เริ่มต้นคือ เมื่อปีที่แล้วเราขึ้นม.4แล้วต้องย้ายรร.ใหม่ด้วย แม่บอกว่ารร.นี้ดี เป็นรร.มาตรฐานสากล ตอนแรกเราก็เห็นด้วยนะ รร.สวย ครูดี พอถึงวันที่เราเข้าไปเรียนวันแรก ในห้องเรามี45คน คือต้องบอกก่อนว่าห้องเราอ่ะเขารู้จักกันตอนม.3อยู่แล้ว แบบเป็นนร.เก่าไรงี้ เราเป็นคนร่าเริงนะ เป็นคนเฟรนลี่ แต่ทุกคนหยิ่งมาก เราเข้ากับใครไม่ได้เลยตั้งแต่แรก ตอนแรกเราก็ไม่อะไรหรอกเพราะว่าพึ่งขึ้นม.4คงต้องใช้เวลา เราพยายามชวนทุกคนคุย เรายิ้มให้ทุกคนแต่ทุกคนเมินเรา ไม่ยิ้มตอบไม่อะไรกับเรา เราพยายามเข้าหา แต่ก็เข้ากับใครไม่ได้เลย เฝจนเวลาผ่านไป1เทอม ทุกคนมีกลุ่มมีเพื่อนสนิท ไม่ใช่ว่าเรานิสัยไม่ดีนะ เราไม่เคยขัดใครเวลาใครนำเสนอความคิดอะไร เราตามเขาตลอดนะ ก็เพราะกลัวเขาจะไม่ชอบไง เราพยายามที่ทำให้ตัวเล็กที่สุด พยายามอยู่ในที่ของเรา ไม่เคยด่าว่าใคร ไม่ว่าใครจะด่าจะแขวะเรา เราก็เงียบ เวลาผ่านไปเรื่อย ด้วยความที่เราไม่มีกลุ่มทำงาน เวลาครูสั่งงานกลุ่ม เราจะเศษตลอด ถามกลุ่มไหนก็บอกว่าเต็มๆๆ เราท้อมาก บอกครูก็เข้าข้างพวกนั้น เพราะพวกนั้นเขากล้าพูดเรียกว่าไงอ่ะ คือแบบทุกคนต้องฟังเขาอ่ะเออ เราต้องทำงานกลุ่มคนเดียวจนจบม.4 เราเหนื่อยมากในแต่ละวัน ไม่อยากไปเรียนเลย เครียดจนจะฆ่าตัวตาย เป็นอย่างนี้จนเราขึ้นม.5 เราไม่พูดกับใครเวลามีเรื่องเครียดเราก็จะเก็บไว้คนเดียว บอกแม่ก็ไม่ได้เพราะแม่เราเป็นคนหัวดื้อ ปรึกษาไรก็โดนด่า ไม่ยอมฟังเหตุผล เพราะงั้นเราจึงเลือกที่จะเก็บไว้เอง แต่ตอนนี้เราท้อมาก อยากย้าย เราพูดกับใครไม่ได้จึงต้องมาตั้งกระทู้ ยิ่งม.5งานกลุ่มยิ่งเยอะ เราก็ไม่มีกลุ่ม บางวันเราก็แกล้งป่วยเพื่อหลีกเลี่ยงการไปรร.เรารู้มันผิด แต่ทำไงได้เราไม่อยากเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ครูบอกว่าโง่ เรื่องเรียนอ่ะเวลาครูถามเรารู้คำตอบนะ แต่ตอบไม่ได้ เราเคยตอบแต่โดนแบบมองแปลกๆ มองแบบทำไรอ่ะ มองคิ้วขมวด มองเหยียด มองแบบ อินี่ทำไรของมันวะ จากนั้นมาเราก็ไม่กล้าตอบในห้องอีกเลย เรายอมรับว่าเราอ่อนแอมากกกกก เราเป็นคนคิดมาก คิดทุกคำพูดเลยอ่ะ ไม่รู้จะแก้ยังไง ตอนนี้เราไม่อยากไปเรียนเลย เราอยากย้าย แต่ถ้าคุยกับแม่เรื่องคงยาวเราไม่กล้าอ่ะ แม่เรายิ่งหน้ากลัวอยู่ เราควรทำไงดีอ่ะ เราควรเข้มแข็งแล้วสู้ต่อปากต่อคำกับพวกมัน กลายเป็นคนไม่ยอมคนเลยดีไหม หรือย้ายรร.จะดีกว่า(แต่ก็ยาก) เห้อ ยิ่งเครียดการเรียนยิ่งแย่ ความจำก็แย่ลง ถ้าเขียนผิดไปขอโทษนะคะ ปวดหัวมากเลยค่ะตอนนี้