เราเป็นโรคซึมเศร้าอย่างหนัก จากคำพูดนี้....
เกริ่นชีวิตย่อๆคือ เราเป็นครอบครัวที่พ่อแม่เลิกกัน เรามีพี่ชาย1คน อายุห่างจากเรา10ปี (ตอนนี้เราอายุ 35)
พ่อกับแม่เลิกกันตอนเราอายุ 6 ขวบ เราออกมาอยู่กับแม่
แม่เรามีพฤติกรรมการทำผิดหลายๆอย่าง มีชู้ตั้งแต่ยังไม่เลิกกับพ่อ
ชอบพูดเว่อร์ๆ ชอบพูดเกินจริง พูดโกหก
ทำผิดกับองค์กรที่ทำงาน จนถูกไล่ออก คือทำผิดศีลครบ5ข้อ
เราคือคนที่เห็นมาตั้งแต่เด็ก เวลาเราพูดว่า ทำแบบนี้ไม่ดีนะ แม่ทำไมทำแบบนี้ เราไม่ชอบ
เราจะเจอคำตอบคือ คนเป็นแม่จะทำอะไรก็ได้ไม่ผิด จะเป็นกะ...ก็ไม่ผิด เป็นลูกไม่มีสิทธิ์จะพูดจะว่าอะไรทั้งนั้น
ตลอดเวลาที่เราโตมา เราพยายามจะเข้าใจว่า เป็นแม่ทำอะไรก็ได้ แต่มันไม่ใช่
บางคนต้องทำผิด เพราะต้องหาเงินเลี้ยงลูกเราเข้าใจ แต่กับแม่เราไม่ใช่
เค้าทำผิดมาจากนิสัยและคามต้องการของเค้าทั้งหมด มันไม่ได้มาจากความจำเป็น
พี่ชายเราทนแม่ไม่ไหว ออกจากไปทั้งแต่อายุยี่สิบนิดๆ และสิ่งที่พี่เราเป็นคือ ทุกวันนี้เค้าเหมือนกับแม่เราทุกอย่าง
เราโตมากับคำพูดที่เราพูดได้ในใจเท่านั้น เป็นคำพูดที่อยากจะต่อว่า อยากจะด่า อยากจะเถียง
ว่าเราอาย เราไม่ชอบ เราอึดอัดแค้ไหน
เช่น ช่วงม.ต้น แม่เรามาคบทอม วันไปรับผลการเรียน รอยดูดเต็มคอ เราบอกไม่ต้องไป เราอาย
ทำผิดแก้เอกสารองค์กรที่ทำงาน เราบอกว่าอย่าทำ
วันที่ถูกไล่ออก แม่หนีไปกับเพื่อน ทิ้งเราอยู่ที่ทำงาน เรารอจนต้องหาทางกลับเอง
พร้อมกับสายตาและคำพูดคนในที่ทำงานแม่ที่แย่ๆมากมองเด็กคนนึง
มีอะไรกับผู้ชายในบ้าน โดยที่ทำโจ่งแจ้ง เราไปบอกว่า เรารับไม่ได้
ชอบให้คนอื่นยืมเงิน หน้าใหญ่ พูดจาโิเว่ิร์เกินจริง
และอีกอื่นๆมากมาย จะจบที่คำว่า กูจะทำอะไรก็ได้ ไม่มีสิทธิ๋มาว่า
เราเลยเป็นคนเก็บกด ตลอดระยะที่โตมา เราชอบพูดกับตัวเอง คำพูดเหล่านั้น
คือสิ่งที่เราต้องการจะบอกแม่ ว่าเราเกลียด เราไม่ชอบ คำพูดที่เราต้องการจะเถียง
เราพูดในใจด้วยอารมณ์ที่โกรธ ที่เกลียด ไม่มีวันไหนที่ไม่พูด
พูดซ้ำๆเป็นสิบปี จนทุกวันนี้ จนส่งผลถึงพฤติกรรมการแสดงออกของเราในตอนโตหลายๆอย่างๆ
จนสุดท้ายเราต้องไปพบจิตแพทย์.........
