สวัสดีคะ ก็จะมาเล่าปัญหาชีวิตที่ไม่มีทางออกอะไรเลยไม่เห็นแม้แต่อนาคต มืดดับ ว่างเปล่า เราอายุเพียง20ปี แต่กลับเจอปัญหาที่หนักอึ้ง จนเจอแต่ทางตัน เล่าแบบละเอียดเลยน่ะคะ ตั้งแต่เล็กจนโตอยู่กับปู่มาตลอด19ปี พ่อกับแม่แยกทางตั้งแต่ยังเล็กเราโตได้อายุ12ปีประมาณป.6แม่ก็มาขอปู่ให้เราไปอยู่ด้วยเราก็ไปเพราะแม่ส่งเสริมทางการเรียนปู่เขาอาจจะไม่ค่อยเข้าใจกับเราสักเท่าไหร่เขาก็เลี้ยงตามประสาผู้ชายปล่อยให้เล่นดื้อซนจะไม่เหมือนแม่ที่คอยบอกคอยสอนปู่ก็สอนน่ะคะแต่ฉบับผู้ชาย พอเราไปอยู่กับแม่ได้ประมาณ3-4ปีเริ่มโตขึ้นม.3แม่ให้เราย้ายรร. ไปเรียนรร. ดังแห่งหนึ่งซึ่งเราไม่อยากย้ายสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องย้ายตามแม่พอย้ายสังคมที่นี้กว้างทำให้เราเริ่มรู้จักคำว่าชอบกันแฟนกันอะไรประมาณนี้พอจบม.3แม่จะให้เราย้ายไปเรียนผู้ช่วยพยาบาลซึ่งไม่ใช่ทางและไม่ชอบเราชอบเรียนดนตรีมากกว่าเล่นมาตั้งแต่อยู่รร. ประถมจนมาถึงรร. ดังที่แม่ให้ย้ายเราเล่นดนตรีชอบวงดุริยางค์เราเล่นทรัมเป็ตคะ เรารักและชอบดนตรีมากจึงมีความฝันอยากเป็นนักดนตรีหรือครูสอนดนตรี เราจึงไม่อยากไปแม่เลยบอกกับเราว่าถ้าไม่เรียนที่แม่บอกหาเงินเรียนม.4เอาเองเราเลยโอเครหลังจากนั้นก็กลับมาอยู่กับปู่.  จึงทำงานไปเรียนไปเหนื่อยมากพาททามตั้งแต่5โมงถึงเที่ยงคืนทุกวัน เราก็เป็นเด็กเรียนโอเครน่ะคะไม่เกเรเรียนพอใช้ได้เป็นเด็กกิจกรรมรร. และก็ยังสนใจทางดนตรีอยู่เรื่อยๆ ทางบ้านปู่เราก็จะมีลุงเราที่เขาจะคอยมาด่ามาซ้ำเติมกับสิ่งที่เราทำผิดและคอยดูถูกเราตลอดเราเป็นพวกน้อยใจเก่งอยู่แล้วไม่ว่ากับใคร เขาก็คอยมาด่าต่อว่าเราทุกวันจนเราคิดฆ่าตัวตาย. แต่ทำไม่ได้เพราะกลัวเราทำงานไปเรียนไปพอขึ้นม.5-ม.6งานก็เริ่มเยอะเรียนก็เริ่มหนักเลิกงานก็ดึกเริ่มท้อเริ่มไม่ไหวเริ่มเกเริ่มไม่โอเครกับชีวิตไม่มีทิศทางจึงเริ่มหยุดเรียนบ่อยขึ้นจนกลายเป็นว่าเลิกเรียนไปเลยไม่จบม.6ด้วยซ้ำ ชีวิตพลาดไปสะทุกอย่างเอาจริงๆคือในชีวิตพอแม่ไม่เอาเราเขาก็ไม่สนใจแล้วปู่ก็ไม่ค่อยมีตังจะส่งเรียนหรือส่งเสริมสักเท่าไหร่ ฝันทุกอย่างจึงหยุดและจบลงเริ่มเกเรเป็นเด็กแว้นออกไปขี่รถขี่ลาช่วงนั้นคือปล่อยแล้วชีวิตนี้ไปสักมาเต็มแขน(หางานทำไม่ได้)ชีวิตผ่านช่วงนี้มาได้สักพักปู่เราก็เสียเราไม่เหลือใครเลยพอมีแฟนเราเกิดตั้งท้อง ชีวิตก็ไม่สวยอีกต่อไป ณ ตอนนี้ลูกชายอายุ5เดือน อยู่กันแบบอดบ้างได้กินบ้าง เราเลี้ยงลูกไม่มีรายได้ส่วนแฟนไม่เป็นโล้เป็นพายไม่เอาอะไรเลยสักอย่าง พอคิดได้ทุกอย่างมันสายไปแล้วสายจนมาเจอทางตันไม่มีทางไปต้องมาอยู่กับลุงที่เคยด่าว่าเราปัจจุบันก็ยังด่าอยู่จิตใจเราตอนนี้แย่สุดๆไม่เหลืออะไรเลย ชีวิตไปทางไหนไม่ถูกงานไม่ม ีมีงานก็ทำไม่ได้เพราะสักวุฒิมีแค่ม.3 สุดท้ายนี้ชีวิตไม่สวยงามเลยเคยตั้งใจใฝ่ฝันสิ่งใดไว้ก็ต้องจบลง ปัจจุบันเลี้ยงลูกวันวันนึงเราได้กินแต่น้ำเครียดจนไม่กินข้าวไม่หิว ท้อเหนื่อยกับชีวิตมากๆเลยคะ
แล้วชีวิตนี้เราจะต้องไปทางไหนต่อคะ??????
#ขอบคุณทีาเข้ามาอ่านน่ะคะ
#ชีวิตไม่ง่ายเลยคะ