สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแพรเป็น "โรคซึมเศร้า" มาหลายปีแล้ว แต่เพิ่งเข้ารับการรักษาแบบจริงๆจังๆได้ประมาณ 2-3 ปี จริงๆอยากจะบอกว่าใครที่รู้ตัวว่าเป็น หรือเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นแน่ๆ แนะนำให้รีบรักษานะคะ อย่าปล่อยไว้นานแบบฉันเลยค่ะ ฉันเองตอนแรกก็ไม่ได้ไปหาหมอ รู้ว่าตัวเองเป็น ด้วยที่สภาพแวดล้อมที่บ้าน ครอบครัวที่บ้าน ฉันเลยเลือกที่จะไม่ไป เพราะแม่ของฉันเองค่ะ ตอนฉันเป็นแรกๆ มันถึงขีดจำกัดของความอดทนของฉัน เหมือนกับระเบิดที่รอเวลาจะปะทุออกมา พอมาวันนึงระเบิดนั้นได้ปะทุออกมา ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ ณ ตอนนั้นเวลานั้นฉันเอาแต่คิดว่า "อยากตาย" อย่างเดียว ไม่อยากอยู่แล้ว มีวันนึงฉันเจอกับเหตุการณ์ที่ฉันรับไหวรับไม่ได้ ฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่เลยค่ะ ตอนนั้นฉันสั่นไปทั้งตัว แล้วก็อยากตายค่ะ ฉันจับได้กระปุกยาฉันเทใส่เต็มกำมือแล้วก็กิน พอผ่านมาสักพักฉันก็รู้ตัวค่ะว่าตัวเองทำอะไรลงไป นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันลองบอกแม่ว่า "แม่คะหนูว่าหนูเป็นซึมเศร้าค่ะ" แต่แม่ของฉันตอบกลับมาว่า "อย่ามาหาทำ" ตอนนั้นฉันพูดอะไรไม่ออกเลยค่ะหลังจากวันนั้นฉันก็ได้แต่เก็บตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกไปไหน ไม่เจอใคร ไม่พูดกับใครแม้กระทั่งคนในครอบครัวฉันเองก็ไม่พูดค่ะ แต่ตอนนั้นฉันก็ยังไม่ได้หาหมอนะคะ ฉันเข้ารับการรักษาหลังจากผ่านมาแล้ว เกือบจะ 2 ปีค่ะ วันนี้เล่ายาวแล้ว ไว้วันหลังจะมาต่อใหม่นะคะ ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านค่ะ