เห็นนักภาวนาบางท่านกลัวติดสมาธินักเวลาภาวนา

แต่ก็ให้ลองคิดดูในระหว่างวันแต่ละวันอารมณ์สมาธิหรืออารมณ์นิวรณ์มันมากกว่ากัน   สมาธิมีความสุขมากกว่ากามมีโทษน้อยกว่ากาม แต่ท่านดันไปกลัวติดสุขในสมาธิ มีสมาธิเหมือนมีที่พักใจ เหมือนมีบ้าน

ตอนที่ไม่มีสมาธิก็เหมือนตากแดดตากฝนกลางแจ้ง  พวกท่านหลายคนยังไม่มีอะไรเลย ยังอยู่กลางแจ้ง แต่พวกท่านดันไปกลัวการที่มีความสุขอยู่ในร่มในเงา   ซึ่งสุดท้ายแล้วท่านก็ไม่มีอะไรเลย   

ให้ท่านมีสมาธิให้ชำนาญในสมาธิก่อนเถอะแล้วค่อยไปละเอาก็ได้ เอาสมาธิให้มันดีมันชำนาญก่อน ชนิดนึกเข้าก็เข้าได้ออกก็ออกได้โน่น  เอาให้มีบ้าน พอมีบ้านแล้วจะทำงานทำการอะไรในบ้านมันก็สบาย(หมายถึงพิจารณาธรรม)ทำนอกบ้านก็สบาย เหนื่อยก็กลับมาพักในบ้าน

แต่ทั้งนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้ฝึกพิจารณาอะไรเลย  เพียงแต่เวลาสงบก็สงบให้จริง อย่าเพิ่งไปคิดอะไร อย่าเพิ่งไปกลัวติดสงบ  ให้มันถอนออกมาก่อนค่อยพิจารณาธรรมะ เหมือนดังที่ครูบาอาจารย์สอนว่าสงบแค่ไหนก็พิจารณาแค่นั้น   

ขอให้เจริญในธรรมทั่วๆกันทุกท่านนะครับ