บรึม
วันที่ 1 สองข้างทางเลียบชายทะเล
หาดทรายตัดกับทะเลดูสดใส
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว น้ำมันใกล้หมดแล้ว
ต้องตัดเข้าถนนใหญ่สายสี่
เพื่อหาปั้มน้ำมันก่อน
นั่นปั้มน้ำมันขอแวะเข้าไปเติมก่อน
หาที่นอนก่อนในคืนนี้
นอนในปั้มน้ำมันนี่แหละ
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
วันที่ 2 นั่นป้ายเมืองหาดใหญ่ สายเลี่ยงเมือง
ขอตัดไปทางเลี่ยงเมืองดีกว่า ยะลา อีก 178 กิโลเมตร
เบตงอีกไม่นานก็ถึงแล้ว ไปเบตงใต้สุดแดนสยามดีกว่า
ค่ำแล้วขอนอนที่ข้างสถานีตำรวจดีกว่า
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
รถวิ่งด้วยความเร็ว 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
ลมพัดผ่านข้างกระจกดังอู้ ๆ
ไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จะไปสิ้นสุดแห่งหนใด
ความคิดคำนึง ทำไมหยุดนิ่ง
คิดไม่ออก ว่าขับมาที่นี่ยังไง
รู้แต่ว่า น้ำมันใกล้หมดก็แวะเติมที่ปั้มน้ำมัน
หิวก็ตื่มน้ำ ซื้ออาหารข้างทางกิน
ทำไมสงสัยตนเอง ขับมาที่นี่ได้อย่างไร
วันที่ 3 วิ่งผ่านโค้งพันกว่าแห่งที่ระนอง
จะไปออกชุมพร ใกล้ค่ำแล้วนะ
น่าจะแวะที่ปั้มน้ำมันเพื่อนอนก่อน
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
วันที่ 4 ผ่านอ่างทองไปแล้ว
ไปไหนต่อนะ ขับไปเรื่อย ๆ ดีกว่า
ขอพักที่ลำปางดีไหมสักคืน
หาปั้มน้ำมันก่อนดีกว่า
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
วันที่ 5 โน่นป้ายเห็นแล้วเหนือสุดแดนสยาม
แม่สาย มาแล้วเห็นแล้ว
เหนื่อยมากขอพักสักคืนก่อน
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนด่อ
วันที่ 6 ลงมาแล้วใกล้แล้วโคราช
ลงไปกรุงเทพฯ คงไม่ไกลแล้ว
มาที่นี่ทำไม ยังไม่เข้าใจตนเองเลย
ค่ำแล้วขอพักสักคืนก่อน
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
วันที่ 7 ใกล้แล้วกรุงเทพฯ
ใช่กลับบ้านเราดีกว่า
นั่นถึงแล้วบ้านเรา
แต่ แม่ แม่ตายแล้วซิ
ใช่ วันนั้นเสียง บรึม คือ ระเบิด
แม่เราตายในวันนั้นเลย
แม่ แม่ตายแล้ว แม่ตายแล้ว
นั่นคือ ความทรงจำอาตมาที่พอจำได้
หลังจากสติแตกไปเจ็ดวันเจ็ดคืน
ไม่รู้สึกว่าเหนื่อย หรือหิว
แวะตามปั้มน้ำมันเติมน้ำมัน แล้วนอน
เข้าห้องน้ำ หาน้ำและอาหารรองท้อง
ก่อนขับไปเรื่อย ๆ จนมารู้สึกตัวที่บ้าน
บ้านที่แม่แกะเศษเหล็กแล้วระเบิดขึ้นมา
เกิดการระเบิดไฟไหม้และแม่ตายคาที่ในร้าน
อาตมารู้สึกตัวก็ตอนมาถึงที่บ้านหลังวันที่ 7 แล้ว
หลังจากขับรถยนต์เตลิดออกไปเพราะเข้าบ้านไม่ได้
รู้ครั้งแรกว่าบ้านระเบิดแม่ตายในบ้านรับซื้อของเก่า
มารู้สึกตัวอีกครั้ง หลังจากขับวนไปรอบไทยถึง 7 วัน
กว่าจะมารู้ตัวที่บ้านอีกครั้งว่า แม่ตายแล้ว จริง ๆ
ชีวิตก็เป็นเช่นนี้แหละโยม
ไม่มีอะไรเที่ยงแท้หรอก
อย่าตั้งตนไว้ในความประมาท
อาตมาลาก่อนจะขอไปปลีกวิเวก
เรื่องนี้ มีเค้าโครงจากคำบอกเล่าของเพื่อนสนิท
ที่เล่าว่าเพื่อนแกที่กรุงเทพฯ อีกคน
แม่ตายคาที่เพราะแกะเศษเหล็กแล้วระเบิดขึ้นมา
พร้อมกับไฟไหม้บ้านตามมาจนบ้านพังทะลายหมด
เพื่อนคนนี้กลับมาเลยเข้าบ้านไม่ได้
เลยสติแตกขับรถยนต์ไปไหนไม่รู้ตัวถึง 7 วัน
กว่าจะกลับมาดูบ้านที่ไม่เหลืออะไรเลย
แล้วกลับมาทำอาชีพเดิมร้านรับซื้อของเก่าอีกครั้ง
ด้วยหัวใจสลายที่รอเยียวยาด้วยกาลเวลา
