จขกท เป็นแม่ฟูลไทม์ย่างเข้าปีที่ 5 มีลูก2คน 4 ขวบกับ1ขวบ คือจริงเราคิดมาเสมอเลยนะ ว่าคนเป็นแม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ไหม ทำไมต้องเสียสละขนาดนี้  ตลอดระยะ5ปีมานี้ พูดได้เลยว่าไม่เคยนอนเต็มอิ่ม กินข้าวแบบค่อยๆละเลียดเข้าปาก อาบน้ำขัดสีฉวีวรรณแบบเป็นชั่วโมงอะ มันไม่ได้มีmoment นั้นมานานมากแล้ว บางอารมณ์อยากเห็นแก่ตัวทิ้งลูกแบบไปทำสวยช้อปปิ้งบ้าง แต่มันก็ทำไม่ได้ กลัวเป็นภาระปู่ย่าตายายอีก
     ถามว่ามีความสุขไหม มันก็มีนะ แต่ไม่ได้สุขจนล้น สุขตอนที่ลูกบอกรัก ลูกอยากให้เรากอด เราอุ้ม แต่คำนวณแล้วความทุกข์ในใจมันก็โขอยู่ แลกกับอิสระในชีวิต การได้ไปเที่ยว ไปกิน ไปไหนที่อยากไป สิ่งที่อยากทำในชีวิตอ่ะ คือมันคุ้มไหมกับชีวิตที่วันๆเอาแต่อยู่กับลูกวนไป 24 ชม แพทเทิร์นเดิมๆ หาคุณค่าในตัวเองไม่เจอ ในขณะที่ใครหลายคนบอกว่า อิจฉาที่ได้เลี้ยงลูกด้วยตัวเอง
     ในขณะที่คนเป็นพ่อมีหน้าที่หาเงินเข้าบ้านเป็นหลักก็จริง แต่คือเลิกงานก็คือเลิกงาน ไปรีแลกซ์อะไรได้ตามประสาผู้ชาย แต่รีแลกซ์ของแม่ฟูลไทม์อย่างเรา คือการได้นั่งโง่ๆ เอนหลังสไลด์มือถือก่อนนอนอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้ ชีวิตแม่ที่มีแต่ลูกและสามีอ่ะ
     คือถ้าย้อนเวลาไปได้อะนะ คืออยากโสดเลย เรารู้สึกว่าลูกมันคือบ่วง จริงๆนะ แต่ตอนนี้มันทำไม่ได้แล้วไง ได้แต่ก้มหน้ารับโชคชะตาไปและหวังใจว่าเมื่อลูกโตขึ้น ชีวิตแม่ฟูลไทม์เราคงจะดีขึ้น ตอนที่พิมพ์อยู่นี้คนเล็กก็ไม่สบายเป็นไข้ เช็ดตัววนไป คืนนี้คงไม่ได้นอนอีกตามเคย ในขณะที่สามีไปสังสรรค์ยังไม่กลับบ้าน
     แล้วแม่ๆคนอื่นเป็นไงกันมั่งคะ รู้สึกดีไหมกับการเป็นแม่ฟูลไทม์ มาคุยกันหน่อยค่ะ