Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 258 (สปอยเต็มเรื่อง)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 258 อนาคตของพวกเรา
2เดือนต่อมา
รุย : ฉันก็อยากไปงานอาจารย์ทูเก็นเหมือนกัน ฉันขอโทษนะ ดูเหมือนฉันไม่มีโอกาสที่จะไปได้นะ ฉันคิดว่าฉันควรบินกลับไปตอนนี้เลยดีไหม แต่ว่า...
นัตสึโอะ : ขอบคุณ ไม่เป็นไร ทาง บก.ช่วยงานศพทุกอย่างเลย ฉันได้รับความช่วยเหลือมามากพอแล้ว แล้วฉันก็ยืนหยัดเองได้แล้ว มันเป็นเรื่องที่ยาก เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเศร้า ฉันรู้สึกเหมือนเขาบอกกับฉันว่า
รุย : แต่
นัตสึโอะ : นี่เป็นเวลาที่สำคัญที่สุดของคุณไม่ใช่หรือไง คริสมาสต์สุดท้ายก่อนที่คุณจะกลับบ้าน อรกแค่2เดือนครึ่งเอง
รุย : ใช่แล้ว
นัตสึโอะ : คุณต้องทำงานหลักต่อไปนะ
ดาเนียลล่า : นัตสึโอะเป็นอย่างไรบ้าง
รุย : เขาบอกว่าเขาสบายดี เขาบอกให้ฉันทำงานต่อไป แต่อาจารย์ทูเก็นมีความสำคัญกับเขามาก เขาต้องร้องไห้ เสียใจมากแน่ๆ แต่ฉันไม่ได้อยู่กับเขาในเวลาแบบนี้
ดาเนียลล่า : ความตายมันเป็นเรื่องปกติของชีวิต ฉันแน่ใจว่านัตสึโอะต้องเข้าใจเรืองนี้แน่นอน
รุย : หืม
ดาเนียลล่า : ในประเทศของฉันเขาฉลองในวันที่ตายด้วยนะ มันเป็นเทศกาลที่ยิ่งใหญ่ตกแต่งด้วยรูปถ่ายของครอบครัวที่ตายแล้วและเพื่อน ๆ
รุย : เทศกาล
ดาเนียลล่า : เราไม่คิดว่าความตายเป็นด้านที่เป็นลบ เธอเข้าใจใช่ไหม แน่นอนว่าคุณมักจะคิดถึงคนที่ไม่ได้อยู่ใกล้ตัวคุณ แต่มันจะเกิดขึ้นกับทุกคน ไม่ช้าก็เร็ว
รุย : อืม ฉันมั่นใจว่าอาจารย์ทูเก็นจะเฝ้ามองดูนัตสึโอะตลอดไป
ดาเนียลล่า : แน่นอน
กลางดึกในคืนนั้น
พ่อรุย : รุย เฮ้
รุย : do you always show up out of nowhere ? (อ่านไม่ออก)
พ่อรุย : ฉันมีงานด่วนมาเสนอให้ เธอจะทำก็ได้ไม่ทำก็ได้ แต่ตอนนี้เธอได้รับโอกาสนั้นแล้ว
รุย : หมายถึงภัตตาคารใหม่ใช่ไหม ? มันเป็นไปได้ด้วยหรือป่าว
พ่อรุย : swimmingly!(อ่านไม่ออก) ดูเหมือนว่าเราพร้อมที่จะเปิดในฤดูใบไม้ผลิตามแผนที่วางไว้! นี่คือเมนูใหม่ที่ในร้าน
รุย : ว้าว มันสุดยอดมาก
พ่อรุย : เราจะเริ่มด้วยหลักสูตรฤดูใบไม้ผลิและเมนูอาหารตามสั่ง จากนั้นเราจะเปลี่ยนเมนูทุกฤดูกาล นี่คือ Saltimbocca และ mackerel Acqua pazza (น่าจะชื่ออาหาร ไม่แน่ใจ้หมือนกัน) นี่เป็นไอเดียของคาจิตะ มันเหลือเชื่อมมาก เขาควบคุมความร้อนและนำรสชาติออกมาได้ดีมาก
รุย : ฉันรอที่จะลอกชิมมันไม่ไหวแล้ว
พ่อรุย : ถ้ากลับมาแล้วเธอจะไม่มีเวลาว่างหรอก ที่จะบอกคือ ฉันจะทำให้เธอมาเป็นหัวหน้าเชฟพาสต้าให้หน่อย
รุย : หัวหน้าพ่อครัว
พ่อรุย : เธอไม่ต้องการมันหรือไง
รุย : ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากทำ แต่ฉันพึ่งอายุ20 ฉันยังเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันจะต้องซื้ออะไรบ้าง
พ่อรุย : จะกังวลทำไม เราเน้นรับเฉพาะพนักงงานหนุ่มสาวเท่านั้น จะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่นั้น เราตัดสินจากการทำงาน เธอฝึกทำงานในน้านอาหารชั้นนำนานกว่า1ปีและเธอได้รางวัลมาแล้ว และเธอมีความสามารถเพียงพอแล้วที่จะแสดงออกมาให้คนอื่นเห็น
