ผมเพิ่งเริ่มฝึกนั่งสมาธิมาได้ประมาณ1เดือน วันละครั้ง ครั้งละ 20-40นาที...

    จนเช้าวันศุกร์ที่10 ที่ผ่านมา จู่ๆรู้สึกตัววูบช้าๆ เหมือนลงลิฟท์ แล้วชั้นล่างมืด 
แต่พอดีจังหวะนั้นได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง จึงค่อยๆออก ลืมตาลุกไปรับสาย ในใจรู้สึกเสียดายสภาวะขณะนั้น
แต่ก็ไม่รู้สึกโกรธคนที่โทรเข้ามา....

    ครั้งที่2 เช้าตรู่วันจันทร์ที่13 ที่ผ่านมา นั่งสมาธิไปได้ประมาณ30นาที เริ่มปวดขาอาการเหน็บ เลยคิดจะพอ ออกจากการนั่ง
จู่ๆขณะกำลังขยับร่างกาย เกิดรู้สึกวูบอีก แต่คราวนี้ วูบเร็วและแรงมาก ประมาณพรึ่บ ดับ..

     เกิดรู้สึกดีใจปนตื่นเต้น สภาวะตอนนั้นคือ ดำ มืดสนิท เคว้งคว้าง หาลมหายใจไม่เจอ แต่รู้สึกถึงการขยับของหน้าอก และเสียงหัวใจเต้นดังมาก

     ตอนนี้เริ่มรู้สึกกลัว แต่พยายามข่มใจ ให้อยู่ในสภาวะตรงนี้ให้ได้นานๆ แต่เหมือนยิ่งข่มยิ่งกดดัน สุดท้ายเป็นตื่น กลัวสุดขีด ตอนนั้นในใจนึกถึงคำว่า "สัมมาสติ สัมมาสมาธิ" แต่ผมก็ทนไม่ไหว กลัวตาย  มาถึงตรงนี้นึกในใจว่า  ถอยๆ พยายามยกมือ แต่มือกับขารู้สึกหนัก ขาแข็ง พยายามลืมตา หนังตาหนักแต่สุดท้ายก็ลืมตาจนได้

      หลังจากนั้นยกมือแผ่เมตตา ล้มตัวนอนย้อนคิดถึงสิ่งที่เจอ แต่ก็แปลกว่าไม่รุ้สึกเหนื่อยเลย รุ้สึกสดชื่น แถมสายตาแจ่มใส

สรุปประสบการณ์ที่ผมเจอคือ หลังจากอาการวูบ เหมือนลอยเคว้งคว้าง ทุกอย่างดำมืดสนิท หาลมหายใจไม่เจอ หน้าอกยังขยับ หัวใจเต้นเหมือนหลุดออกมา เสียงหัวใจเต้นดังชัดเจน ความรู้สึกทางใจยังมี กลัว ตื่น สับสน

ถาม1..     ที่ผมเจอคือภวังคจิตใช่มั้ยครับ ที่เขาบอกว่าเหมือน 1.จิตอยู่ในครรภ์มารดา  2.จิตคนใกล้ตาย
ถาม2     ความดำมืด คืออดีตวิบากใช่มั้ย เป็นมิจฉาสมาธิใช่มั้ย
ถาม3..   ภวังค์จิตอันตรายมั้ย ถ้าอันตรายแล้วจะแก้ยังไง ขอบคุณครับ