ แม้แต่เวลาอยู่บ้าน ก็คิดเสมอว่ามีดเอามาแทงตรงไหนถึงจะตายได้เร็วที่สุด เคยคิดถึงขนาดที่ถ้าสิ่งลี้ลับมีจริง เราจะลากใครให้ตายไปด้วยดี หรือว่าควรฆ่าใครให้ตายก่อน

แต่เห็นแบบนี้เราไม่เคยทำร้ายตัวเองหรือใครเลยนะคะ ทำได้แค่คิด แต่เรากลัว กลัวตัวเองที่เป็นแบบนี้ เรากลัวว่าถ้าเราเสียใจมากๆแล้วเผลอทำอะไรแบบที่เคยคิดแล้วจะมาเสียใจทีหลัง หรืออาจจะไม่มีโอกาสให้เสียใจ ให้เราหยุดความคิดแบบนี้ก็ยาก เราควรทำอย่างไรดีคะ หลายครั้งที่เรามักคิดว่าเป็นอารมณ์ชั่ววูบ แต่หลายครั้งก็ดูไม่ใช่ เราควรไปหาหมอมั้ยคะ เราเป็นอะไรรึเปล่า การที่เราเป็นแบบนี้เราไม่มีความสุขเลย เรากลัวตัวเองด้วยซ้ำ เหมือนตอนนี้กลายเป็นคนที่มีสองด้านไปแล้ว