[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 249 Decision Time (การตัดสินใจ)
เริ่มเรื่องในตอนกลางคืนที่นิวยอร์ค ดาเนียลล่านอนอยู่กับรุยในห้อง ในห้องจะเห็นภาพจำนวนหนึ่งแต่ถูกเบลอเอาไว้ และสร้อยคอที่พังวางอยู่
ดาเนียลล่า : สบายดีไหม ? อาการบวมหายหรือยัง ? (น่าจะร้องไห้จนตาบวมหรือป่าว)
รุย : อืม เมื่อฉันตื่นมามันดีกว่าเมื่อคืน
ดาเนียลล่า : ก็เธอไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมัวแต่ร้องไห้ มันทำให้ฉันตกใจจริงๆนะ เมื่อเห็นสภาพเธอในกระจก ฉันจะไปบอกหัวหน้าพ่อครัว
มันเป็นการข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด that lousy creep! (อ่านไม่ออก) ฉันจะบอกเขาทุกอย่างที่เกิดขึ้น และให้เขาพาเธอไปทำงานกับพ่อครัวคนอื่น อย่างที่ฉันพูดฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้แบบนี้หลอกนะ รุย ท้ายที่สุดเธอมาทำอะไรที่นี่ เธอมาที่นี่เพื่อทำงานและเรียนรู้ที่จะทำงานและเรียนรู้ทักษะใหม่ใช่ไหม?
เธอไม่อยากเสียเวลาอันมีค่าใช่ไหม
รุย : อืม
ดาเนียลล่า : เอาล่ะ! ตอนนี้ตัดสินใจแล้วมาสร้างความมั่นใจด้วยอาหารเช้าที่ดีกันเถอะ! เดี๋ยวฉันจะทพอาหารเช้าให้เอง
ดาเนียลล่าทำอาหารแล้วยกมาให้รุย
รุย : ว้าว มันหรูหราจัง
ดาเนียลล่า : เธอร่วมสงครามไม่ได้หรอก ถ้ายังท้องว่าง
รุย : สงคราม ? ว้าว ไข่เหล่านี้นิ่มมาก
ดาเนียลล่า :เค็ม เค็มมากๆ ะไรเนี่ย ขอโทษนะรุย ฉันต้องเมาแน่ๆเลย มะเขีอเทษกับไข่นี่เค็มมาก เดี๋ยวฉันจะปทำมาใหม่นะ
รุย : หืม ?!
ดาเนียลล่า : เธอหมายถึงอะไร คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ เฮ้ หยุดนะ
รุย : มันไม่ ... เค็มเลย ..
ไม่กี่วันต่อมา
หัวหน้าเชฟ : เทอรี่ รุยยังหยุดงานอยู่ใช่ไหม ?
เทอรี่ : ดูเหมือนว่า ... เธอพูดว่าเธอไม่สบาย ....
หัวหน้าเชฟ : เธอไม่ได้มาปรากฏตัวเป็นเวลาสามวันตั้งแต่เราเปลี่ยนที่ปรึกษาของเธอ! อย่าบอกฉันนะว่านายใช้งานเธอหนักไป
เทอรี่ : ไม่! ฉันเคยเป็นอาจารย์สอน! ฉันได้เห็นวิธีการทำงานของเธอในอาหารมื้อเช้าของพนักงาน เช่น antipasti (อาหาร) ดูเหมือนว่าเธอเรียนรู้ได้เร็วจริงๆ ดังนั้นฉันจึงสอนเธอขั้นตอนเธอทั้งหมดตั้งแต่เริ่มต้นพื้นฐานของการปรุงรสด้วย แต่เธอไม่สามารถปรับรสชาติของซอสได้ ดุเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าเธอทำผิดตรงไหน
ตัดมาตอนกลางคืน
ดาเนียลล่า : กลับมาแล้ว เธอกลัวฉันหรา ทำไมถึงนั่งอยู่ในที่มืดๆล่ะ
รุย : ขอโทษ ฉันคิดว่าเธอจะออกไปแปปเดียว
ดาเนียลล่า : เธอไปหาหมอ?
รุย : พวกเขาบอกว่าที่ฉันรับรสชาติไม่ได้เพราะความเครียด
ดาเนียลล่า : แล้วจะรักษาได้ยังไงล่ะ
รุย : พวกเขาถามว่าฉันจะลาออกจากงานปัจจุบันได้ไหม
ดาเนียลล่า : ช่างเป็นหมอที่ไร้ประโยชน์! เธอจะออกจากงานไม่ได้นะ นั่นคือเหตุผลที่เธอต้องการรักษาไม่ใช่หริอไง แล้วเธอจะเอายังไงกับเรื่องหมอล่ะ
รุย : เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันควรจะทำงานของฉันได้ดังนั้นฉันจึงต้องฝึกอย่างหนัก แต่ ... ฉันจะหาอาหารจานใหม่ได้โดยไม่รู้สึกถึงรสชาติได้อย่างไร? ฉันจะทำได้อย่างไร ? ฉัน.....
