ตั้งแต่เด็ก จำความได้ เราก็อยู่กับปู่ย่า นอนกับปู่ย่าทุกคืน เรียกว่าปู่ย่าเลี้ยงเรามา ส่งเสียค่าเรียนต่างๆนาๆ ค่ากินอยุ่ให้เราทุกอย่าง
ส่วนพ่อแม่เรา เค้าแยกกันอยู่เนื่องจากอยู่ด้วยกันไม่ได้ (พ่อมีเมียน้อย) แต่ไม่ได้หย่ากันนะ เพียงแต่อยู่ด้วยกันทีไร ต้องด่ากัน ต้องลงไม้ลงมือกันตลอด 

พ่ออยู่กับเรา (อยู่บ้านเดียวกัน) แต่ไม่ได้เลี้ยงดูใดๆ และแม่ไปใช้ชีวิตของแม่ที่ตจว.
พอวันที่เราโตขึ้น แม่กลับมาอยู่ที่บ้านเรา แม่จะกินเหล้า กินเบียร์ทุกวันในบ้านของเรา เวลาไม่พอใจใครก็จะด่าลั่นบ้าน ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของบ้านทั้งๆที่ไม่ใช่ เอาของของเราไปใช้แต่ไม่เคยขอ หยิบไปใช้เฉยๆ เราเห็นเองทุกครั้ง 

เวลาที่เพื่อนเรามาบ้านแล้วแม่อยู่ แม่จะด่าแรงๆ จนเพื่อนไม่กล้ามาที่บ้านเลย แต่แม่กลับให้เพื่อนแม่มาที่บ้านหลังนี้ได้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีคนอยู่บ้านก็ตาม เวลาเพื่อนแม่มาที ก็จะเข้าออกห้องนั้นห้องนี้ หยิบเสื้อผ้าเรา กระเป๋าเรา หรือไม่ก็เครื่องสำอางของเรากลับไปบ้าง

แต่ตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ แม่เราต้องการสมบัติของปู่ย่าเรา ปู่กับย่าก็ให้นะ แต่ไม่ได้ให้เยอะเท่ากับให้พ่อและเรา แม่ก็โวยวายไม่พอใจ ต้องการมากกว่านั้น
แล้วเรากำลังจะมีตัวเล็ก เราไม่อยากให้ลูกเราเห็นยายกินเหล้าทุกวันแบบนี้ ปู่ถึงขั้นเอ่ยปากว่าจะซื้อทาวเฮ้าน์ให้แม่เรา เพื่อที่แม่จะได้ออกจากบ้านหลังนี้ เพราะปู่ไปรู้มาว่าแม่กำลังคบผู้ชายคนอื่นอยู่ แต่แม่ไม่ยอม แม่จะเอาบ้านหลังนี้ รวมไปถึงต้องให้แม่เป็นเจ้าของบ้านด้วย

เราไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว เราเครียด เราอยากให้แม่ย้ายออกไปจากบ้านนี้ เราต้องทำยังไง เรามีคำถามในหัวทุกวันว่าเราอกตัญญูรึป่าวที่ไม่อยากมีแม่แบบนี้ ไม่อยากเลี้ยงดูแม่ ไม่อยากอยู่ร่วมบ้านเดียวกับแม่แม้แต่วันเดียว