ตอนที่ 5 ปาฏิหาริย์ที่รอคอย
 
            ดาดฟ้าของโรงพยาบาล ยังมีสองร่างยืนสนทนากันอยู่ แพทย์หญิงดาวิกาหน้าซีดเผือดเพราะคำพูดประโยคนั้นของอีกฝ่าย ยิ่งสายตาคมที่มองมานั้นทำเอาหัวใจเธออยู่ไม่สุข


              “คงจะเป็นเรื่องนั้นใช่ไหมครับ”

              “คะ” ความวิตกยังมีอยู่เห็นได้จากสายตาที่ฉายแววกังวลออกมา

              “ก็เรื่องทำศัลยกรรมไงล่ะครับ นี่คงอยากทำจมูกมากถึงกับต้องมาแบบหลบๆ ซ่อนๆ คงกลัวจะมีคนเห็นใช่ไหมครับ”

              แทบอยากจะกราบให้กับความคิดซื่อๆ ของนายแพทย์คิมหันต์ และเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัยจึงรีบพยักหน้าให้ทันที ที่จริงปล่อยให้เข้าใจผิดแบบนั้นก็ดีเพราะอย่างน้อยเราจะได้มองหน้ากันไปอีกนานๆ

              “ความจริงการทำศัลยกรรมก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็ทำกันทั้งนั้น แต่ว่า...สำหรับหมอดานั้นก็อย่างที่เคยบอกไว้ว่าจมูกคุณสวยอยู่แล้ว ถ้าอยากทำจริงๆ แนะนำให้ทำตรงนั้นก่อน”

              สายตาแน่นิ่งของเขาทำเธอสั่นไหวได้เหมือนกัน เกิดอาการหน้าร้อนตัวสั่นเมื่อถูกจ้องนานๆ นี่เขาไม่รู้สึกกระดากปากบ้างเลยหรือไงที่พูดออกไปแบบนั้น ใบหน้าหวานถูกกลบด้วยความแดงซ่านแต่ก็ยังอยากรู้ความคิดของอีกฝ่ายอยู่ดี

              “ยุให้ทำหน้าอกอยู่นั่นแหละ ถามจริง รุ่นพี่ชอบผู้หญิงหน้าอกใหญ่หรอคะ”

              “ก็...” เขาเลิกคิ้วสูงข้างหนึ่งแล้วทำหน้าคิด ปากก็เปรยเบาๆ

              “ไม่รู้สิ เห็นชอบมาทำกัน”

              “แล้วไม่มีความรู้สึกกับคนไข้พวกนั้นบ้างเลยหรือคะ ได้เห็นหน้าอกหน้าใจกันมาไม่รู้ตั้งกี่คนแล้ว” ไม่รู้อะไรดลใจถึงถามประโยคนั้นออกไป แอบเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้าไปมาแล้วตอบหน้าตาย

              “ชินแล้วเลยไม่รู้สึกอะไร”

              “รุ่นพี่นี่ตายด้านชะมัด เอ๊ะ หรือว่า...ที่ไม่รู้สึกอะไรเป็นเพราะรุ่นพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงคะ” คนถามจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่กะพริบ ลุ้นกับคำตอบที่จะออกมาจากปากหนาน่าจูบนั่น ถ้าคำตอบออกมาว่าใช่ล่ะ

              “คงงั้นมั้ง”

              แล้วโลกทั้งใบก็หยุดหมุนไปชั่วขณะ อย่างกับถูกตบหน้าด้วยไม้หน้าสาม อารมณ์ทุกอย่างมันปะปนกันจนสับสนไปหมด เสียงหัวเราะของนายแพทย์คิมหันต์ยังดังกึงก้องอยู่ในใจพร้อมกับคำถามที่ว่า จริงหรอ