ดาเนียลล่า : อย่าคิดมากเกินไปสิ อย่สไปคิดถึงเรื่องนั้นอีก ให้ฉันทำอาหารเย็นให้นะ ไม่แน่ที่คุณนรับรสชาติไม่ได้เพราะยังไม่เจออาหารที่ถูกปาก
ตัดฉากที่ดาเนียลลาและรุยเข้านอน
ดาเนียลล่า : เฮ้ รุย 5ถ้าเธออยู่ที่นี้แล้วทรมาน ทำไมเธอไม่พูดถึงโอกาสที่จะกลับไปที่ญี่ปุ่น? ฉันว่ามันดีนะถ้าเธอจะกลับไปกอดแฟนเก่าน่ะ และฉันมั่นใจว่าเธอจะรักษาอาหารนี้ได้
รุย : ฉันไม่สามารถเจอนัตสึโอะได้
ดาเนียลล่า : ทำไมล่ะ
รุย : ฉันไม่ได้สนับสนุนเขา เมื่อเขาเจ็บปวดที่สุด ฉันแคร์แค่ตัวเอง มันแย่มากๆ ดังนั้น ... ฉันไม่สามารถร้องไห้กับเขาในตอนนี้
รุยคิดในใจ นัตซึโอะกำลังเจ็บปวดอยู่เหรอ? เขากลัวแค่ไหน? ตลอดเวลาเขารู้สึกอย่างไรนะ ? ฉันขอโทษนัตสึโอะ ฉันควรจะอยู่เป็นกำลังใจให้แท้ๆ ฉันขอโทษจริงๆ
ตัดมาเช้าวันรุ่งขึ้น ดาเนีลล่าออกไปทำงาน แล้วโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง
มิยาบิ : ฟังอยู่หรือป่าวนัตสึโอะคุง
นัตสึโอะ : หืม !?
มิยาบิ : เธอคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราควรเล่นเป็นคู่รักหรือแสดงตลกดีล่ะ
ประธานชมรม : หลับอนู่หรือไง ฝันอะไรอยู่ล่ะ
นัตสึโอะ : ขอโษนะ ฉันคิดอะไรเพลินนะๆ ฉันเดาว่า ... เป็นเรื่องตลก? ฉันหมายถึงหนังประเภทนั้นกำลังได้รับความนิยม
ตัดฉากมาตอนเย็น
คู่รักคู่หนึ่ง : คุณต้องการไปเที่ยวที่ไหนในครั้งต่อไป แล้วชิบะหรืออะไรประมาณนั้น
นัตสึโอะ : นึกถึงคำพูด คุณต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง(ฟูมิยะพูด) คุณต้องการให้ฉันพูดอะไร(ฮินะพูด) เธอยังสวมสร้อยคอที่คุณให้กับเธออยู่(อัลพูด)
ไม่จำเป็นต้องถามฮินะว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับฉัน ท้ายที่สุดถ้าฉันต้องการอยู่กับใครสักคน ฉันไม่สามารถรับความรักที่พวกเธอมีให้ฉันได้ ฉันจะต้องรู้สึกถึงความรู้สึกของตัวเองได้แล้ว เพื่อที่ฉันได้ได้ตอบรับความรักนั้นได้ พวกเราอาจจะเลิกกัยซักพักแล้วก็จริง แต่ฉันคิดว่าฉันพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่
" คนที่ฉันอยากใช้ชีวิตคู่ด้วยคือ....."
แล้วก็มีชายคนหนึ่งขับรถมหาจอดหน้านัตสึโอะ
นัตสึโอะ : นี่นาย กลับมาญี่ปุ่นแล้วหรา หรือนายมาพักร้อนล่ะ
คาจิตะ : ไม่ต้องกังวลกับเรื่องฉัน ฉันไม่มีเวลามากนะ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ทาจิบานะต้องการให้นายช่วย
นัตสึโอะ : หืม !?
คาจิตะ : คุณไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลย? เธอถูกกลั่นแกล้งในที่ทำงานและทำให้เธอไม่สบายใจ ด้วยเหตุนี้เธออาจะเสียทุกอย่างไป
นัตสึโอะ : คิดถึงเรื่องที่ฮินะเคยบอก เธอบอกว่าหัวหน้านิสัยไม่ดี ฉันอยากช่วยเธอด้วยตัวเอง แต่ ...
คาจิตะ : คุณจะทำมันไหม ? คุณจะไปที่นั่นไหม ถ้าคุณจะไม่ ... ฉันจะ
นัตสึโอะ : มันจะเป็นอย่างไรล่ะ ฉัน ทุกอย่างที่เราเคยแบ่งบันกัน ไม่มีความหมายกับคุณเหรอ? ขอบคุณที่บอกให้ฉันรู้ ฉันจะไป
>>>>>จบตอน<<<<< ข้อความท้ายตอน ตอนนี้คนที่เขาเลือกคือ รุย
ปล. เมื่อคนดูบอลดึก อยากจะอ่านผิดหรือเขียนผิดนะ ขอโทษด้วยครับ
ปล. สปอยเมื่อวันจันทร์คิดว่าอ่านผิดที่ว่ารุยรับรสชาติไม่ได้ คิดว่าแค้เจ็บปวดเฉยๆ
ปล. รุยรับรสชาติไม่ได้ ถ้าเจอนัตสึโอะจะหายดีไหม ?
ปล. ตอนนี้นัตสึโอะได้ตัดสินใจแล้วว่าอยากใช้ชิวิตคู่กับใคร แต่ยังไม่ได้เอ่ยชื่อออกมา เพราะคาจิตะโผล่ออกมาก่อน เลยไม่รู้ว่าเป็นใคร ดูท่าอาจารย์ยังไม่อยากเฉลย เพื่อนๆคิดว่า ใครกันแน่ที่นัตสึโอะอยากจะใช้ชีวิตคู่ด้วย ฮินะหรือรุย
ปล. หายกันไป1อาทิตย์ ไม่ได้หายไปไหนนะ อาทิตย์ที่แล้วงดจ้า ยังสปอยอยู่จนจบ ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจครับ 
Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 249 (สปอยเต็มเรื่อง)