ผมอายุ 23 นะครับ

แม่เขาอยากให้เราอยู่ในสายตาตลอดเวลา เขาจะสบายใจ

สังคมแทบไม่มีเลย

แกไม่เคยบอกเลยนะว่า ออกไปเข้าสังคมบ้าง ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง 

สิ่งที่แกไม่โอเค :
+ ขอไปทำงาน กทม. อยากจะไปใช้ชีวิตไม่พึ่งพ่อแม่ดูบ้าง 
+ ออกไปหาเพื่อนบ่อยๆ กลับค่ำบ้างไม่ค่ำบ้าง ออกบ่อยๆ (ผมไม่ดื่มไม่สูบนะ)
+ เที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน
+ เรียนต่อ ปโท และเช่าหออยู่ (แกบอกเปลือง ทั้งๆที่ผมออกเองหมดเลย แกไม่อยากให้ห่างแกแหละ)
+ ผมกลับดึก แม่ไม่นอน จะรอเปิดประตูรอผม
+ ไปนอนค้างบ้านเพื่อน

สรุป แกไม่อยากให้ห่างไกลจากสายตาแก

ไปหาเพื่อน ก็โทรตามตลอด ไลน์มารัวๆ จะมืดแล้ว กลับยังๆ ทำไรอยู่

ผมรู้สึกพ่อแม่เป็นแบบนี้ รู้สึกไม่โตเลย มันเหมือนไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง

ตัดสินใจทำตามใจเขา ไม่ค่อยออกนอกบ้านแทน ไม่อยากให้เขาเป็นห่วงมาก

ไม่อยากดื้อ เกรงใจเขา 

พอจะมีทางออกแบบแฟร์ๆ 2 ฝ่ายไหมครับ