              เวลาไล่เลี่ยกัน ชลลิสาเดินออกมาจากห้องผอ. กรรชัย หลังจากที่เลขาของท่านโทรไปแจ้งว่าเอกสารที่ทำเรื่องไว้นั้นได้ถูกอนุมัติเรียบร้อยแล้ว เท้าเล็กก้าวมาอย่างช้าๆ ด้วยท่าทีเหม่อลอยและกว่าที่สติจะกลับมาก็ตอนไปชนกับใครคนหนึ่งแล้ว

              “เออ ขอโทษค่ะ”

              ปากอิ่มเอ่ยโดยไม่มองแต่ทันทีที่รู้ว่าเป็นนายแพทย์สหรัฐ เธอก็รีบก้มลงเก็บเอกสารที่ตกพื้นทันที พยายามเลี่ยงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

              “มาทำอะไรตรงนี้ แล้วนั่นซ่อนเอกสารอะไรไว้”

              “ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่เอกสารธรรมดา ขอตัวก่อนนะคะ” ชลลิสาตอบโดยไม่มองหน้าแถมรีบเดินออกจากตรงนั้น การกระทำของเธอสร้างความสงสัยให้แพทย์หนุ่มอย่างมากและคิดว่าคนที่น่าจะรู้ดีที่สุดคือผอ. กรรชัย

              “เธอมาทำอะไรหรือครับ”

              “ใคร” ผอ.กรรชัยเงยหน้าถามลูกชาย

              “พยาบาลที่ชื่อชลลิสาครับ”

              “มาให้เซ็นอนุมัติเรื่องไปช่วยราชการพิเศษ ว่าแต่เราเถอะ รู้จักพยาบาลคนนั้นด้วยหรอ อ้าว ไอ้ลูกคนนี้ นึกจะมาก็มา จะไปก็ไม่บอกไม่กล่าวอีก” ผอ. กรรชัยบ่น ได้แต่ส่ายหน้าไปมาเพราะไม่ทันได้ดูว่าลูกชายออกไปตอนไหน

              ขณะที่นายแพทย์สหรัฐกำลังตามหาชลลิสาหัวหมุน ถึงจะไม่พอใจที่เธอทำเหมือนจะหนีหน้าเขาแต่เพราะเรื่องการขอไปช่วยราชการเป็นเรื่องใหญ่ มันหมายถึงว่าเขาจะไม่ได้เจอเธออีกหลายเดือน หากเป็นเช่นนั้น การกลับมาช่วยงานบิดาจะมีประโยชน์อะไร

              ผ่านไปหลายนาทีกว่าประตูลิฟต์จะเปิดออกปรากฏคนที่อยู่ในนั้น ชลลิสาหน้าซีดเผือดเพราะตกใจที่เห็นนายแพทย์สหรัฐยืนอยู่ตรงหน้าเพราะครั้งสุดท้ายเธอเจอเขาอยู่ที่ชั้นหก ได้ยินเสียงหายใจหอบถี่จากชายหนุ่มทำให้รู้ว่าเขาคงใช้บันไดหนีไฟวิ่งลงมา ถึงจะเห็นใจและสงสารแค่ไหนแต่ก็ใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด

              “จะทำอะไรคะ” เสียงนั้นถามทันทีเมื่อถูกนายแพทย์หนุ่มลากมาที่มุมปลอดคน

              “เอกสารนั่น มันหมายความว่ายังไง” เขาถามอย่างใจเย็นทั้งๆ ที่ในใจตอนนี้มันร้อนเหมือนถูกไฟผลาญและการเงียบของเธอก็ทำให้เขาแทบกระอัก

              “นี่ไม่อยากเจอหน้ากันขนาดนี้เลยหรอ”

              “เปล่าค่ะ ฉันก็แค่อยากไปช่วยที่นั่น” ชลลิสาก้มหน้าตอบเลยถูกเขาบังคับให้เงยหน้าขึ้นมอง พอเธอไม่ทำตามก็จับคางแล้วเชยขึ้น

              “มองตาผมสิ แล้วบอกอีกทีว่าที่ไปเพราะไม่ได้ต้องการหนีหน้ากัน กล้าๆ หน่อยสิหรือว่าที่บอกไปเมื่อกี้มันแค่ข้ออ้างเพราะจริงๆ แล้ว...”

