คือเราเหนื่อยมากกับคนๆนี้ ทุกสิ่งที่ทำมีแต่ความเดือดร้อนสร้างแต่ปัญหา ตอนเด็กๆ เป็นคนขี้ขโมย โกหกเป็นเรื่องปกติหาความจริงไม่เจอ พูดอะไรต้องโกหกไว้ก่อนเป็นสันดาu โตมาเรียนไม่จบเกาะแม่กินไปวันๆ เข้าห้องน้ำก็ฉี่เลอะฝาส้วม บอกกี่รอบก็ไม่ช่วยอะไร เวลากินอะไรเสร็จแช่จานไว้ แล้วลืมว่าตัวเองกินก็จะไม่ล้าง ตกลงกันไว้ว่าอย่ามานั่งที่ของเราเพราะเคยมานั่งแล้วทิ้งขยะ ทำข้าวหกเต็มโต๊ะ แล้วบอกไม่ใช่ของตัวเอง มันก็ยังหน้าด้าuมานั่งเหมือนเดิม พอวีนใส่ก็ทำเป็นเถียงขอนั่งบ้างไม่ได้หรอ พูดอะไรไปไม่เคยเข้าสมอง คนๆนี้เคยเป็นโรคร้ายแรงมาก่อน ถึงขั้นที่เราสามารถเลือกว่าจะช่วยหรือปล่อยได้ ทุกวันนี้คิดโทษตัวเองเกือบทุกคืนว่าไม่น่าปล่อยให้มันรอด ใช้ชีวิตได้ไร้ค่ามากๆ ทุกวันนี้งานการไม่ทำมัวแต่โม้กับเพื่อนในดิสคอร์ดว่าตัวเองทำงานการบิน ความจริงแค่ยามเขายังไม่อยากรับเลย บางวันก็นั่งด่ากับคนในดิส ตะโกนโวยวายมีแต่คำหยาบ เสียสุขภาพจิตเกือบทุกวัน บอกให้มันไปด่าไกลๆ ก็ไปด่าอยู่หน้าบ้าน คนข้างบ้านคงคิดว่ามันบ้า แล้วตัวเองป่วยร่างกายไม่สมประกอบยังโj สูบบุหรี่ (ไม่ได้โทษคนอ่านที่สูบบุหรี่นะคะ) แล้วเราได้กลิ่น เราขอร้องว่าไปสูบไกลๆอย่าให้ได้กลิ่น มันก็ยังจะหน้าด้าu พูดว่า ไม่ ได้ สูบ คิดว่าคนในบ้านโj หลอกง่าย เหมือนตัวเอง ทำยังไงดีคะ เราคิดอยู่ทุกวันว่ามันควรตุยๆไปซะ คนอะไรหาข้อดีไม่เจอ เวลาตัวเองทำอะไรผิดก็จะบอก ไม่ได้ทำ ไว้ก่อน เราอายที่ต้องใช้นามสกุลเดียวกับบุคคลนี้ รู้สึกเกลียดจากก้นบึ้งหัวใจ และคิดว่าจะไม่มีวันเสียใจเลยค่ะถ้ามันหายไปซะ เราจะทำยังไงดี