เป็นคนชอบกินมันสำปะหลังปิ้งและเผือกปิ้ง แต่หากินยากมาก
ส่วนใหญ่เจอแต่แบบเชื่อม ส่วนแบบบวดเจอแต่บวดเผือก บวดมันสำปะหลังหายาก
นึกอยากกินครั้งใด ต้องไปย่านสะพานหันและพาหุรัด
ซึ่งเดิมเคยมีอยู่ถึงสี่ร้าน ร้านแรกอยู่ปากตรอกหัวเม็ด ชื่อว่าร้านแตน
"เที่ยวไปกินไป @ สะพานหัน"
http://topicstock.ppantip.com/food/topicstock/2009/03/D7656996/D7656996.html
ร้านที่สองตั้งเป็นหาบอยู่กลางสะพานหัน แต่หายไปนานกว่า 10 ปีแล้ว
ร้านที่สามอยู่ถนนพาหุรัด หน้าซอกตึกแคบ ๆ ทะลุไปตลาดพาหุรัดได้
ตรงสามแยกเยื้องกับถนนบูรพาและดิ โอลด์สยาม พลาซ่า
เมื่อก่อนตั้งหาบ คนเข้าออกมากขึ้นกีดขวางทางเดิน จึงเปลี่ยนมาตั้งเตาเล็กบนโต๊ะ
ปัจจุบันเป็นรุ่นสอง มีถั่วทอดขายด้วย แต่ไม่ได้ซื้อนานมาก เพราะพักหลังขายแพง
ร้านที่สี่มาหลังสุด ตั้งเป็นหาบริมถนนตรีเพชร
หน้าปากซอยเข้าตลาดพาหุรัดฝั่งถนนตรีเพชร ติดแยกพาหุรัด และอยู่เยื้องเพาะช่าง
ตั้งแต่ย้ายมาแถวแบริ่งตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว บ่ายคล้อยชอบเดินออกกำลังไปหาซื้อของกินย่านสำโรง
เดินไปกลับระยะทางประมาณ 1 กม. ฝั่งขวาไม่มีของกินน่าสนใจ แต่ฝั่งซ้ายมีทั้งเป็ดย่างน้ำผึ้ง กล้วยปิ้งกล้วยทับ
ที่สะดุดตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ คือ หาบขายมันสะหลังและเผือกปิ่งบนตะแกรงเหล็กเหมือนที่พาหุรัด
บางวันมีกล้วยหักมุกย่าง ซึ่งหมดเร็วมาก ตั้งหาบหน้าร้านซูทซาร่า ใกล้กับธนาคารกรุงเทพ สาขาสำโรง
ตั้งแต่ 8 โมงเช้าถึง 5 โมงเย็น หยุดอังคารและพุธ ไม่มีชื่อร้านไม่มีชื่อคนขาย เพราะแกขี้อายหน่อย ๆ
ปรากฏว่าแกแยกตัวมาจากหัวมุมสีแยกพาหุรัด ตรงข้ามเพาะช่างได้ 9 ปีแล้ว ไม่ได้ซักต่อว่าเป็นอะไรกัน
แต่ราคาย่อมเยากว่าที่พาหุรัด คือ ชิ้นละ 50-60 บาท แต่ชิ้นใหญ่กว่าที่พาหุรัดมาก
ด้วยรสชาติที่คุ้นเคย เมื่อเลือกได้ชิ้นที่ต้องการพร้อมราคา ป้าจะใช้ไม้หนีบให้แบนแบบกล้วยปิ้ง
ใส่ถุงแล้วราดน้ำเชื่อมกะทิเคี่ยวน้ำตาลปิ๊บ แต่ด้วยความที่มันหวานมาก
อีกทั้งตัวมันสำปะหลังและเผือก ผ่านการราดน้ำเชื่อมหลังจากสุกแลัวบีบครั้งแรก ก่อนปิ้งต่อจึงหวานในตัว
จึงขอให้แยกน้ำราดต่างหาก วันนี้ซื้ออย่างละชิ้น ๆ ละ 50 บาท แบ่งกินกันสี่คน
คนกินหวานได้ราดน้ำเชื่อมตาม คนกินหวานมากไม่ได้ไม่ราดน้ำเชื่อม เหลือเก็บไว้กินได้อีกรอบ
มีบางคนบอกว่า ด้วยความที่มันสำปะหลังมันสุกยาก ใช้เวลาปิ้งนาน
จึงมีบางร้านตัดแยกเอาไส้ในออกมาทำสุก ก่อนใส่ไปปิ้งได้เปลือกที่สวยงาม
เนื้อข้างในแยกจากกันไม่อร่อย แต่ร้านนี้ค่อย ๆ ปิ้งจนสุกไม่ลัดขั้นตอนโกงคนกิน
เนื้อจึงแน่นติดผิวมันสำปะหลังด้านนอก ตั้งแต่ซื้อมากินหลายครั้ง
ยังไม่เคยเจอเส้นเหนียวแทรกในให้สะดุดรำคาญ
ติดตามเรื่องราวอื่น ๆ ได้ที่เพจ "เที่ยวไปกินไป by laser"
https://th-th.facebook.com/เที่ยวไปกินไป-by-laser-458383970993701
ที่เอาไว้รวบรวมเรื่องเที่ยวเรื่องกิน ที่สั้นเกินกว่าจะนำมาลงเป็นบทความ
หรือ อยู่ระหว่างรวบรวมเป็นบทความที่สมบูรณ์ ที่อาจใช้เวลาหลายปี