              “ฉันไม่ได้หนีหน้าคุณ แต่ฉันต้องการไปช่วยคนที่นั่นจริงๆ ได้ยินชัดแล้วใช่ไหมคะถ้าได้ยินแล้วก็ปล่อย...อื้อ...”

              ชั่วพริบตาเดียว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่ทันตั้งตัว จุมพิตจากผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนรักของเธอแต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ชลลิสาพยายามต่อต้านแต่ก็แพ้พ่ายปล่อยให้ความอ่อนไหวมามีอำนาจเหนือสิ่งที่ถูกที่ควร หากเป็นแบบนี้ต่อไปชีวิตของเธอคงหาความสงบสุขไม่ได้อีก

              นายแพทย์สหรัฐถอนจุมพิตแล้วมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนรักของเขา แม้รักครั้งนั้นจะจบลงแต่ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอยังไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน รักที่เขามีก็ยังไม่ลดน้อยลงมีแต่จะเพิ่มขึ้นเป็นทวี

              “ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับฉันอีก เพราะคุณหมอไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นแล้ว” ชลลิสาเตือนสติ สบตาอีกฝ่ายแน่นิ่ง สองมือพยายามแกะมือเขาออกแต่กลับถูกรั้งไว้แน่นเข้าไปอีก

              “เสียใจ...เพราะผมไม่ยอมจบ ทำไมต้องหักห้ามหัวใจตัวเองด้วย ทำไมต้องโกหกผม สา...คุณอย่าหนีหน้าผมไปอีกเลยนะ แค่นี้ผมก็ทรมานใจจะแย่อยู่แล้ว”

              “ปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยให้ฉันได้ไปตามทางของฉัน อย่าพยายามที่จะรั้งตัวฉันไว้ทั้งๆ ที่หัวใจของฉันลืมคุณหมอไปหมดแล้ว”เพราะไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย ยังจำได้ไม่ลืมถึงรักร้าวในครั้งนั้น เห็นๆ อยู่ว่าเขาไม่มีทางขัดใจมารดาของเขาได้ หากเขายึดมั่นต่อรักในครั้งนั้นก็คงไม่ต้องเจ็บปวดจนถึงทุกวันนี้ ต่อให้รักมากแค่ไหนก็ต้องตัดใจให้ได้

              “ไม่จริง ผมไม่เชื่อ หัวใจคุณไม่มีทางลืมผมไปได้ ยังไงผมก็ไม่มีทางปล่อยคุณไป ที่กลับมาครั้งนี้ก็เพื่อจะทำในสิ่งที่มันสมควรทำตั้งแต่แรก ถ้าคุณยังยืนยันที่จะไปจากที่นี่ผมก็จะไปกับคุณด้วย”

              “คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ” เธอว่าพร้อมดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ แต่กลายเป็นว่าถูกเขาจับล๊อคแขนไว้ทั้งสอง ใบหน้าคมโน้มลงมาหาแต่เธอหลบข้างยังได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ จากปากหนาคล้ายกับเป็นการยืนยันว่าเขาต้องไปที่นั่นให้ได้

              “ยังไงผมก็จะไป ดีเหมือนกัน ที่นั่นผมคงทำอะไรได้มากกว่านี้” นายแพทย์สหรัฐไม่พูดเปล่าแต่ฉวยโอกาสหอมแก้มหญิงสาวไปฟอดหนึ่ง ชลลิสารีบผลักเขาออกห่าง รู้สึกทั้งสับสนทั้งไม่เข้าใจ ในเมื่อวันนั้นเขาเองที่เลือกจะทิ้งเธอไปแล้ววันนี้จะกลับมายุ่งเกี่ยวกับเธออีกทำไม

50 %