ปกติจะ สวดมนต์ สวดแผ่เมตตา
แล้วค่อยอธิฐานจิต แผ่เมตตา
แล้วค่อยนั่งทำสมาธิ

ตอนที่ท่องบทสวดแผ่เมตตา แผ่ส่วนบุญส่วนกุศล

ก็จะอธิฐานถึงคุณความดี กุศลจิตที่คิดดีทำดี

กุศลบุญทั้งหลายที่เคยทำมา ทั้งหมดทั้งปวง

ขอให้สิ่งเหล่านี้ ส่งผ่านไปยัง........

ขอให้เขาเหล่านั้น ดวงจิตเหล่านั้น

ได้รับสิ่งดีๆที่ส่งออกไป

หลับตา อธิฐานจิตแผ่เมตตา

และนั่งสมาธิ

โดยทุกครั้งที่แผ่เมตตา
เราจะรู้สึกว่าต้องมีความสุข สงบ
และมีใจที่อยากแบ่งปันความสุขสงบเหล่านี้
และแผ่ออกไปได้จากใจที่คิด
และเชื่อว่า ยิ่งแบ่งปัน ยิ่งเพิ่มพูน

ไม่รู้ว่าทำถูกวิธีไหม

แต่ ... ตั้งแต่ชีวิตเกิดเรื่องร้ายๆครั้งใหญ่

ความสุขมันทลายหายไป
ไม่สามารถทำสมาธิได้อยู่ปีกว่าๆ

จนกลับมาพยายาม ทำสมาธิ 
สวดมนต์ ใจสงบ

แต่ไม่สามารถแผ่เมตตาออกไปได้อีกเลย
ไม่ว่าจะทำอย่างไร คิดยังไง

เพราะจิตที่มีความสุข มันหายไป
เหลือแค่ความสงบนิ่ง
กับความว่างเปล่าของความคิด
เลยไม่มีสิ่งใดเหลือแผ่ออกไปตอนอธิฐานจิต

เหมือนหมดพลัง เหมือนความว่างเปล่าในหัว

เหมือนกุศลความดีที่มีมันหมดไปไม่มีเหลือแผ่

เหมือนว่า ถ้าเราไม่มีความสุข
คนที่ได้รับจะได้พลังลบไป
เลยไม่มีสิ่งใดหรืออะไรออกมาในความคิด
หลังสวดแผ่เมตตา
เลยอธิฐานจิต แผ่กุศลไม่ออกอีกเลย

หรือเราขาดเมตตา
หรือเราไม่เหลือกุศลความดีให้แผ่ออก
หรือเพราะความสุขที่มันหายไป
หรือเราทำผิดวิธีมาตลอด ตอนคิด

ต้องคิดอะไร ยังไง ในใจ
ถึงสร้างแรงในการแผ่เมตตาออกไปได้อีกครั้ง
ตอนแผ่เมตตา ท่านอื่นทำกันยังไง
ต้องคิดอะไรในใจตอนนั้นบ้าง

================================
(เป็นคนธรรมดาที่ไม่ได้เป็นคนดีในสังคม
ไม่ได้เป็นคนเข้าวัดฟังธรรม
หรือปฎิบัติธรรมประจำ
แค่สนใจศึกษา อ่าน เรียนรู้ ปฏิบัติ เข้าวัด บ้าง ครั้งคราว
นำมาปฏิบัติเองที่บ้าน ผิดๆถูกๆ
กับการสวดมนต์ภาวนา ฝึกสมาธิแผ่เมตตา)