เป็นความรู้สึกเดิมๆของคนเป็นแม่ฟูลไทม์รึเปล่านะ ไม่รู้สิคะ มีลูกแล้วบางวันล้าเหลือเกิน บางวันอยากจะลาออก อยากจะพักยาว แต่ทำไม่ได้เพราะเราต้องดูแลลูก ไม่มีคนช่วย ไม่มีคนทำแทนได้ จนวันนี้ลูกจะ 1.4 ขวบ ยังตื่นให้นมมื้อดึก  4-6 รอบ ร่างกายทรุดโทรม ผิวพันแย่ อ้วน ไม่มีเวลาออกกำลัง เพราะลูกหลับคือทำอาหารและต้องงีบ อย่างงั้นไม่มีแรงเหลือเล่นกับลูก ทำความสะอาดตอนเช้า ก่อนเข้านอน เวลาของตัวเองน้อยมาก อาบน้ำต้องรีบอาบ กินข้าวต้องรีบกิน

เราเคยเป็นคนที่ชิลมาก ทำอะไรค่อยๆทำและทำได้ดี อารมณ์เย็น อารมณ์ดี เครียดน้อย ตอนนี้กลับตาลปัตร มันท้อบอกไม่ถูก อนาคตที่ฝันไว้ก็สลายหมด รอลูกโตอย่างเดียว

อีกใจรู้สึกผิดที่บางวันไม่มีอารมณ์เลี้ยงลูกเท่าไหร่เลย พยายามยิ้มให้ลูกตลอด แต่บางทีต้องแอบไปนั่งในห้องน้ำขอเวลาสัก 5 นาทีให้ตัวเอง
แอบคิดถึงอดีตบ่อยครั้ง ความอิสระที่หายไป ความฝันที่หายไป ร่างกายสวยๆที่หายไป หน้าตางามๆที่หายไป

สังคมไม่ต้องพูดถึง ออกไปชอปปิ้งไม่ได้ลูกติดเต้า เพือนมาหาน้อยลงทุกวัน เพราะไม่มีเวลาให้ใครเหมือนแต่ก่อน แคชอัพกลุ่มเพื่อนก็ไม่ทัน วันๆมีแต่โลกโซเชียล อยู่แต่กับลูก

มีแต่ยายเพิ้งคนนี้สินะในตอนนี้ ถึงจะรู้ว่าวันนึงเมื่อลูกโตเราคงมีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น แต่บางวันมันล้าเหลือเกิน ดาวน์จนไม่อยากจะทำอะไร
แค่มาระบาย เผื่อมีใครเป็นเหมือนเราบ้าง รักลูกมาก แต่อยากกลับมารักตัวเองได้บ้างเท่านั้นเอง