คือตามที่เรารู้กันว่าเวลาฝึกอานาปานสติภาวนาเป็นกรรมฐานเพื่อเข้าฌานไปตามลำดับที่กล่าวไปเนี่ย พอถึงจุดๆนึงที่ลมหายใจหายไปแล้วเวลาจะไต่ขึ้นฌานขั้นต่อไปเขาไม่ให้กลับมากำหนดลมหายใจแล้วเพราะฌานจะตกลงให้หันมากำหนดรู้ที่องค์ฌานที่เป็นตัวจิตโดยตรงนี่หมายความว่าตอนนั้นเกิดจิตผู้รู้แล้วสินะครับ(คือสติกับจิตรวมเป็นเนื้อเดียวกันแล้วถ้าจำไม่ผิด)ตอนนั้นคือเราต้องกำหนดสติไปที่สภาวะเช่นพวกปิติอะไรเลยสินะครับตามหลักสติปัฏฐานเพราะถ้าจำไม่ผิด

   ตามหลักการภาวนาทั้งตามแนวสมถะและแนวสติปัฏฐานต้องสร้างเครื่องอยู่ให้จิตเครื่องให้จิตยึดจับไว้เพราะจิตชอบฟุ้งไปทางโน้นทางนี้เลยต้องหาฐานให้จิตเกาะคือฐานกายซึ่งในกรณีนี้ที่ลมหายใจหายไปคือจิตมันละเอียดถึงขนาดว่ารวมเป็นเนื้อเดียวกับลมหายใจสินะครับ คือจิตกับสติเป็นหนึ่งเดียวจนจิตวางลมหายใจได้คล้ายๆว่าฐานกายมันล็อคจิตไว้จนเห็นตัวจิตผู้รู้เด่นชัดหรือว่าไงเราเลยไม่ต้องโฟกัสฐานกายแล้วเพราะมันยึดจิตไว้แน่นแล้วถูกหรือเปล่าครับ เพราะงั้นถึงตอนนี้เราควรมาโฟกัสที่สภาวะของจิตผุ้รู้เลยหรือว่าไงครับ ตรงนี้น่าจะฌานที่2เลยหรือเปล่า คือถึงตรงนี้เราต้องเน้นฐานอื่นที่ไม่ใช่กายแล้วสินะคับเพราะเวลาฝึกสติปัฏฐานทั่วไปต่อให้ฝึกควบรุ้กายรู้ใจยังไงเราก็มิ้งฐานกายไม่ได้แต่คราวนี้ฐานกายมันไม่ค่อยจำเป็นแล้วสินะครับ

ปล.แล้วเวลาเกิดนิมิตนี่คือลมหายใจเริ่มแผ่วเบาหรือว่าไงครับตรงนี้เราควรเลิกสนใจลมหายใจได้แล้วสินะ???