เป็นซึมเศร้าอย่างหนัก จากคำพูดของแม่ที่ว่า เป็นแม่ทำอะไรก็ไม่ผิด
เกริ่นชีวิตย่อๆคือ เราเป็นครอบครัวที่พ่อแม่เลิกกัน เรามีพี่ชาย1คน อายุห่างจากเรา10ปี (ตอนนี้เราอายุ 35)
พ่อกับแม่เลิกกันตอนเราอายุ 6 ขวบ เราออกมาอยู่กับแม่
แม่เรามีพฤติกรรมการทำผิดหลายๆอย่าง มีชู้ตั้งแต่ยังไม่เลิกกับพ่อ
ชอบพูดเว่อร์ๆ ชอบพูดเกินจริง พูดโกหก
ทำผิดกับองค์กรที่ทำงาน จนถูกไล่ออก คือทำผิดศีลครบ5ข้อ
เราคือคนที่เห็นมาตั้งแต่เด็ก เวลาเราพูดว่า ทำแบบนี้ไม่ดีนะ แม่ทำไมทำแบบนี้ เราไม่ชอบ
เราจะเจอคำตอบคือ คนเป็นแม่จะทำอะไรก็ได้ไม่ผิด จะเป็นกะ...ก็ไม่ผิด เป็นลูกไม่มีสิทธิ์จะพูดจะว่าอะไรทั้งนั้น
ตลอดเวลาที่เราโตมา เราพยายามจะเข้าใจว่า เป็นแม่ทำอะไรก็ได้ แต่มันไม่ใช่
บางคนต้องทำผิด เพราะต้องหาเงินเลี้ยงลูกเราเข้าใจ แต่กับแม่เราไม่ใช่
เค้าทำผิดมาจากนิสัยและคามต้องการของเค้าทั้งหมด มันไม่ได้มาจากความจำเป็น
พี่ชายเราทนแม่ไม่ไหว ออกจากไปทั้งแต่อายุยี่สิบนิดๆ และสิ่งที่พี่เราเป็นคือ ทุกวันนี้เค้าเหมือนกับแม่เราทุกอย่าง
เราโตมากับคำพูดที่เราพูดได้ในใจเท่านั้น เป็นคำพูดที่อยากจะต่อว่า อยากจะด่า อยากจะเถียง
ว่าเราอาย เราไม่ชอบ เราอึดอัดแค้ไหน
เช่น ช่วงม.ต้น แม่เรามาคบทอม วันไปรับผลการเรียน รอยดูดเต็มคอ เราบอกไม่ต้องไป เราอาย
ทำผิดแก้เอกสารองค์กรที่ทำงาน เราบอกว่าอย่าทำ
วันที่ถูกไล่ออก แม่หนีไปกับเพื่อน ทิ้งเราอยู่ที่ทำงาน เรารอจนต้องหาทางกลับเอง
พร้อมกับสายตาและคำพูดคนในที่ทำงานแม่ที่แย่ๆมากมองเด็กคนนึง
มีอะไรกับผู้ชายในบ้าน โดยที่ทำโจ่งแจ้ง เราไปบอกว่า เรารับไม่ได้
ชอบให้คนอื่นยืมเงิน หน้าใหญ่ พูดจาโิเว่ิร์เกินจริง
และอีกอื่นๆมากมาย จะจบที่คำว่า กูจะทำอะไรก็ได้ ไม่มีสิทธิ๋มาว่า
เราเลยเป็นคนเก็บกด ตลอดระยะที่โตมา เราชอบพูดกับตัวเอง คำพูดเหล่านั้น
คือสิ่งที่เราต้องการจะบอกแม่ ว่าเราเกลียด เราไม่ชอบ คำพูดที่เราต้องการจะเถียง
เราพูดในใจด้วยอารมณ์ที่โกรธ ที่เกลียด ไม่มีวันไหนที่ไม่พูด
พูดซ้ำๆเป็นสิบปี จนทุกวันนี้ จนส่งผลถึงพฤติกรรมการแสดงออกของเราในตอนโตหลายๆอย่างๆ
จนสุดท้ายเราต้องไปพบจิตแพทย์.........