เราไม่อยากอยู่แล้วอะ เราเหนื่อย เราท้อ เรามีแม่เป็นโรคประสาท ชอบบอกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ขู่จะฆ่าตัวตาย ถ้าใครทำให้โมโหขาดสติ ด่าเราแรงๆสารพัด แต่เค้าไม่รู้เลย ว่าสิ่งที่เขาทำ มันคือการทำให้จิตใจเราแย่ลง เราเงียบ เราเก็บตัว เราอยากร้องไห้ และเราก็อยากตายมาตลอด เราเรียนมหาลัยเราก็ท้อ ใจเราไม่นิ่งในทุกๆคืน สั่นและคิดมากตลอด แต่ละวัน ต้องเจอคำพูดตัดพ้อ ด่าทอ มากมาย ออกไปไหนก็ไม่ได้ เพราะมีโควิด มีพี่ชายสองคน ก็บอกให้ดูแลแม่ พ่อก็ให้ดูแลแม่ ทำไม่มีใครสนใจเราบ้างนะ ว่าเรารู้สึกยังไง พ่อบอกเพราะแม่เป็นโรคซึมเศร้า แล้วเราไม่มีสิทธิ์เป็นหรอ เราโดนเทสีด้วยคำพูด การกระทำใส่ตัวทุกวัน เขาไม่คิดว่า เราจะรับมันไม่ไหวบ้างหรอ หลายครั้งที่แม่ร้องไห้เพราะทะเลาะกับพ่อ เราปลอบแม่ ร้องไห้ไปด้วยกัน สุดท้ายเค้าคืนดีกัน แต่ความรู้สึกแย่ๆ ที่แม่ส่งมาให้เรา มันยังอยู่ เรานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ไม่เห็นมีใครสนใจเราเลย หัวเราะคิกคักกันสนุกสนาน แล้วเราล่ะ ? เราไม่สิทธิ์เสียใจใช่ไหม เราไร้ค่าว่ะ เราไม่เห็นเลยอะ ว่าเราเกิดมาทำไม ใช้ชีวิตไปทำไมวันๆ  ตายๆไปก็ให้มันจบๆไปซะ เป็นผีคงสนุกกว่า  เราไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์นะ ไปเจออะไรข้างนอกมาหงุดหงิด ก็มาอาละวาดใส่เรา จะหนีออกจากบ้าน พ่อรู้กลายเป็นเราผิด ทำไมไม่ดูแลแม่ เห้อ เราไม่น่าเกิดมาเลยอะ เกิดมาก็เป็นภาระ จะออกมาอยู่คนเดียวก็ไม่ได้ เพราะแม่เป็นโรคประสาทและอ้างว่าเป็นซึมเศร้า ขี้น้อยใจไปหมดทุกอย่าง เราท้อเหลือเกิน เราเกิดมาทำไม ชดใช้บุญคุณหรอ ถ้าเราตายไปมันจะดีกว่าหรือเปล่า  ไม่ต้องเสียเงินค่าเลี้ยงดูเรา แบบนี้เรียกทดแทนบุญคุณไหม เราโคตรไม่รู้จักตัวเอง ไม่รู้ด้วยซ้ำกว่าวันๆกำลังทำอะไรอยู่ เรียนไปเพื่ออะไร อยู่ไปเพื่ออะไร เพื่อพ่อแม่? เราไม่อยากอยู่ เราอยากไปโดดตึกให้มันรู้แล้วรู้รอด เราไม่มีกำลังใจที่จะอยู่ต่อไปเลยอะ มันแบบหันไปทางไหนก็ทางตัน มีแต่คำว่าไม่รู้จะเอายังไงต่อ อนาคตจะเป็นยังไง 

ทุกคนในนี้จะบอกว่าเราเรียกร้องความสนใจก็ได้เราไม่โกรธ คำพวกนี้ที่เราระบายไปทั้งหมด เราได้ยินมันจนชินแล้วแหละ ไม่ว่าจะบอกระบายกับเพื่อน กับพี่ตัวเอง ทุกคนล้วนแต่บอกเรามันไม่โต เรามันไร้สาระ เรียกน้องความสนใจ ตั้งใจเรียนต่อไป แต่ไม่เคยถามสักคำ ว่าเราเจออะไรมาบ้าง เหนื่อยแค่ไหน ทำไมถึงพูดคำพวกนี้ออกมา  

อยากตายแบบสบายๆจัง หลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย หรือจะเลือกทรมานแล้วมันจบๆ ไปกันดีนะ