ขออนุญาตตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาอาจจะมีพลังในด้านลบบ้างแต่ไม่ได้มีเจตนาเผยแพร่พลังลบให้ใคร
ผมอายุ20ปีครับแต่ดูเหมือนว่ายังอายุน้อยเจออะไรอีกเยอะเมื่อก่อนสดใสร่าเริงมากแฮปปี้ตลอดเล่นเอยอะไรเอยตอนนี้ เงียบ คิดมากขึ้น อาจจะเพราะด้วยสังคมที่เสพมันขัดเกลาให้รู้สึกคีพอารมณ์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น สภาพแวดล้อมการใช้ชีวิตที่ต่างกันของผู้คน จนจู่ๆรู้สึกตัวเองไม่ได้ใช้ชีวิตที่ต้องการเพราะต้องทำงานประจำจันทร์ถึงเสาร์เรียนวันอาทิตย์จนไม่มีเวลาของตัวเองเลยต้องนำความรู้สึกที่อยากจะใช้มากๆมาเก็บมาชดใช้ให้ตัวเองในตอนกลางดึกจนบางครั้งเห็นแก่ตัวกับผู้คนรอบข้างว่าอยากอยู่คนเดียวไปอะไรก็อยากกลับดึกๆได้มีเวลาให้ตัวเอง กินอะไรก็ไม่อร่อยเหมือนเมื่อก่อนเหมือนใช้ชีวิตจำเจ จากที่คิดว่าตัวเองอยู่กับปัจจุบันดีกว่าจนมาคิดว่าเราใช้ชีวิต ตื่น กิน ทำงาน กลับบ้าน นอน แล้วทำไรอีกบางทีก็อาจจะมีกิจกรรมอื่นๆอีกก็ได้แต่ทำไมไม่ทำบางทีการอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆทั้งวันมันโคตรเหนื่อย รู้สึกชีวิตมีอะไรมากกว่านี้แต่ติดเรื่องสภาพแวดล้อมปัจจัยหลายอย่าง ตอนนี้คิดว่าคนเาาใช้ชีวิตแบบไหนให้พ้นไปในแต่ละวันแล้วเขามีความสุขกันแบบไหน ผมอาจจะเป็นเด็กเจนใหม่ที่เบื่อกับงานประจำแต่ผมว่าทุกคนคงเบื่องานประจำเหมือนกันขึ้นอยู่กับความสบายใจปัจจัยต้นเหตุทั้งหมดนี้คงน่าจะมาจากกรรทำงาน ไม่คิดเลยว่าคนที่เคยสดใสร่าเริงมากๆจะมานั่งคิดนั่งทบทวนชีวิตตัวเองตอนนี้ ผมคิดนะว่าอยากทำอะไรที่ได้เป็นตัวเองแต่พอคิดแล้วบวกกับหมดแรงใจจากสภาพแวดล้อมข้างๆจนไม่มีโอกาสได้ทำแต่เชื่อว่าเมื่อผมหายใจอยู่ผมทำได้ แต่ตอนนี้เหนื่อยมากเลยครับแบบไม่รู้จะใช้ชีวิตอะไร ขาดทักษะการตัดสินใจทุกอย่างจากที่เคยคิดทำนั่นทำนี่หมดแพสชั่นหมดความหวังไร้ความคิด ใครคุยด้วยก็ต้องทำเป็นหน้าสดใสสร้างตัวเองที่มีความสุขกลบเกลื่อนภายในใจ บางทีนอนหลับก็ตื่นกลางดึกตี1ตี2 หิวจะกินอะไรก็นึกไม่ออก สิ้นยินดีทุกสิ่ง ผมว่าสติผมน่าจะสั้น พี่ๆที่เคยหมดกำลังใจ ในวันนั้นพี่ๆทำอะไรคิดอะไรกันอยู่หรอครับ ขอโทษด้วยครับหากพาดพิงอะไรไม่ดี ขอบคุณครับ