รุยโทรหาใครสักคน ไม่รู้ว่าใครแต่โทนไม่ได้ เลยส่งข้อความหา
ข้อความ : พ่อของฉันมา เขาทำให้ฉันเป็นพ่อครัวพาสต้าเมื่อฉันกลับไปญี่ปุ่นมันกดดันมาก แต่ฉันจะทำให้ดีที่สุด
ดาเนียลล่า : เขายังไม่อ่านข้อความหรือไง
รุย : ใช่
ดาเนียลล่า : นี่มัน2วันแล้วนะที่เขาไม่อ่านข้อความ เขาเคยเป็นแบบนี้มาก่อนไหม บางทีโทรศัพท์เขาอาจหายก็ได้
รุย : ฉันหว้งว่าจะเป็นเรื่องแค่นั้นที่เกิดขึ้นนะ
ฮินะ : สวัสดี รุย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหม
รุย : ฉันสบายดีแล้วพี่ล่ะ
ฮินะ : พี่ ? พี่สบายดี พี่แน่ใจว่านัตสึโอะคงบอกเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้ว สิ่งที่เขาทำหลังจากอาจารย์ทูเก็นตาย มันน่าตกใจมากๆ (แล้วก็พูดถึงเรื่องงานศพอาจารย์ทูเก็น)
รุย : มีอะไรเกิดขึ้นกับนัตสึโอะหรือป่าว ฉันติดต่อเขาไม่ได้สักพักแล้ว มีบางอย่างที่ฉันไม่รู้หรือป่าว
ฮินะ : นัตสึโอะคุงสบายดี เขากลับมาเขียนนิยายได้อีกครั้งแล้ว
รุย : จริงหรา
ฮินะ : ใช่ เขาตั้งใจที่จะเขียนงานของอาจารย์ทูเก็นให้เสร็จ ตอนนี้เขาตั้งใจเขียนมากๆ
รุย : มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆ มันสุดยอดมากๆเลย
ฮินะ : เขาทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่บ้านเพื่อที่จะได้มีสมาธิเขียนมากขึ้น นั้นเป็นเหตุผลที่เธอติดต่อเขาไม่ได้ ไม่ต้องกัววล เขาสบายดี เดี๋ยวพี่จะบอกเรื่องของเธอให้ งานมันหนัก ดูแลตัวเองด้วยนะรุย
รุย : เดี๋ยวก่อน เขาได้บอกหรือป่าว เกี่ยวกับเรื่องของเรา
ฮินะ : ฉันรู้แล้ว
รุย : ฉันขอโทษ
ฮินะ : อย่าพูดแบบนั้นสิ เราสัญญากันแล้วนะ ไม่ต้องคิดมาหรอก เธอไม่ต้องบอกหรอกว่าเสียใจ
รุย : พี่รู้ได้ไงว่าฉันจะ...
ฮินะ : ฉันดูออกจากน้ำเสียงของเธอ
รุย : ฉันไม่อยากทำแบบนี้กับพี่ แต่ฉันไม่มีทางเลือก ฉันขอโทษ ฉันรักพี่เท่ากับที่นักนัตสึโอะ
เช้าวันรุ่งขึ้น
ทัตสึทายะ : ขอบคุณสำหรับต้นฉบับนะ ฉันอ่านมันหมดแล้ว พูดตามตรง ไม่มีคำไหนที่ฉันพูดได้ นอกจากคำว่า เหลือเชื่อมาๆ
นัตสึโอะ : ขอบคุณมากๆครับ
ทัตสึทายะ : ขนาดฉันอ่านแล้วยังน้ำตาซึม จะเป็นอย่างไรนะ ถ้าอาจารย์ทูเก็นได้อ่านสิ่งที่นายเขียน ฉันคิดว่าถ้าเราปรับแต่งสักเล็กน้อย ก็สามารถตีพิพม์ได้เลย แต่ถ้าคุณมั่นใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะจัดการต่อให้เอง
นัตสึโอะ : เข้าใจแล้วครับ
ทัตสึทายะ : อีกเรื่องหนึ่ง...ภายในอนคตข้างหน้า ฉันหวังเป็นการส่วนตัว ฉันหวังว่าเธอจะกลับมาเป็นนักเขียนอีก แน่นอนว่าฉันไม่ได้บังคับ ฉันรู้ว่าเธอต้องการเวลาสักพักก่อนที่ความรู้สึกที่นักเขียนของคุณจะกลับมาหาคุณ แต่นั้นทำให้รู้ว่า เธอคิดยังไง
นัตสึโอะ : ผมก็คิดถึงเรื่องนั้นเหมือนกัน ทุกอย่างต้องขอบคุณคำสอนและการสนับสนุนของอาจารย์ทูเก็น ... ที่ทำให้ฉันสามารถเขียนได้อีกครั้ง หลังจากที่เขาทำเพื่อฉัน ฉันจะปล่อยให้มันเสีนปล่าวได้ยังไง นั้นไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดไว้ ตราบใดเท่าที่คุณโอเคกับมัน ไม่ ไม่ว่ายังไง ฉันจะกลับมาเขียนอีกครั้ง