[CR] เที่ยวไปกินไป by laser @ มันสำปะหลังปิ้ง เผือกปิ้ง สำโรง
ส่วนใหญ่เจอแต่แบบเชื่อม ส่วนแบบบวดเจอแต่บวดเผือก บวดมันสำปะหลังหายาก
นึกอยากกินครั้งใด ต้องไปย่านสะพานหันและพาหุรัด
ซึ่งเดิมเคยมีอยู่ถึงสี่ร้าน ร้านแรกอยู่ปากตรอกหัวเม็ด ชื่อว่าร้านแตน
"เที่ยวไปกินไป @ สะพานหัน"
http://topicstock.ppantip.com/food/topicstock/2009/03/D7656996/D7656996.html
ร้านที่สองตั้งเป็นหาบอยู่กลางสะพานหัน แต่หายไปนานกว่า 10 ปีแล้ว
ร้านที่สามอยู่ถนนพาหุรัด หน้าซอกตึกแคบ ๆ ทะลุไปตลาดพาหุรัดได้
ตรงสามแยกเยื้องกับถนนบูรพาและดิ โอลด์สยาม พลาซ่า
เมื่อก่อนตั้งหาบ คนเข้าออกมากขึ้นกีดขวางทางเดิน จึงเปลี่ยนมาตั้งเตาเล็กบนโต๊ะ
ปัจจุบันเป็นรุ่นสอง มีถั่วทอดขายด้วย แต่ไม่ได้ซื้อนานมาก เพราะพักหลังขายแพง
ร้านที่สี่มาหลังสุด ตั้งเป็นหาบริมถนนตรีเพชร
หน้าปากซอยเข้าตลาดพาหุรัดฝั่งถนนตรีเพชร ติดแยกพาหุรัด และอยู่เยื้องเพาะช่าง
ตั้งแต่ย้ายมาแถวแบริ่งตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว บ่ายคล้อยชอบเดินออกกำลังไปหาซื้อของกินย่านสำโรง
เดินไปกลับระยะทางประมาณ 1 กม. ฝั่งขวาไม่มีของกินน่าสนใจ แต่ฝั่งซ้ายมีทั้งเป็ดย่างน้ำผึ้ง กล้วยปิ้งกล้วยทับ
ที่สะดุดตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ คือ หาบขายมันสะหลังและเผือกปิ่งบนตะแกรงเหล็กเหมือนที่พาหุรัด
บางวันมีกล้วยหักมุกย่าง ซึ่งหมดเร็วมาก ตั้งหาบหน้าร้านซูทซาร่า ใกล้กับธนาคารกรุงเทพ สาขาสำโรง
ตั้งแต่ 8 โมงเช้าถึง 5 โมงเย็น หยุดอังคารและพุธ ไม่มีชื่อร้านไม่มีชื่อคนขาย เพราะแกขี้อายหน่อย ๆ
ปรากฏว่าแกแยกตัวมาจากหัวมุมสีแยกพาหุรัด ตรงข้ามเพาะช่างได้ 9 ปีแล้ว ไม่ได้ซักต่อว่าเป็นอะไรกัน
แต่ราคาย่อมเยากว่าที่พาหุรัด คือ ชิ้นละ 50-60 บาท แต่ชิ้นใหญ่กว่าที่พาหุรัดมาก
ด้วยรสชาติที่คุ้นเคย เมื่อเลือกได้ชิ้นที่ต้องการพร้อมราคา ป้าจะใช้ไม้หนีบให้แบนแบบกล้วยปิ้ง
ใส่ถุงแล้วราดน้ำเชื่อมกะทิเคี่ยวน้ำตาลปิ๊บ แต่ด้วยความที่มันหวานมาก
อีกทั้งตัวมันสำปะหลังและเผือก ผ่านการราดน้ำเชื่อมหลังจากสุกแลัวบีบครั้งแรก ก่อนปิ้งต่อจึงหวานในตัว
จึงขอให้แยกน้ำราดต่างหาก วันนี้ซื้ออย่างละชิ้น ๆ ละ 50 บาท แบ่งกินกันสี่คน
คนกินหวานได้ราดน้ำเชื่อมตาม คนกินหวานมากไม่ได้ไม่ราดน้ำเชื่อม เหลือเก็บไว้กินได้อีกรอบ
มีบางคนบอกว่า ด้วยความที่มันสำปะหลังมันสุกยาก ใช้เวลาปิ้งนาน
จึงมีบางร้านตัดแยกเอาไส้ในออกมาทำสุก ก่อนใส่ไปปิ้งได้เปลือกที่สวยงาม
เนื้อข้างในแยกจากกันไม่อร่อย แต่ร้านนี้ค่อย ๆ ปิ้งจนสุกไม่ลัดขั้นตอนโกงคนกิน
เนื้อจึงแน่นติดผิวมันสำปะหลังด้านนอก ตั้งแต่ซื้อมากินหลายครั้ง
ยังไม่เคยเจอเส้นเหนียวแทรกในให้สะดุดรำคาญ
ติดตามเรื่องราวอื่น ๆ ได้ที่เพจ "เที่ยวไปกินไป by laser"
https://th-th.facebook.com/เที่ยวไปกินไป-by-laser-458383970993701
ที่เอาไว้รวบรวมเรื่องเที่ยวเรื่องกิน ที่สั้นเกินกว่าจะนำมาลงเป็นบทความ
หรือ อยู่ระหว่างรวบรวมเป็นบทความที่สมบูรณ์ ที่อาจใช้เวลาหลายปี
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น