ขอยาวนิดนึง ... ถ้าขี้เกียจอ่านก็ไม่ต้องอ่านนะครับ ผมโอเค แค่อยากมาแชร์มุมมอง ...
ไม่รู้ว่าคุณอายุเท่าไหร่ อยู่ในวัยเรียนหรือทำงานแล้ว ... ถ้าเห็นภาพยากไปก็ขอโทษไว้ก่อนนะครับ
.
.
.

ในชีวิตนี้ พ่อแม่ไม่เคยซื้อของที่ต้องการให้เหรอครับ?  

ลองนึกภาพตัวเองโตขึ้นอีกสักนิด ... แต่งงาน ... มีครอบครัว ... มีลูก
แล้วต้องเริ่มชีวิตใหม่ ที่แตกต่างจากที่เป็นอยู่ตอนนี้อย่างสิ้นเชิงดูนะครับ

เก้าเดือนที่ภรรยาคุณอุ้มท้อง ... เคลื่อนไหวไม่สะดวก ถ้านึกภาพไม่ออกให้เอาดัมเบลสิบกิโลมาผูกเอวไว้ตลอดเวลาดู
หลังจากภรรยาคุณคลอด ... ชีวิตคุณเปลี่ยนไปตลอดกาล จากการคิดถึงตัวเองมาก่อน ไม่ว่าจะกินข้าวหลับนอนดูหนังไปต่างจังหวัด
หลังจากลูกที่เป็นทารกเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน โลกจะหมุนรอบลูกของคุณ

อย่าว่าแต่อะไรเลย ... เวลานอน เวลาเข้าห้องน้ำ เวลากินข้าว ยังต้องแทบอุทิศให้เจ้าตัวเล็กที่ดูแลตัวเองไม่ได้สักอย่าง
คือทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากแหกปากร้องอย่างเดียว
แต่คุณต้องคิดแทนเค้าไปสารพัด ตั้งแต่อาหาร เสื้อผ้า นม นมผง นมแม่ เครื่องปั๊มนม นมชง ไปจนถึงอาหารบด อาหารหยาบ คิดสารพัดเพราะเค้าดูแลตัวเองไม่ได้เลย เป็น 0

วันไหนที่ลูกป่วย ไม่สบาย นี่คือบันเทิง ... สว่างคาตานอนไม่หลับนี่เป็นเรื่องธรรมดา นี่ยังไม่นับว่าเมื่อเค้าโตพอเอาตัวเข้าไปรับอันตรายอีกด้วยนะ น้ำร้อน ปลั๊กไฟ มีด มุมโต๊ะ เอาแค่ถุงพลาสติกยังเอามาคลุมหัวให้หายใจไม่ออกตายได้เลย

พอโตขึ้นมาอีกนิด คุณก็ต้องเริ่มคิดถึงการเข้าโรงเรียน ... ที่ไม่ใช่ว่าโรงเรียนอะไรก็โยนๆ มันเข้าไปเรียนได้
พ่อแม่บางคนต้องคิดหัวแทบแตกว่าโรงเรียนที่กำลังจะส่งเข้าตั้งแต่อนุบาลนี่มันจะขีดอนาคตไปจนถึงมหาลัยได้แบบไหน

.
.
.

เอาแค่นี้ก่อน .... ยังไม่ต้องให้โตมาจนถึงวันที่มา "น้อยใจ" ว่า "พ่อแม่ไม่ซื้ออะไรให้" นะครับ ...

สำหรับผม ถ้าโตมาจนถึงเวลาที่ "หาซื้อเองได้" คำถามจะเปลี่ยนแล้วครับ กลายเป็นว่า เราจะ "หาอะไรให้" พ่อแม่ได้ดี ตอบแทนที่ท่านเลี้ยงมาจนเรายืนบนขาตัวเองได้

ในวันที่เราน้อยใจว่า "พ่อแม่ไม่ซื้ออะไรให้" ...
... พ่อแม่อาจจะกำลังน้อยใจ ... ว่าลูกไม่เคยให้อะไรเลย เช่นพาไปกินข้าวสักมื้อยังไม่ไป ... ก็ได้นะครับ