ทัตสึทายะ : ฉันเข้าใจเธอแล้ว ขอบคุณนะ
นัตสึโอะ : ขอบคุณ ฉันจะทำให้คุณภูมิใจแน่นอน เพื่ออาจารย์ทูเก็นและครอบครัวด้วย มีรูปรุยและนัตสึโอะ (นี่ก็เพื่ออนาคตของเรา)
ดาเนียลล่า : มีอะไรหรารุย
รุย : ดาเนียลล่า ฉันรู้สึกเหนื่อยๆ ฉันขอนั่งพักสักแปปนะ
ดาเนียลล่า : เธอโอเครนะ
รุย : ฉันไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน ฉันคิดว่าฉันเป็นหวัด
ดาเนียลล่า : ฉันว่ามันไม่หายเร็วๆนี้หรอก เธอควรไปหาหมอ
รุย : แต่ว่าค่รักษาแพงมากๆเลย ฉันจะกลับไปญี่ปุ่นเร็ว ๆ นี้ด้วย
ดาเนียลล่า : ทำไมเธอพูดแบบนั้นล่ะ ดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับอาจารย์ของนัตสึโอะสิ ถ้าเธอเป็นโรคร้ายแรงล่ะ อย่าลืมว่าคุณมีงานที่ใฝ่ฝัน เธอต้องดูแลตัวเองด้วยสิ ถ้าเธอไม่ไปล่ะก็ ฉันจะผู้คอคุณแล้วเกิดลากคุณไปเอง
รุย : เข้าใจแล้วๆ ฉันไปก็ได้
แล้วรุยก็ไปหาหมอ แล้วรุยก็กลับบ้าน
ดาเนียลล่า : ยินดีต้อนรับกลับ
รุย : เธอกลับมาก่อนหราดาเนียลล่า
ดาเนียลล่า : ใช่ ฉันแค่ทำงานกะกลางวันนะ แล้วหมอว่ายังไงบ้างเกี่ยวกับอาการของเธอ
รุย : พวกเราไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร เขาต้องการทดสอบฉันแบบอื่น
ดาเนียลล่า : ไม่ได้เป็นหวัด ใช่ไหม
รุย : น่าจะไม่ใช เพราะแันไม่มีไข้เลย ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี ฉันกำลังจะเริ่มงานใหม่ แล้วฉันก็ป่วยหนัก
ดาเนียลล่า : เธอสบายดีน่า ฉันว่าเธอแค่เหนื่อยมากเท่านั้นแหละ นั้นคือเรื่องทั้งหมด
แล้วทั้งคู่ก็เข้านอน แต่รุยนอนไม่หลับ
รุย : ฉันสมมุติว่า ฉันบอกนัตสึโอะ แต่ฉันไม่อยากให้เขากังวลเรื่องของฉัน แต่ถ้าจะรอให้ฉันหายป่วยเองแต่ฉันกลัวว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ฉันจะเริ่มงานใหม่กับพ่อ ฉันไม่สามารถซ่อนมันได้แน่เรื่องที่ฉันป่วย
เช้าวันต่อมา
รุย : ฉันควรทำอย่างไรดี
หมอ : นี่คือผลทดสอบของคุณ มาดูกันเลยดีกว่า คุณไม่ได้ป่าวแต่อย่างใด
รุย : หืม หรือมันเป็นเพราะความเครียดหรือความเหนื่อยล้าล่ะ
หมอ : คุณมีบางอย่างที่ต้องจัดการแล้วล่ะ ร่างกายคุณกำลังเปลี่ยนแปลง แต่ไม่ใช่เพราะโรค สิ่งที่ฉันจะพูดคือ คุณกำลังอุ้มเด็กทารกอยู่ในท้องคุณ
>>>>>จบ<<<<<
ปล. หายกันไปเกือบ3อาทิตย์ โผล่มาอีกทีรุยท้องเฉย แสดงว่าตอนที่นัตสึโอะมาเยี่ยมน่าจะมีอะไรกันแน่นอน และนัตสึโอะก็กลับมาจริงจังกับการเขียนนิยายอีกครั้ง หลังจากเขียนงานของอาจารย์ทูเก็นเสร็จแล้ว หรือจะเป็นการสร้างอนาคตหรือครอบครัวกับรุยกันนะ
ปล. ฮินะน่าจะยอมรับสภาพได้แล้วว่า ไม่สามารถเปลี่ยนใจนัตสึโอะให้มารักตนได้ แล้วฮินะจะเป็นอย่างไรต่อไปกันนะ
ปล. สงสัยรุยมากๆ ประจำเดือนไม่มาเกือบ2-3เดือน แต่กลับไม่รู้ตัว มันแปลกๆนะ หรือ ผมคิดมากไปเองนะ
ปล. ตอนหน้างด มาอีกทีวันที่ 29 มกราคม
Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 258 (สปอยเต็มเรื่อง)