คือเราท้อกับการเรียนมากเลยค่ะ
จากที่เคยสอบได้ที่1ตลอด ได้เกรดสูงตลอด
พอขึ้นม.4 จริงเราอยากเข้าห้องธรรมดาคือแต่ก็จะเรียนสายวิทย์คณิต แต่เราโดนพ่อแม่ และโดนญาติทางฝั่งพ่อกดดัน ย่ามีหลาน6คน ทุกคนเก่งหมดยกเว้นเรา
เพราะเราเรียนต่างจังหวัดมาตั้งแต่เด็กๆ จบป.6 ก็มาต่อรร.วัดที่กรุงเทพ แล้วโดนพ่อแม่พูดดูถูกเรา เขาบอกว่าเราไม่สามารถเข้าห้องTEPได้หรอก ด้วยความที่เราพื้นฐานเราอ่อนมากแบบมากๆเลย เราก็ติดห้องนี้ พอเข้าได้เราก็หวังที่อยากจะเรียนหมอ เพราะคงเรียนเนื้อหาแน่น ตอนนี้เป้าหมายเราหายไปแล้ว เราสอบตกทุกวิชาเลย🥲 เราพยายามทบทวนทำการบ้านแล้ว แต่เราก็ทำไม่ได้เรียนก็ไม่รู้เรื่อง ทั้งตอบคำถามไม่ได้ จากที่เราเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองมาก ตอนนี้มันหายไปหมดเลย ทำอะไรก็ไม่ได้ แย่ไปหมดทุกเรื่อง เครียดทุกวัน ร้องไห้ทุกวันตั้งแต่ที่เข้ามาเรียน ยิ่งวันไหนโดนครูด่าเราแทบจะลาออกเลย เราทำเต็มที่แล้วแต่มันได้เท่านี้ ความรู้สึกแย่มาก ไม่กล้าบอกพ่อแม่ว่าเราไม่ไหวแล้วเราเหนื่อย มันเกินความสามารถเราเกินไป ทุกวันนี้เราแทบจะไม่คุยกับใครแล้ว เก็บตัวกินข้าวแค่มื้อเดียว มันเหนื่อยใจ มันท้อ มันหมดไฟที่สุด พยายามพูดกับตัวเองตลอดว่า ถ้าเราไม่อยู่ในจุดที่ต่ำที่สุดเราจะไม่มีทางพัฒนาตัวเอง
เคยหมดไฟในการเรียนไหม
จากที่เคยสอบได้ที่1ตลอด ได้เกรดสูงตลอด
พอขึ้นม.4 จริงเราอยากเข้าห้องธรรมดาคือแต่ก็จะเรียนสายวิทย์คณิต แต่เราโดนพ่อแม่ และโดนญาติทางฝั่งพ่อกดดัน ย่ามีหลาน6คน ทุกคนเก่งหมดยกเว้นเรา
เพราะเราเรียนต่างจังหวัดมาตั้งแต่เด็กๆ จบป.6 ก็มาต่อรร.วัดที่กรุงเทพ แล้วโดนพ่อแม่พูดดูถูกเรา เขาบอกว่าเราไม่สามารถเข้าห้องTEPได้หรอก ด้วยความที่เราพื้นฐานเราอ่อนมากแบบมากๆเลย เราก็ติดห้องนี้ พอเข้าได้เราก็หวังที่อยากจะเรียนหมอ เพราะคงเรียนเนื้อหาแน่น ตอนนี้เป้าหมายเราหายไปแล้ว เราสอบตกทุกวิชาเลย🥲 เราพยายามทบทวนทำการบ้านแล้ว แต่เราก็ทำไม่ได้เรียนก็ไม่รู้เรื่อง ทั้งตอบคำถามไม่ได้ จากที่เราเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองมาก ตอนนี้มันหายไปหมดเลย ทำอะไรก็ไม่ได้ แย่ไปหมดทุกเรื่อง เครียดทุกวัน ร้องไห้ทุกวันตั้งแต่ที่เข้ามาเรียน ยิ่งวันไหนโดนครูด่าเราแทบจะลาออกเลย เราทำเต็มที่แล้วแต่มันได้เท่านี้ ความรู้สึกแย่มาก ไม่กล้าบอกพ่อแม่ว่าเราไม่ไหวแล้วเราเหนื่อย มันเกินความสามารถเราเกินไป ทุกวันนี้เราแทบจะไม่คุยกับใครแล้ว เก็บตัวกินข้าวแค่มื้อเดียว มันเหนื่อยใจ มันท้อ มันหมดไฟที่สุด พยายามพูดกับตัวเองตลอดว่า ถ้าเราไม่อยู่ในจุดที่ต่ำที่สุดเราจะไม่มีทางพัฒนาตัวเอง