จะเล่าตั้งแต่ต้น ก่อนอื่นเราโตมาแบบครอบครัวที่ไม่อบอุ่นเท่าไหร่ พ่อแม่แยกทางกันตอนเรา3-4ขวบ เราย้ายมาอยู่กับพ่อที่ต่างจังหวัด ซึ่งพ่อเอามาฝากไว้ให้ย่าเลี้ยงแล้วพ่อก็ไปทำงานเป็นคนขับรถสิบล้อต้องไปต่างจังหวัดตลอด ทางบ้านย่า ปู่ที่เป็นพ่อของพ่อเราเสียตั้งแต่เรายังไม่เกิด ย่ามีสามีใหม่และลูกใหม่ เราที่พ่อเอามาฝากไว้บ้านย่าให้ย่าเลี้ยง โตมาเหมือนเด็กเก็บกดเพราะเหมือนทางบ้านย่าปู่ก็ไม่ใช่ปู่แท้ๆ ทั้งบ้านมีย่า ปู่(แฟนใหม่ย่า) อา(ลูกย่ากับแฟนใหม่) เมียอา ลูกของอาอีก1คน ย่าเป็นคนขี้โมโห ชอบใช้คำหยาบคายกับเราและคนในครอบครัวเขา ตอนนั้นเราเหมือนตัวคนเดียว ถูกเลี้ยงมาแบบอดอยากทั้งๆที่พ่อส่งเงินให้ทุกเดือน ครอบครัวย่าไม่ค่อยสนใจเรา ใช้งานเราพอเราทำไม่ได้ดั่งใจก็จะชอบทุบตีและด่าด้วยคำหยาบคายเป็นประจำ บ้านจะเป็นบ้านไม้ยกสูงมีใต้ถุน เราจำได้ดีตอนที่เราโดนย่าไล่ตีเราไปแอบนอนในหลุมใต้ถุนบ้านที่หมาขุดไว้นอน ย่าขู่ว่าถ้าขึ้นมาจะตีให้เนื้อแตกเรากลัวมากซึ่งคนในบ้านไม่มีใครช่วยเรา อาผู้หญิงที่เป็นแฟนของลูกย่าก็เล่นยาให้เราเห็น เรานอนรวมกันกางมุ้งกลางบ้าน อาผู้หญิงก็ชอบหยิกเราเวลานอน จนเราเป็นแผลไปหมดทั้งตัว เวลาพ่อกลับบ้านมาหาเราทีเราจะร้องไห้ตามตลอดไม่อยากอยู่บ้านย่า แต่พ่อก็ต้องไปทำงานจึงไม่สามารถเอาเราไปอยู่ด้วยได้ ตอนเราอายุได้10ขวบ เราได้ข่าวว่าแม่เราเสียเราจึงไปงานศพที่กรุงเทพและกลับมาใช้ชีวิตต่อ เหตุการณ์ได้เกิดขึ้นอีกตั้งแต่เราจำความได้ย่าชอบด่าเราเวลาใช้เราแล้วเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจชอบด่าเราว่าลูกกร-หรี่ แม่ขาย-ี ซึ่งเราฝังใจมาก เราไม่เข้าใจว่าแม่เราไปทำอะไรให้ ซึ่งเท่าที่รู้มาแม่เราทำงานเป็นพนักงานห้างสพรรสินค้ามาตลอดเพราะเคยไปเล่นที่แม่ทำงาน จนเราอายุได้11ปี ย่าได้ใช้เราทำอะไรซักอย่างแล้วเราทำการบ้านอยู่ ย่าโมโหเลยขว้างมีดใส่หน้าเรา มีดบาดโดนตาเรา จนเป้นแผลเป็นจนถึงทุกวันนี้ ตอนนั้นเราทั้งเสียขวัญทั้งกลัว ทำไรไม่ถูกวิ่งลงไปใต้ถุนบ้านเพื่อหลบแต่ย่าก็ยังด่าอยู่ตลอดเราไม่กล้าขึ้นบ้าน ตอนนั้นที่ๆปลอดภัยสำหรับเราคือใต้ถุนบ้านเพราะไม่มีใครสามารถมุดเข้ามาตามเราได้ บอกก่อนว่าเป็นคนตัวเล็ก จึงอยู่ใต้ถุนได้ ซึ่งตอนนั้นเราไม่ได้ไปหาหมอ รอจนมันหายเอง พออายุ12ปีเรียนจบป.6 จะเข้าม.1 พ่อได้ย้ายกลับมาทำงานแถวบ้านเป็นยามโรงงานหนึ่ง พ่อเลยกู้เงินเพื่อสร้างบ้านที่จะอยู่กับเราเพราะสงสารเราที่ต้องเจออะไรแบบนั้นมาตลอด เรากลายเป็นเด็กเก็บกดและจิตตก ตอนเด็กๆเราตัวดำมากเวลาไปเล่นกับใครอบโดนล้อว่าเป็นผีบ้าง อีดำตับเป็ดบ้าง บวกกับที่บ้านไม่อบอุ่นเลยเป็นเด็กเก็บกด พอเราย้ายมาอยู่บ้านใหม่กับพ่อ พ่อก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เรา เราโตมาด้วยตัวเอง อยู่คนเดียวจนอายุ15ปีจบ ม.3 เราเลือกเรียนต่อสายอาชีพแต่พ่อไม่โอเคอยากให้เราเป็นช้าราชการจะให้เราต่อม.ปลาย นั่นจึงเป็นอีก1เหตุการณ์ เราทะเลาะกับพ่อจนพ่อบอกว่าให้หาเงินเรียนเอง ต้องบอกก่อนว่าอ.-ป.6 เราเรียนฟรีไม่ได้เสียเงิน เสียเงินเรียนม.รัฐบาลตอนเราเรียนม.1-3 เป็นโรงเรียนประจำอำเภอมี่เราสอบเข้าได้ มาต่อเราทะเลาะกับพ่อจนหาเงินส่งตัวเองเรียน เราไปทำงานเซเว่นแบบผิดกฎหมายเพราะอายุยังไม่ถึง18ีปี ตอนนั้นเหนื่อยมากทั้งเรียนทั้งทำงาน แต่ก็ส่งตัวเองจนจบปวส.2 เราทำงานหาเงินเงินเรียนเองไม่มีปฎิสัมพันธ์อะไรกับพ่อเลย ต่างคนต่างอยู่มาตลอดแต่อยู่บ้านเดียวกัน เหมือนเราชินกับการอยู่คนเดียว จนตอนนี้อายุ25ปีแล้วยังอยู่กับพ่อ ยังไม่แต่งงานยังไม่มีลูก คุยกับพ่อปกติ แต่ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้คุยกันเยอะ เราเณรคุณไหม เราอยากรู้ เราปกติรึป่าว ตั้งแต่เราหาเงินได้เราไม่เคยขอเงินพอ่หรือใช้เงินพ่อเลย มีแต่ให้ แต่พ่อชอบขอเงินเรา พอเราไม่มีให้ก็ทวงบุญคุณ แบบนี้เราผิดไหม อยากรู้