ตั้งแต่เล็กจนโต ตอนนี้เราอายุ 18 ปี  เวลาทะเลาะกับพ่อพ่อจะชอบไล่ให้เราไปตาย  ส่วนใหญ่ไม่ได้ทะเลาะเรื่องที่เราเกเรหรือเรื่องไร้สาระอะไร จะทะเลาะกันเรื่องมีสาระตลอด ช่วงมัธยมต้นจะทะเลาะเรื่องกิจกรรมกีฬาสีว่าทำไมต้องซ้อมเลิกค่ำ แล้วไปเข้าทำไม ให้ไปเรียน ถ้าเราอธิบายพ่อจะด่าทันทีว่าเราเถียง คือเราไม่เคยได้อธิบายเลยในทุกๆเรื่องว่าเป็นไงมาไง เราก็ร้องไห้เพราะสิ่งที่พ่อคิดกับสิ่งที่เราเป็นมันคนละอย่าง พ่อไม่เคยฟังเราอธิบายเลย และทุกครั้งจะจบด้วยคำว่า " ตายไปเลย"  มา ม.ปลาย เราเป็นคณะกรรมการโรงเรียน อีกละ กิจกรรมเยอะ แต่เราก็ไม่เคยกลับบ้านค่ำ ตั้งใจเรียนเพื่อที่จะไม่ให้พ่อว่าเราได้ว่าทำแต่กิจกรรม มีช่วงหนึ่งที่ต้องทำงานวันภาษาไทย คือทั้งห้องทั้งสายชั้นต้องทำการแสดง ห้องเราก็ต้องทำจะซ้อมกันทุกเสาร์ อาทิตย์ เพื่อไม่กระทบการเรียน พ่อเราก็ด่าอีกแล้ว จะทำไปทำไม ได้อะไร คือเรามีคำอธิบายมากมายอยู่ในหัว แต่เราก็พูดไม่ได้ เราทำได้แค่เงียบแล้วเก็บไปร้องไห้คนเดียวตลอด เราเสียใจมาตลอดที่ได้ยินคำๆนั้น เราพยายามที่จะชินกับมัน ช่วงที่เราเหนื่อย เราท้อ เราได้ยินคำนั้นออกมาเราก็ยิ่งเสียใจ หมดกำลังใจ จนเราเข้ามหาลัยเราก็ยังได้ยินคำๆนั้นอยู่ เราเหนื่อยมากเลยทุกคน เราพยายามคิดนะว่าคำพูดที่พ่อเราพูดเขาคงอยากให้เราเข้มแข็ง มันอาจจะเป็นวิธีการสอนเราของเขาแต่ในช่วงที่เราเหนื่อยกับสิ่งต่างๆแล้วยิ่งมีคนไล่ให้เราไปตาย เราอยากตายมากจริงๆ เราคิดนะว่าถ้าเราตายไปพ่อจะสบายใจขึ้นไหม มันจะทำให้พ่อมีความสุขมากขึ้นจริงๆหรอ เราเสียใจมากในสิ่งที่พ่อพูดถึงเราจะได้ยินตั้งแต่เด็กจนโต เราไม่เคยชินกับคำๆนี้ ที่เจ็บกว่านั้น พ่อเคยบอกไว้ว่า "กูมีลูก3คน ตายไปคนหนึ่งไม่เป็นไรหรอก" เราอดทนมาตลอด เราเริ่มจะไม่ไหวแล้ววว เวลาได้ยินแล้วมันโครตเสียใจ เราทำผิดอะไรมากมายขนาดนั้นถึงต้องไล่เราไปตาย เราเป็นปัญหากับพ่อมากหรอ เราอยากฝากทุกๆคนนะเวลามีปัญหาอะไรกับใครอย่าไล่เขาไปตายเลยนะ เพราะมันเป็นคำพูดที่เจ็บปวดมากจริงๆ