หวัดดี เราอายุ14ปี เราไม่แน่ใจว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าไหม แต่เราเป็นคนที่ชอบนำความคิดต่างๆที่เกี่ยวกับตัวเองมาคิดด้านลบๆคือแบบถ้าได้ยินใครพูดถึงชื่อเราเราก็จะคิดว่า"เราไปทำไรผิดป่าว พวกเค้านินทาเราหรอ"จนทำให้กลายเป็นคนคิดมาก และพอความคิดพวกนี้สะสมเรื่อยๆมันก็ทำให้รู้สคกอยากต|ยอยากหายไปจากโลกนี้ ไม่อยากที่จะลืมตาตื่นขึ้นมา


เรารู้สึกแบบนี้จนไปทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้าแล้วได้คะแนน 16 เราเลยลองทำใหม่แต่ก็ได้เท่าเดิมเลยเปลี่ยมแอปแต่ก็ยังได้เท่าเดิม เราเลยไปปรึกษาพ่อแม่แต่พวกเค้าดันบอกว่า"ไร้สาระ!!แกน่าจะเป็นบ้ามากกว่านะ วันๆเอาแต่เชื่อเรื่องแบบนี้ให้โทรศัพท์ไปคลายเครียดนะไม่ได้ให้เอาไปเครียดกว่า!" เราพยายามอธิบายว่าลองไปตรวจหน่อยก็ได้ พ่อเลยบอกว่า"ถ้ายังไม่เลิกพูด กูจะยึดโทรศัพท์!"ส่วนแม่"รู้ว่าค่ารักษามันแพงขนาดไหน เงินมันไม่ได้หาง่ายขนาดนั้นนะ!!" เราก็จะพูดต่อ แต่แม่ดันพูดว่า"จะไปไหนก็ไปไม่ต้องมาพูดอะไรไร้สาระแบบนี้อีก ออกไป!" เราเลยเงียบ แล้วเถียงไปว่าทำเรื่องแค่นี้ต้องด่าด้วย แม่"ไม่ต้องพูดอีก จะไปตายที่ไหนก็ไป!!" คำๆนี้ทำให้เรา...เครียดมาก



พอตกกลางคืนเรานอนร้องไห้จนหลับ ในทุกวันนี้เราโดนกดดันเรื่องต่างๆทั้งเรื่องเรียน เรื่องเกรด การเปรียบเทียบตัวเรากับคนอื่น คือเราไปเรียนก็เหนื่อยอยู่แล้วคิดว่ากลับมาบ้านจะได้พักผ่อนแต่กลับต้องมาเจอ คำด่า,คำดูถูกต่างๆนาๆ ทันที่เราก็เป็นลูกเค้านะแต่ทำไมเค้าถึงด่าเราแรงขนาดนี้ คำอื่นๆยังพอว่าแต่ไล่ให้ไปตายเลย เราคิดตลอดว่าหรือเราไม่ควรเกิดมาเป็นภาระแม่กับพ่อดี เราควรไปตายๆซะอย่างที่แม่บอกเลยดีกว่า


แต่เราก็อดทนไว้และฝืนยิ้มต่อไปเราคิดแบบนี้จนมาถึงปัจจุบันเราเริ่มเหนื่อยแล้วเราอยากจะพักแล้ว เราเหนื่อยที่จะฝืนยิ้มแล้ว เราเหนื่อยที่ต้องลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วตอนนี้เราเริ่มคิดฆ่าตัวตายอย่างจริงจังเเล้วเรากลัวเราไม่ได้กลัวที่จะตาย แต่เรากลัวว่าถ้าเราไปแล้วทุกๆคนจะเป็นยังไง จะดีใจไหมหรือจะเสียใจ แต่เราก็ห้ามมันไม่ไหวแล้วจริงๆ เราควรทำไงดีเราพร้อมที่จะตายแต่ไม่พร้อมกับการจากลา เป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวดีเนอะ