Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 238 (สปอยเต็ทเรื่อง)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนนที่ 238 It's a Secret (มันเป็นความลับนะ)
ความเดิมจากตอนที่แล้ว โทรศัพท์นัตสึโอะมีสายเข้า นั้นก็คือ รุย โทรมานั้นเอง
นัตสึโอะ : รุย (ฮินะทำหน้าตกใจ)
รุย : สักพักนึงแล้ว เป็นยังไงบ้าง ? ฉันเข้าใจแล้ว ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมสินะ
นัตสึโอะ : โอ้ ขอบคุณ ฉันไม่รู้สึกเหมือนตัวเองอายุ20เลย แต่ฉันว่ามันถึงเวลาที่ฉันจะใช้ชีวิตแบบจริงจังแล้ว ฉันเริ่มดื่มได้แล้ว ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นอะไรมาก (ฮินะมองนัตสึโอะด้วยสายตาแปลกๆ งอนสินะ) มีอะไรเกิดขึ้นหรือป่าว ทำงานเป็นอย่างไรบ้าง ?
รุย : ฉันโอเคร ฉันมักยุ่งเสมอ แต่ก็จัดการทุกอย่างได้ มีพวกนักชิมจากเว็ปไซต์มาชิมอาหารในวันนี้ ฉันถูกแนะนำให้ไปเป็นพนักงานร้านใหม่ของพวกเขา แล้วเธอทำอะไรอยู่ล่ะ
นัตสึโอะ : ฉันเรียนอยู่และทำงานเป็นสตาฟ์ของสโมสร การแสดงครั้งต่อไปจะเป็นบทบาทการแสดงแรกของฉันตั้งแต่ฉันเปลี่ยนมาแสดงละคร
รุย : จริงหรือ
นัตสึโอะ : ฉันเป็นจอมวายร้ายและจะทำให้ทุกคนจำได้ ฉันได้ฝึกซ้อมเป็นเวลายนานมาก ฉันลองแต่งตัวแล้วอวดให้พี่ฮินะดูด้วย มันได้รับความคิดเห็นแปลกๆด้วย แน่นอนฉันจะส่งให้คุณในภายหลัง! ยังไงซะ พี่ฮินะอยู่ที่นี้ จะคุยกับเธอหรือป่าว
ฮินะ : ไง รุย
รุย : พี่ฮินะ ฉันคิดถึงพี่จัง พี่มาฉลองวันเกิดนัตสึโอะคุงใช่ไหม ?
ฮินะ : ใช่แล้วฉันรู้สึกเสียใจที่เขาอยู่คนเดียวในวันเกิดของเขาดังนั้นฉันจึงซื้อเค้กระหว่างทางกลับบ้านจากที่ทำงาน นี่คือรุปราชาปิศาจของเขา...(มันเห็นข้อความในโทรศัพท์ไม่ครบ ไม่รู้นะว่าจะแปลถูกไหม)
รุยเห็นรูปนัตสึโอะในโหมดราชาปิศาจถึงกับหน้าแดงแล้วเธอก็กอดดาเนียลล่า
ดาเนียลล่า : มันคืออะไร ? การได้ยินเสียงของเขาทำให้คุณคิดถึงเขามากขึ้นหรือไม่?
รุย : นัตสึโอะได้เข้าร่วมการแสดงในวิทยาลัยของเขา
ดาเนียลล่า : โอ้ มันเยี่ยมมาก
นัตสึโอะ : ตั้งแต่นัตซึโอะทำงานหนักตรงนั้น ... ฉันต้องทำงานให้หนักที่นี่เช่นกัน
ฮินะ : นี่มันอะไรหรา ว้าว เป็นรูปถ่ายที่ดี พ่อครัวหลายคนมาจากต่างประเทศเพื่อเรียนรู้และทำงานในร้านอาหารดูเหมือนว่าพวกเขาจะสัมภาษณ์เธอเช่นกัน
นัตสึโอะ : ว้าว นี่คือที่เธอทำงานงั้นหรือ
ฮินะ : เดินเขามาหานัตสึโอะ เธอจะอ่านข้อความอันเก่าๆหรา ถ้าเราทิ้งเค้กไว้นานครีมมันจะไหลนะ ว้าวดีมาก เธอต้องการ(เค้ก)ขนาดเท่าไหน ?
เช้าวันรุ่งขึ้นที่แมนฮัตตัน นิวยอร์ค
คาจิตะ : สวัสดี กำลังทำอะไรอยู่หรา
รุย :สวัสดี คาจิตะ มีอีกการประกวดอาหารอิตาลี ฉันแค่ถ่ายรูปรายละเอียดใบสมัคร
คาจิตะ :คิดว่าคุณจะเข้าแข่ง? ฉันสมัครไปแล้ว ขอโทษที่ไม่ได้บอก กลัวจะเป็นการรบกวนเวลาคุณ มันแตกต่างเมื่อมันเป็นแค่การแข่งขันในร้านอาหาร แต่ ... ฉันรู้สึกเหมือนมันเร็วเกินไปที่ฉันจะเข้าร่วมการแข่งขันภายนอก
รุย : แต่ฉันมาที่นี่เพื่อฝึกใช่ไหม? ฉันควรท้าทายตัวเอง! ถ้าฉันไม่ได้ทำ ก็ไม่ได้เรียนรู้สิ
ตัวประกอบ1 : ฉันเห็นคนเอเชีย เหมือนจะก่อเรื่องเมื่อตอนเช้าอีกแล้ว อะไร? พวกคุณไม่ได้คิดที่จะเข้าร่วมการแข่งขันนั้นใช่ไหม? เธอมีกำลังใจดี แต่ก็ยังเป็นแค่เด็กฝึกหัด การแพ้พวกคุณทำให้เราอับอาย คิดว่าจะมีใครที่กินอาหารอิตตาเลี่ยนโดยใส่ซอสถั่วเหลืองกันล่ะ
คาจิตะโมโหมาก จะเอาเรื่องให้ได้ (ไอหมอนี่ใช่คนที่คาจิตะต่อยไปคราวก่อนป่ะ)
รุย :พูดเสร็จแล้วใช่ไหม นี่คือสิ่งที่คุณทำแล้วจะรู้สึกดีขึ้นมาหรา ? หากคุณกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ มันเป็นเพราะว่าคุณนะมั่วแต่ชมกันเอง หากคุณมีแรงทำร้ายคนอื่น ทำไมไม่เอาไปพัฒนาตัวเองล่ะ ไปกันเถอะคาจิตะ
คาจิตะ : โอเคร
รุยยิ้มให้คาจิตะ แล้วคาจิตะก็หัวเราะ ก่อนพูดว่า มันน่าพอใจมาก รุยตอบ งั้นหรา
ตัดมาฉากตอนกลางคืน
รุย : กลับมาแล้ว มันหนักมาก
ดาเนียลล่า : ว้าว ทั้งหมดนี่เอาไว้ทำอะไรอ่ะ
รุย :ฉันได้ทุกอย่างที่ฉันคิดว่าฉันอาจต้องลองทำอาหารมื้อแรกฉันตัดสินใจเข้าร่วมการแข่งขันอาหารอิตาเลียนใน Soho(ไม่รู้จักจริงๆ น่าจะชื่อร้านอาหารอิตาลี่) ครั้งสุดท้ายที่ฉันอยู่ข้างหลังในห้องครัวเพื่อทำสิ่งนี้ ... แต่แล้วผู้คนก็เหมือน "โอ้ช่างน่ากินจริงๆ
ดาเนียลล่า : นั่นคืออะไร
รุย : ไม่มีอะไร
ดาเนียลล่า : โอ้พระเจ้า! มันดีมาก! ฉันเดิมพันว่ามันจะไปได้ดีกับไวน์
รุย :จริงหรา
ดาเนียลล่า : เดี๋ยวนะ เราไม่ควรทิ้งอาหารไว้เยอะนะ ? เราสามารถใส่พวกมันไว้ในตู้เย็นและหาทางออกด้วยกันทีละอัน?