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
วันที่ 1 สองข้างทางเลียบชายทะเล
หาดทรายตัดกับทะเลดูสดใส
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว น้ำมันใกล้หมดแล้ว
ต้องตัดเข้าถนนใหญ่สายสี่
เพื่อหาปั้มน้ำมันก่อน
นั่นปั้มน้ำมันขอแวะเข้าไปเติมก่อน
หาที่นอนก่อนในคืนนี้
นอนในปั้มน้ำมันนี่แหละ
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
วันที่ 2 นั่นป้ายเมืองหาดใหญ่ สายเลี่ยงเมือง
ขอตัดไปทางเลี่ยงเมืองดีกว่า ยะลา อีก 178 กิโลเมตร
เบตงอีกไม่นานก็ถึงแล้ว ไปเบตงใต้สุดแดนสยามดีกว่า
ค่ำแล้วขอนอนที่ข้างสถานีตำรวจดีกว่า
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
รถวิ่งด้วยความเร็ว 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
ลมพัดผ่านข้างกระจกดังอู้ ๆ
ไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จะไปสิ้นสุดแห่งหนใด
ความคิดคำนึง ทำไมหยุดนิ่ง
คิดไม่ออก ว่าขับมาที่นี่ยังไง
รู้แต่ว่า น้ำมันใกล้หมดก็แวะเติมที่ปั้มน้ำมัน
หิวก็ตื่มน้ำ ซื้ออาหารข้างทางกิน
ทำไมสงสัยตนเอง ขับมาที่นี่ได้อย่างไร
วันที่ 3 วิ่งผ่านโค้งพันกว่าแห่งที่ระนอง
จะไปออกชุมพร ใกล้ค่ำแล้วนะ
น่าจะแวะที่ปั้มน้ำมันเพื่อนอนก่อน
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
วันที่ 4 ผ่านอ่างทองไปแล้ว
ไปไหนต่อนะ ขับไปเรื่อย ๆ ดีกว่า
ขอพักที่ลำปางดีไหมสักคืน
หาปั้มน้ำมันก่อนดีกว่า
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
วันที่ 5 โน่นป้ายเห็นแล้วเหนือสุดแดนสยาม
แม่สาย มาแล้วเห็นแล้ว
เหนื่อยมากขอพักสักคืนก่อน
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนด่อ
วันที่ 6 ลงมาแล้วใกล้แล้วโคราช
ลงไปกรุงเทพฯ คงไม่ไกลแล้ว
มาที่นี่ทำไม ยังไม่เข้าใจตนเองเลย
ค่ำแล้วขอพักสักคืนก่อน
พรุ่งนี้ไม่รู้จะไปไหนต่อ
วันที่ 7 ใกล้แล้วกรุงเทพฯ
ใช่กลับบ้านเราดีกว่า
นั่นถึงแล้วบ้านเรา
แต่ แม่ แม่ตายแล้วซิ
ใช่ วันนั้นเสียง บรึม คือ ระเบิด
แม่เราตายในวันนั้นเลย
แม่ แม่ตายแล้ว แม่ตายแล้ว
นั่นคือ ความทรงจำอาตมาที่พอจำได้
หลังจากสติแตกไปเจ็ดวันเจ็ดคืน
ไม่รู้สึกว่าเหนื่อย หรือหิว
แวะตามปั้มน้ำมันเติมน้ำมัน แล้วนอน
เข้าห้องน้ำ หาน้ำและอาหารรองท้อง
ก่อนขับไปเรื่อย ๆ จนมารู้สึกตัวที่บ้าน
บ้านที่แม่แกะเศษเหล็กแล้วระเบิดขึ้นมา
เกิดการระเบิดไฟไหม้และแม่ตายคาที่ในร้าน
อาตมารู้สึกตัวก็ตอนมาถึงที่บ้านหลังวันที่ 7 แล้ว
หลังจากขับรถยนต์เตลิดออกไปเพราะเข้าบ้านไม่ได้
รู้ครั้งแรกว่าบ้านระเบิดแม่ตายในบ้านรับซื้อของเก่า
มารู้สึกตัวอีกครั้ง หลังจากขับวนไปรอบไทยถึง 7 วัน
กว่าจะมารู้ตัวที่บ้านอีกครั้งว่า แม่ตายแล้ว จริง ๆ
ชีวิตก็เป็นเช่นนี้แหละโยม
ไม่มีอะไรเที่ยงแท้หรอก
อย่าตั้งตนไว้ในความประมาท
อาตมาลาก่อนจะขอไปปลีกวิเวก
เรื่องนี้ มีเค้าโครงจากคำบอกเล่าของเพื่อนสนิท
ที่เล่าว่าเพื่อนแกที่กรุงเทพฯ อีกคน
แม่ตายคาที่เพราะแกะเศษเหล็กแล้วระเบิดขึ้นมา
พร้อมกับไฟไหม้บ้านตามมาจนบ้านพังทะลายหมด
เพื่อนคนนี้กลับมาเลยเข้าบ้านไม่ได้
เลยสติแตกขับรถยนต์ไปไหนไม่รู้ตัวถึง 7 วัน
กว่าจะกลับมาดูบ้านที่ไม่เหลืออะไรเลย
แล้วกลับมาทำอาชีพเดิมร้านรับซื้อของเก่าอีกครั้ง
ด้วยหัวใจสลายที่รอเยียวยาด้วยกาลเวลา