เริ่มด้วยเรามีแม่ ตั้งแต่เราเกิดมาแม่เลี้ยงเราได้แค่ไม่กี่เดือน เอาเรามาฝากไว้ที่บ้านยาย แล้วไปมีครอบครัวใหม่ แม่มีลูกใหม่อีก 2 คน หญิงคนโต 1 ชายคนเล็ก 1 แม่อยู่กับครอบครัวนั้นอีกบ้านมาตลอด เราก็อยู่บ้านยายโดยมีลุง ยาย น้า ให้ความอบอุ่นแทน และส่งเสียเราเรียน เลี้ยงจนสบาย จนกระทั่งเราอายุ 24 แม่เริ่มกลับมาหาเรามากขึ้นเพราะเราทำงานได้แล้ว แต่เราก็ยังรู้สึกห่างกับแม่เหมือนเดิม วันนึงที่แม่เลิกกับแฟน แล้วมีแฟนใหม่แระจวบเหมาะกับที่ยายป่วย แม่ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านยายโดยเอาน้องๆ ให้ดูแล น้องชายที่เป็นเด็กเกเร สร้างเรื่องให้แม่ร้องไห้ทุกวันไม่ว่าจะ หนีเรียน กินเหล้า สูบบุหรี่ ด่าแม่  แม่เห็นเราโตสุด และได้รับการเลี้ยงดูมาค่อนข้างโอเคร แม่เลยให้เราดูแลน้องตักเตือน บังเอิญว่าน้องดันฟังเรา จากนั้นมากบทบาทนี้นก็เป็นของเรา รวมถึงน้องสาวที่เรียบร้อย เชื่อฟังเราก็เต็มใจรักดูแล แต่เวลาแม่มีอะไรแม่ก็ให้น้องๆ พอเวลาเราสอนน้องน้องร้องไห้แม่ก็ด่าเหมือนเราไม่ใช่ลูกเราทั้งที่น้องดื้อ มาถึงจุดนึงแม่เริ่มพูดเรื่องการเลี้ยงดู แม่บอกให้เราเลี้ยงดูแม่ในอนาคตด้วยนะ เราบอกเลยว่าตอนนี้ยังไม่คิดเพราะต้องให้เงินเดือนยายก่อน ยายเราเลี้ยงเรามา พอวันที่ยายป่วยเราช่วยลุงออกค่ารักษาพยาบาล แม่ก็เริ่มให้เราช่วยออกค่าใช้จ่ายของน้องบ้าง ซึ่งเราก็ไม่โอเคร แต่น้องหญิงเป็นเด็กดีเลยดูแล

เราเลยมานั่งคิดว่าแม่ก็ไม่ได้เลี้ยงเรามาเลย เรารักยายมากกว่า  เวลามีอะไรเดือดร้อนมาหาเรา แต่เวลามีเรื่องดีๆจะนึกถึงน้องเราก่อน ซึ่งไม่เคยนึกถึงเราเลย แต่อยากให้เรามาเลี้ยงดู ซึ่งเราไม่มีความผูกพันกับแม่เลย เลยไม่อยากจะมาดูแล อยากช่วยแค่ตอนเค้าเดือดร้อนจิงๆ เราคิดแบบนี้เราอกตัญญูไหม???