เมื่อไม่นานมานี้ มีเรื่องที่น่าตกใจว่า
ชาวประมงในหมู่บ้านเปรยทัด Prey Teoch (ป่าทัด)
จังหวัดตะบงฆะมุม Tbong Khmum (หัวผึ้ง)
(Credit : ปแฎง มหาบุญเรือง ค้ชมาย์)
ใช้ลูกระเบิด UXO ขนาด 155 มิลลิเมตร
ที่ยังไม่ปลดชนวนระเบิดซึ่งยังระเบิดขึ้นมาอีกได้
ถ่างน้ำหนักลอบดักปลาตรงทางน้ำไหลผ่าน


หัวผึ้ง  อาจจะแปลได้ว่าที่ชุมนุมของผึ้งจำนวนมาก
และสีสันสีเหลืองของผึ้งคล้ายกับอำพัน
ทางใต้ก็มีคำว่า หัวแร่ กร่อนเป็น หูแร่
หมายถึง  สายแร่ดีบุกมาชนกันหลายสาย
ขุดบริเวณนั้นจะเจอแร่ดีบุกจำนวนมาก
หรือคำไทยเดิม คือ หัวไร่ ปลายนา
บริเวณแนวเขตที่ดินแดนติดกับ/ชนกับ
เขตทึ่ดินของเพื่อนบ้าน/เขตป่าไม้/เขตพื้นที่สาธารณะ
จากการเสวนากับ ปแฎง มหา บุญเรือง  คัชมาย์




สาเหตุดังกล่าว ในเดือนนี้ ทำให้มีคนตายไปหนึ่งราย
และบาดเจ็บอีกหลายรายจากลูกระเบิดที่ยังไม่ปลดชนวน
ขึ้นมาในพื้นที่จังหวัดนี้   ที่มา  https://bit.ly/2DvEKwZ


เฮง รัตนา Heng Ratana ผู้บริหารรัฐบาล
ที่กำกับดูแลหน่วยงานปฏิบัติการเก็บกู้ลูกระเบิด
ได้เขียนใน Facebook วันที่ 22 มกราคม 2019 ว่า
ชาวบ้าน 2 คนถูกนำตัวมายังสถานีตำรวจ
พร้อมกับสั่งให้มอบลูกระเบิดที่อยู่ในความครอบครอง
ให้กับสถานีตำรวจ หรือหน่วยงานเก็บกู้ระเบิด
และให้หยุดการใช้งานของที่อันตรายเช่นนี้อีก





เรียบเรียง/ที่มา


https://bit.ly/2WcoJU1

---

เรื่องเล่าไร้สาระ


คนแป้แห่ระเบิด

เคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่ง
ไม่แน่ใจว่า ต่วยตูน หรือหนังสือของทหาร
ครั้งหนึ่งมีเรื่องราวในอดีต
ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2
เครื่องบินพันธมิตรได้ทิ้งระเบิดลงที่แพร่
มีระเบิดลูกหนึ่งตกลงในทุ่งนาหรือหนองน้ำ
ใกล้กับศาลเจ้าที่ชาวบ้านนับถือแล้วไม่ระเบิด

ชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต่างพากันขุดขึ้นมา
แล้วจัดขบวนกลองยาว/กลองสะบัดชัย
นางรำ ผู้คนต่างร่วมขบวนแห่แหนจำนวนมากมาย
ชาวบ้านต่างพากันแห่แหนลูกระเบิดแบบดีใจ
คิดว่าเพราะอภินิหารย์ศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าพ่อในศาลเจ้า

กว่าทางการ/ทหารจะรู้แล้วรีบมาห้ามปราม
เพราะว่ายังไม่ปลดชนวนระเบิดที
ก็มีการแห่แหนเป็นระยะทางไกลพอสมควรแล้ว

พอชาวบ้านรู้ว่าลูกระเบิดมีสิทธิ์ระเบิด
และทำให้ตายได้อีกหลายคน
ต่างรีบวิ่งหนีตายกันกระเจิดกระเจิง
จึงเป็นที่มาของคำว่า คนแป้แห่ระเบิด

มีข้อมุลใหม่ที่หักล้าง คนแป้แห่ระเบิด
ซึ่งมีความเป็นไปได้มากกว่าตำนาน
แต่ตำนานเดิมขอ ตราเอาไว้ก่อน

Credit :เฮียกุ่ย ณ แพร่

---

คำเรียกขานของคนในพื้นที่มักจะใช้พูดกัน/ได้ยิน
เช่น ซัง คือ ตรัง คอน คือ นครศรีธรรมราช  ซู้หราด คือ สุราษฏร์ธานี
ลุง คือ พัทลุง ไย๋ คือ หาดใหญ่ จวบ/ปะจวบ คือ ประจวบคีรีขันธุ์
ราดรี คือ ราชบุรี  เพ็ด คือ เพ็ชรบุรี กาน คือ กาญจนบุรี
ยุดยา คือ อยุธยา แป้ คือ แพร่  
เจียงใหม่ คือ เชียงใหม่
จาวเหนือ คือ ชาวเหนือ


คนใต้ใจดำ
แต่เดิมคิดว่า คือ คนปักษ์ใต้
แต่พอถามอุ้ย(ผู้หญิงมีอายุมากแล้ว)
กับอาจารย์ด้านประวัติศาสตร์ที่เชียงใหม่
เลยรู้ความจริงว่า ตั้งแต่ตอนใต้อาณาจักรล้านนาเดิม
ตั้งแต่พิษณุโลกลงมา  คือ ทางตอนใต้ของอาณาจักรล้านนา
ส่วนล้านช้าง แถวอีสานไปถึงลาว
นาน ๆ คนใต้จะไปรบสักครั้ง
เพราะสมัยนั้นมีดงพญาไฟขวางกั้น
ไปมาลำบากมักจะตายเพราะไข้ป่ากว่าจะไปรบได้
และผู้คนมักจะอยู่กันกระจายกวาดต้อนลำบาก

แต่เดิมอาณาจักรล้านนา
มักจะถูกรุกรานเป็นเมืองขึ้นจากพวกคนทางทิศใต้
และมีการกดขี่ข่มแหงรังแกหลายเรื่อง
จึงเป็นที่มาของคำว่า  คนใต้ใจดำ

---

ส่วนที่มาเลย์ก็มี  อุตระ หรือ อุดร
คนภาคเหนือของมาเลย์  
เดิมมีคนซือแย(สยาม)อยู่กันมาก
ในไทรบุรี กลันตัน ตรังกานู ปะลิศ ปีนัง
ห้ารัฐเดิมของสยามก่อนเป็นดินแดนอาณานิคมอังกฤษ
แถวนี้มีวัดทางศาสนาพุทธหลายแห่งมาก
ทางมาเลย์มักจะไม่เขึยนบอกไว้ในหนังสือเรียน
คนสยามไทรบุรีที่ติดกับชายแดนไทย  
ก็เรียกพวกตอนใต้รัฐสยามเดิมว่า
พวกคนใต้ พวกทักษิณ พวกนายู (มลายู) เช่นกัน