รุย : งั้นก็ทิ้งไปเลยไหม
ดาเนียลล่า : มันจะเป็นการสิ้นเปลืองนะสิ ถ้าทิ้งไป
รุย :ขอโท็ที่ฉันทำ(อาหาร)มากเกินไป
ดาเนียลล่า : ดูเหมือนว่าเราจะต้องการความช่วยเหลือ แต่ฉันจะโทรหาใครในเวลานี้?
แลเ้วก็มีผู้ชา2คนปรากฏตัว คนแรกคือคาจิตะ ส่วนอีกคน ชื่อวิลล์ป่าว จำชื่อไม่ได้
ดาเนียลล่า : ขอโทษที่เรียกให้ออกมาตอนดึกขนาดนี้นะ วิลล์
วิลล์ : ไม่ต้องกังวล ฉันกำลังไปหาอาหารเย็นกินกับโทคิยะ
รุย : แม้ว่าคุณจะเอาของติดตัวไปด้วย แต่คุณก็ช่วยได้มาก
คาจิตะ : เราควรกินในขณะที่ยังสด(หมายถึงอาหารร้อนๆ)อยู่ นอกจากนี้หากสิ่งของของคุณมีรสชาติที่ดีในขณะท้องว่างนั่นจะไม่เพียงพอที่จะชนะการประกวดใช่ไหม
รุย : น่าจะแบบนั้น
ดาเนียลล่า : คุณกำลังเข้าร่วมการแข่งขันด้วยใช่ไหมโทคิยะ
คาจิตะ : ใช่ ทาจิบานะจะเป้นคู่แข่งของฉันด้วย
ดาเนียลล่า : เธอมาสอดแนมรุยใช่ไหม ?
กินอาหารกันเถอะ
วิลล์ : ดีมาก .. นี่คือเป็ดย่างที่อร่อยที่สุดที่ฉันเคยทานมา! มันเข้ากับซอสมะม่วงนี่มากเลยใช่ไหมโทคิยะ
รุย :จริงหรือ
คาจิตะ : พอเวลาอยู่ในคอแล้วรู้สึกน่าคลื่นไส้ คุณรีบทำอย่างนี้หลังจากกลับถึงบ้านใช่ไหม? คุณควรใช้เวลาเตรียมมันมากขึ้นและคุณยังไม่ได้บีบซอสมะม่วงอย่างถูกต้องดังนั้นเนื้อของมันก็ไม่เลวเลยที่จะฟังดูเหมือนเบ็น แต่ ..ถ้าทำแบบนี้จะมีแต่คนหัวเราะคุณ
วิลล์ : คุณไม่จำเป็นต้องมีความเมตตาเลยนะ โทคิยะ
ดาเนียลล่า : ฉันว่าต้องได้คะแนนดีๆแน่เลย
รุย : ฉันเข้าใจ
วิลล์ : กลับกันเถอะ
คาจิตะ : ปลานี้อาศัยซอสปรุงรส และเครื่องปรุงรสของคุณก็เลอะเทอะ แล้วมันก็ทำให้หอยเชลล์รสชาติแย่
วิลล์ : เหงือกแตก แล้วพูดปลอดรุยว่า อาจจะประหยัดอยู่หรือบางอย่าง ดาเนียลล่าเสริมว่าฉันก็ว่าอย่างนั้น
ดาเนียลล่าไปส่งวิลล์ที่รถ รุยกับคาจิตะกำลังคุยอกันอยู่
รุย : ฉันคิดว่า มันอาจจะไปไกลเกินไป .. เหมือนกับที่ทั้งสองพูดว่าไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับอาหารของคุณ
คาจิตะ : ฉันแค่อยากบอกความจริงแต่ฉันไม่ได้พยายามทำให้คุณเสียใจ
รุย : ฉันไม่คิดว่าคุณเป็น คุณรู้สึกไม่ดี ฉันคิดว่าฉันควรเป็น เหมือนที่ฉันเคยเป็น ฉันเคยพูดสิ่งที่ฉันคิดว่ามากเกินไปและทำให้ตัวเองเดือดร้อน แต่เมื่อใดก็ตามที่มีคนบอกฉันว่าฉันจะเป็นเหมือนคนพวกนั้นพูดทั้งหมด
