สวัสดีครับ คำถามของผมอาจจะดูรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณของท่านด้วยนะครับ และหากท่านใดยังคิดว่าอาการโรคซึมเศร้าเป็นอาการของคนเรียกร้องความสนใจ หรืออาการคิดไปเอง หรืออาการใด ๆ ที่ไม่เกิดจากโรค ช่วยกรุณาอย่าคอมเม้นในแนวทางด่าทางเดียว แต่ไม่เสนอทางเลือกด้วยนะครับ
ในส่วนของคำถามของผมนั้น เนื่องจากว่าได้รู้จักกับน้องคนนึงเมื่อนานมาแล้วที่มีอาการของโรคซึมเศร้า (แบบเป็นจริงๆ) จนถึงขั้นขนาดทำร้ายตัวเอง และคิดอยากจะตายอยู่ตลอดเวลา เอ้อ น้องเขายังได้รับการรักษาอยู่นะครับ มีการกินยาตามหมอสั่งอยู่เสมอเป็นเวลานานแล้ว แต่อาการก็เป็นอย่างที่บอกไว้ข้างต้น จนตัวน้องเองบอกว่ายังรู้สึกเหมือนเดิม ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยแต่อย่างใด
ในส่วนของการให้กำลังใจนั้น น้องมีคนให้กำลังใจอยู่เสมอครับ มีทั้งแบบที่พร้อมจะรับฟัง และเสนอวิธีการช่วยให้ผ่อนคลายมากขึ้น แต่อาการก็ยังคงเดิม ยังย้ำอยู่เสมอว่าตื่นมาแต่วันช่างเหนื่อยเหลือเกิน รู้สึกตัวเองเหมือนคนบ้า เหมือนคนเรียกร้องความสนใจ (ทั้งๆที่ไม่ใช่ และไม่อยากเป็น) มันทรมานมาก ๆ สิ่งที่เขาอยากได้มีแค่อย่างเดียว คือ "การหายไป" เรื่องราวพวกนี้มันจะได้จบลงสักที
ที่ผมเกิดคำถามนี้ไม่ได้หมายความว่าเกิดจากความรำคาญ หรือการประชดประชัน แต่เป็นเพราะเกิดความเห็นใจในความทรมานของเขา และตัวของผมเองก็เป็นในส่วนของ ภาวะซึมเศร้า ซึ่งไม่รุนแรงเท่ากับน้องเขา แต่ในบางครั้งก็มีความคิดในแบบเดียวกัน แต่ปัจจุบันถือว่าควบคุมอาการได้แล้ว 90% จึงทำให้รู้ว่าอาการที่น้องเจอมันรู้สึกทรมานขนาดไหน
จริง ๆ ผมอยากให้ทุกคนหายจากโรคนี้นะครับ อยากให้เขาเมื่อเหล่านั้นหายจากโรคพวกนี้ไปแล้ว กลับมาเล่าประสบการณ์ที่ตัวเองเจอ เล่าว่าชีวิตช่วงนั้นผ่านพ้นมันไปได้ยัง เพื่อเป็นกำลังใจให้กับคนที่เป็นอยู่ แต่ก็อย่างว่าละครับ กำลังใจ และสภาพแวดล้อมของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ซึ่งโรคพวกนี้กำลังใจ และสภาพแวดล้อมเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ๆ คนที่ได้สภาพแวดล้อมดีก็ดีไป แต่คนที่สภาพแวดล้อมแย่ละ แย่ในที่นี้ผมไม่ขออธิบายนะครับว่าเป็นยังไง ขอให้ทุกท่านที่อ่านอนุมานเอาว่า คำว่าสภาพแวดล้อมแย่ ๆ จนรู้สึกทนไม่ได้ของพวกท่านเป็นยังไง พวกเขาเหล่านี้อาจจะเจอเหมือนอย่างที่ท่านทั้งหลายเจอก็ได้
เอาเป็นว่าเวิ้นเว้อมาซะเยอะผมเลยอยากจะถามว่า ถ้าไม่นับในส่วนของครอบครัวยังอยากให้อยู่นั้น "การปล่อยเขาจากความทรมานมันไม่ดีกว่าหรอครับ?" และ "ในประเทศ หรือต่างประเทศนั้นมีแนวทางในการจัดการกับคนที่อยู่ไม่ไหวนี้ยังไงบ้าง?"
