เราเป็นเด็กกิจกรรมตั้งแต่ประถม ทีแรกอยู่กับป้าก็ไม่ได้อะไร พอช่วงม.ต้นย้ายมาอยู่กับแม่ แม่ก็ไม่ชอบให้เราทำกิจกรรมเวชาออกงานทีก็โดนด่าสารพัดว่างานการที่บ้านไม่ช่วย ช่วยแต่ที่โรงเรียนที่โรงเรียนมันไม่ได้ให้กินข้าวสักหน่อย ตอนแรกเราไม่ค่อยอะไร พอตอนนี้เราอยู่ปวช.2 แม่ด่าเราหนักกว่าเดิมเพราะหน้าที่เรามากขึ้น เราเรียนไปด้วยทำกิจกรรมไปด้วยเพราะว่ามันเป็นสิ่งที่เราชอบทำมากๆ มีบางครั้งแม่ไม่ให้ไปซ้อมแข่งบ้าง ให้ไปสายบ้างเพราะต้องตามใจแม่ ทำงานที่แม่สั่งให้เสร็จ กลับบ้านมาก็มีเผลอหลับบ้าง เบลอบ้าง งานในบ้านเราก็ทำอยู่ตลอด มีบางครั้งอาจจะตกหล่น แม่จะเน้นทุกครั้งว่าโรงเรียนมันไม่ได้ให้แดกนะ กูสิให้ข้าวให้ที่อยู่ ไปรับใช้แต่โรงเรียนที่บ้านไม่ให้ความสำคัญเลย เราฟังบ่อย้ข้าเราก็เริ่มเหนื่อย เหนื่อยในที่นี้คือมีภาวะซึมเศร้าเราบางทีไม่อยากจะคุยกับคนในครอบครัวเลย เรามีพี่น้องสองคนแต่พี่ทั้งสองไม่เอาไหน มีแค่เราที่แม่พอจะพึ่งได้เราก็พยายามตะเกียดตะกายหาสิ่งที่ดีให้ตัวเอง เราแค่อยากรู้ว่าความสุขในสิ่งที่เราทำ ไม่ได้เบียดเบียนใครทำไมแม่ถึงไม่ชอบให้ทำ ตอนนี้เราอยู่ปวช.2แล้วแม่บอกถ้ายังทำกิจกรรมอีกจะไม่เรียนต่อปวส. เราคิดมากมากๆเพราะเราต้องเรียนเอาอนาคตมาช่วยครอบครัว ทุกคนว่าเรื่องนี้เราผิดไหมคะ