แล้วรุยก็เดินตกบันได คาจิตะรีบเอามือโอบกอดรุย
รุย : ขอโทษ คาจิตะ
คาจิตะ : เกือบไปแล้ว ระวังหน่อย ถ้าคุณเจ็บจะลงแข่งไม่ได้นะ
รุย : เป็นอะไรมากไหม โอเคหรือป่าว แล้วรุยก็จับมือคาจิจะ ขอบคุณพระเจ้า ฉันขอโทษ ขอบคุณ(ช็อตนี้ทำเอาคาจิตะหน้าแดงเลย)
เช้าวันรุ่งขึ้น
เพื่อนคาจิตะ(จำชื่อไม่ได้) : วันนี้จะทำอะไร
คาจิตะ : lamb bocconcini (น่าจะสเต็กเนื้อแกะ)
เพื่อนคาจิตะ(จำชื่อไม่ได้) : เสียงดูมีความสุขจัง คุณพยายามทำสิ่งใหม่ ๆ อยู่เสมอ
คาจิตะ : ฉันหมายถึงฉันต้องการชนะการประกวด
เพื่อนคาจิตะ(จำชื่อไม่ได้) :ฉันเข้าใจ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณชนะอีกครั้งมันคือรางวัลเงินสดหรือไม่ (แสดงว่าคาจิตะน่าจะทำอาหารเก่งมากๆ) หรือคุณมีเป้าหมายอื่นในใจ
คาจิตะ : มันเป็นความลับ
ป้ายเขียนว่า เวลาอาหารกลางวัน และ เวลาพัก
พนักงานคนหนึ่ง : มีลูกค้ามาหานะ รุย
รุย : พ่อ แล้วก็ไปคุยกันที่ห้อง
พ่อรุย : พ่อครัวบอกฉันว่าคุณทำดีแล้วคุณกำลังเข้าร่วมการประกวดทำอาหารอีกหรา
หัวหน้าเชฟ(ไม่แน่ใจว่าใช่หรือป้าว) : ผู้เข้ารับการฝึกอบรมเกือบทั้งหมดเข้าร่วมแข่ง
พ่อรุย : นั่นคือจิตวิญญาณ! ดูเหมือนว่าแผนของฉันนี้เป็นความคิดที่ดี!
หัวหน้าเชฟ(ไม่แน่ใจว่าใช่หรือป้าว) : แผน
พ่อรุย : ดังนั้นฉันต้องการผู้ชนะการประกวดนี้ .. เพื่อกลับมาญี่ปุ่นกับฉัน!
รุย : กลับไปญี่ปุ่น แล้วก็หน้าแดงนิดๆ ก่อนนึกหน้านัตสึโอะ
ข้อความแถมของเรื่อง วันนั้น ฉันฝันถึงการได้อยู่ต่อหน้าคุณอีกครั้ง
>>>>จบตอน<<<<
ปล. ท่าทางรุยในตอนนี้มันจะบอกได้ว่า รุย ไม่โลเลแน่นอน เพราะเห็นรูปนัตสึโอะแล้วหน้าแดงแล้วได้ยินเสียงขงนัตสึโอะ ก็ทำให้รุยคิดถึงเขามากๆอีกด้วย แล้วยังอยากกลับไปหานัตสึโอะที่ญี่ปุ่นอีกด้วย
ปล. ฉากตกบันได แล้วคาจิตะได้กอดรุยแล้วได้จับมือด้วย รุยคงไม่ได้คิดอะไรแน่นอน แต่ท่าทีของคาจิตะน่าจะคิดแน่นอน เพราะตอนที่คุยกับเพื่อน คาจิตะยิ้มตลอดเลย
ปล. ต้องมาลุ้นกันว่า การแข่งทำอาหารรุยจะชนะได้ไหม หรือ ถ้ารุยได้ที่ 2หรือ3 พ่อรุยจะพารุยกลับไปด้วยไหม ต้องมาลุ้นกันล
ปล. ผมอ่านมา ไม่เห็นรุย อวยพรวันเกิดเลย ถามแต่เรื่องราวการใช้ชีวิต หรือ ว่า ผมจะอ่านผิดหรืออ่านข้ามกันนะ
Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 238 (สปอยเต็ทเรื่อง)