ตั้งแต่เด็กพ่อตาย แม่ก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น เราอยู่กับพี่ชายที่บ้านป้าทั้งสองคน โดนใช้โดนด่าโดนตีสารพัดทั้งตีนทั้งมือทำทุกอย่างในบ้านของเขาทั้งเหนื่อยทั้งอยากร้องต้องอยู่กับคำว่าอดทน ย้ายไปอยู่กับอีกหลายคน โดนเหมือนๆกันหมด ทั้งโดนติโดนด่าโดนว่าสารพัด จนตัวเองหลอนหูหลอนไปหมดนอนไม่เต็มอิ่มสดุ้งทุกครั้งกลัวจะทำอะไรผิด เจอเหตุครอบครัวทะเลาะกัน ลุงป้าที่อยู่ด้วยก็ยังทะเลาะกันให้เราเห็น เราก็เด็ก ป.2ป.3ต้องเจอยังงี้จนป.6พอขึ้นม.1เพราะต้องย้ายมาเรียนต่างจังหวัดอยู่หอกับเพื่อนๆ แม่ก็เข้ามาดูแลและมีพ่อเลี้ยงเข้ามาดูแลแต่เราเองที่โดนอะไรแบบนี้มาแล้วอยากฮิลใจบ้าง แต่เขามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตมาก รู้เขาเป็นคนส่งสีย เขาเป็นส่งใหุ้กอย่าง เราไม่ลืมแต่เขาจะเข้ามาก้าวก่ายชีวิตมากทะเลาะกันไปข้าง จนภาวะจิตเราตอนนี้แทบเป็นผีตาซาก พยายามยิ้มพยามใช้ชีวิตคนปกติเล่นกับคนอื่นๆตามปกติ พอเกิดเรื่องอะไรเราก็มักจะดิ่งเราอีกแล้วหรอ จนตอนนี้เรามี.6แล้วอีกไม่กี่วันก็จะจบตอนนี้ก็ยังทะเลาะเพราะเรื่องรูปไร้สาระ วิพากษ์วิจารการแต่งตัวของเรา มันไม่ควรมันไม่ดีมันไม่งาม แต่แต่คำว่า ไม่ ห้ามอยู่ยังงั้น จนตอนนี้เราเองที่อยากตายๆไปจะได้ไม่ต้องมากังวลเรื่องของเรามาคอยพูดว่าไม่ ไม่ได้ ไม่ดี เราเกิดมาทำไม?เกิดมาใช้กรรมของเราใช่มั้ย ดิ่งมันทุกอย่างอยากตายไปจะได้จบที่เราเป็นเราทุกคนจะได้ไม่ต้องคิดอะไรอีกเกี่ยวกับเรา เราตายวันเวลาก็ยังเดินอยู่ต่อไปเรื่อง นับวันนานๆคนค่อยพูดถึง เราทนทุกอย่าง คำว่าอดทนกับชีวิตมันเปลืองมากๆเลยเกิดมาทุกคนต้องอดทน เราอยากให้เขาเข้าใจเรา ไม่ใช่พูดว่า เรื่องมันานแล้วจะจะเก็บมาคิดทำไม ใช่ คุณก็พุดได้นิ คุณไม่ใช่เรา เราเกิดมาคนทุกคนใช่ว่าจะเกิดมาชีวิตเหมือนกัน ตอนี้รู้แค่ว่าเราเหนื่อย อยากหายๆไปซ่ะทุกอย่างจะได้จบ ทุกคนว่าไงคะ ถึงเราอาจจะไม่ได้เจอที่ร้ายแรงกว่านี้มากแต่สภาพจิตเราแทบไม่เหลือแทบไม่ไหวแล้ว