มีคนถามเราว่า ทำไมเราถึงยึดติดกับเพื่อนในออนไลน์นัก ก็แค่เพื่อนในออนไลน์ สำหรับเขาอาจจะใช่ แต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลย

ตอนประถมเราอาศัยอยู่กับครอบครัวของป้า เวลาเขาหงุดหงิดหรือไม่พอใจอะไรเขาก็จะทุบตีเรา แค่เราเผลอขึ้นเสียงใส่น้อง ป้าก็ตบหน้าเราแล้ว เราต้องทนอยู่กับการทุบตีมาตั้งแต่จำความได้จนจบชั้นประถม พอขึ้นมัธยม เราเลยมาอาศัยอยู่กับยาย แต่เราก็โดนทำร้ายจิตใจอีก ยายเอาแต่เปรียบเทียบเรากับน้องสาว(ลูกของป้า) น้องสาวเรียนเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ สอบได้ที่1 เราได้แค่ที่3 น้องสาวหัดดูแลตัวเอง ทาครีมเช้า-เย็น เขาพูดทั้งที่รู้ว่าเราเคยทาครีมแล้วผื่นขึ้น โดนด่าว่าสารพัด ที่เสียใจสุดก็คงเป็น เกิดมาก็เป็นบาปเป็นกรรม ไม่น่าห้ามแม่ทำแท้งเลย พ่อแม่ก็ไม่มีใครต้องการ เข้าเรียนโรงเรียนใหม่ก็เข้ากับเพื่อนไม่ได้ โดนแกล้ง โดนเอากระเป๋าดินสอไปทิ้ง เคยพยายามกรีดแขนตัวเอง แต่ก็กลัวเจ็บเลยเลิกทำ

หลังจากนั้นถึงได้เริ่มหันเข้าโลกออนไลน์ เวลามีปัญหาก็ปรึกษาเพื่อนออนไลน์ บางคนก็แนะนำจิตแพทย์ให้ เรารู้ว่าการปรึกษาทุกอย่างกับเพื่อนในออนไลน์มันไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร เคยปรึกษาอาจารย์แล้วโดนเอาไปนินทา เพราะงั้นเราเลยยึดติดกับเพื่อนในออนไลน์