ตามหัวข้อเลยครับ พ่อกับแม่ผมหย่ากันตั้งแต่ผมยังเล็กๆ แล้วทีนี้พ่อแต่งงานใหม่ย้ายไปมีครอบครัวใหม่ที่กรุงเทพมีลูกใหม่อีกสองคน โดยไม่เคยมาสนใจผมอีกเลยทิ้งให้ผมอยู่กับป้าและย่า ตลอดเวลานั้นผมก็ไม่ได้โกรธแต่แอบน้อยใจเล็กๆ พอผมโตขึ้นพ่อย้ายกลับมาก็ซื้อบ้านใกล้ๆบ้านป่าที่ผมอาศัยอยู่ จนกระทั่งวันนี้ย่าป่วยไม่สบายเป็นอัลไซเมอร์แต่พ่อเขาก็บอกไม่มีเวลามาเยี่ยมทั้งๆที่บ้านอยู่ห่างกันแค่เจ็ดกิโล ย่าจะคอยบ่นว่านอกจากผมแล้วพ่อก็ไม่เคยมาสนใจย่าเลย อีกอย่างมาตอนนี้ปู่ซึ่งก่อนหน้าเขาแยกไปอยู่บ้านเมียน้อย(ปู่มีเมียน้อยตอนอายุหกสิบหนีย่าไปเลย)ขอกลับมาอยู่ที่บ้านเพราะเป็นเส้นเลือดมีไขมันอุดตันในสมองเป็นอัมพาตครึ่งซีก ครอบครัวเราเลยปรึกษากันว่าจะเอาอย่างไรดี พ่อบอกว่าสงสารปู่แต่พ่อไม่มีเวลาอยากให้เอาไปให้บ้านพักคนชราพ่อไม่มีเวลาดูแล ทำให้ผมเริ่มรู้ว่าพ่อเป็นคนยังไง พ่อทิ้งผมไม่เท่าไร แต่ทิ้งย่าซุึ่งเป็นแม่ทิ้งปู่ซึ่งเป็นพ่อ แล้วผมก็รู้ว่าผมไม่สมควรเกลียดเขาแต่มันแวบเข้ามาในสมองกระทู้นี้ผมแค่ระบายนะครับเพราะผมรู้ว่าควรปล่อยวาง แต่นี่เป็นอีกมุมมองนึงในสังคมที่อยากจะบอกให้ฟัง