ปลดปล่อย หรืออยู่ให้ทรมาน ?
ในส่วนของคำถามของผมนั้น เนื่องจากว่าได้รู้จักกับน้องคนนึงเมื่อนานมาแล้วที่มีอาการของโรคซึมเศร้า (แบบเป็นจริงๆ) จนถึงขั้นขนาดทำร้ายตัวเอง และคิดอยากจะตายอยู่ตลอดเวลา เอ้อ น้องเขายังได้รับการรักษาอยู่นะครับ มีการกินยาตามหมอสั่งอยู่เสมอเป็นเวลานานแล้ว แต่อาการก็เป็นอย่างที่บอกไว้ข้างต้น จนตัวน้องเองบอกว่ายังรู้สึกเหมือนเดิม ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยแต่อย่างใด
ในส่วนของการให้กำลังใจนั้น น้องมีคนให้กำลังใจอยู่เสมอครับ มีทั้งแบบที่พร้อมจะรับฟัง และเสนอวิธีการช่วยให้ผ่อนคลายมากขึ้น แต่อาการก็ยังคงเดิม ยังย้ำอยู่เสมอว่าตื่นมาแต่วันช่างเหนื่อยเหลือเกิน รู้สึกตัวเองเหมือนคนบ้า เหมือนคนเรียกร้องความสนใจ (ทั้งๆที่ไม่ใช่ และไม่อยากเป็น) มันทรมานมาก ๆ สิ่งที่เขาอยากได้มีแค่อย่างเดียว คือ "การหายไป" เรื่องราวพวกนี้มันจะได้จบลงสักที
ที่ผมเกิดคำถามนี้ไม่ได้หมายความว่าเกิดจากความรำคาญ หรือการประชดประชัน แต่เป็นเพราะเกิดความเห็นใจในความทรมานของเขา และตัวของผมเองก็เป็นในส่วนของ ภาวะซึมเศร้า ซึ่งไม่รุนแรงเท่ากับน้องเขา แต่ในบางครั้งก็มีความคิดในแบบเดียวกัน แต่ปัจจุบันถือว่าควบคุมอาการได้แล้ว 90% จึงทำให้รู้ว่าอาการที่น้องเจอมันรู้สึกทรมานขนาดไหน
จริง ๆ ผมอยากให้ทุกคนหายจากโรคนี้นะครับ อยากให้เขาเมื่อเหล่านั้นหายจากโรคพวกนี้ไปแล้ว กลับมาเล่าประสบการณ์ที่ตัวเองเจอ เล่าว่าชีวิตช่วงนั้นผ่านพ้นมันไปได้ยัง เพื่อเป็นกำลังใจให้กับคนที่เป็นอยู่ แต่ก็อย่างว่าละครับ กำลังใจ และสภาพแวดล้อมของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ซึ่งโรคพวกนี้กำลังใจ และสภาพแวดล้อมเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ๆ คนที่ได้สภาพแวดล้อมดีก็ดีไป แต่คนที่สภาพแวดล้อมแย่ละ แย่ในที่นี้ผมไม่ขออธิบายนะครับว่าเป็นยังไง ขอให้ทุกท่านที่อ่านอนุมานเอาว่า คำว่าสภาพแวดล้อมแย่ ๆ จนรู้สึกทนไม่ได้ของพวกท่านเป็นยังไง พวกเขาเหล่านี้อาจจะเจอเหมือนอย่างที่ท่านทั้งหลายเจอก็ได้
เอาเป็นว่าเวิ้นเว้อมาซะเยอะผมเลยอยากจะถามว่า ถ้าไม่นับในส่วนของครอบครัวยังอยากให้อยู่นั้น "การปล่อยเขาจากความทรมานมันไม่ดีกว่าหรอครับ?" และ "ในประเทศ หรือต่างประเทศนั้นมีแนวทางในการจัดการกับคนที่อยู่ไม่ไหวนี้ยังไงบ้าง?"