ลมระบัดพัดพลิ้วปลิวละล่อง โอบอุ่นท้องทุ่งอ้อ ล้อลมไหว ดอกหญ้าพริ้วสะบัด เจ้าพัดไกว เอนโอนไหวในสายลม ที่ห่มมา ทิวเขาสูงเฉียดฟ้าคราแสงส่อง ทิวสนต้องลู่ลมตะโบมหา หวนคิดถึงยามใจไกลจากลา จะมีวันกลับมา เม

วันและคืนผ่านผันไป น้ำตาไหล ไม่เคยแห้งหาย เหนื่อยหนักอยากพักหลบใจ ให้คลายทุกข์ถม จมจินต์ อ่อนและล้าจนลาแรง แฝงหม่นทนเศร้าถวิล กี่่หยาดที่หยดรดริน มิสิ้นความเหงาเคล้าปน เดินบนถนนโดดเดี่ยว หนามเกี่ยวห

เหนื่อยจัง...ลำพังเพียง ยินแต่เสียงลมหายใจ มองหาไม่มีใคร กกกอดได้แค่ตัวเรา ยิ้มแย้มต้องแจ่มใส แต่ภายในนั้นอับเฉา โดดเดี่ยวเหลียวมองเงา ยืนยอดเขาสูงและหนาว ไร้คนคอยปรึกษา เหม่อมองหาไขว่คว้าดาว สุดท้า

"ค่ำลงหม่นมัวหนาวลมผิงไฟไล่หนาว ความคิดว่างเปล่าล่องลอยเหนือทุ่งนาแล้ง กรอบแกรบเสียงซังข้าวร้องเพลงเจ้านกกระจิบกลับรัง ฉันนั่งฟังเสียงน้ำกระทบแก้วรอยยิ้มแต้มเติมใบหน้า"๊

"โลกนี้ไม่มีที่สำหรับคนอ่อนแอ"...หึๆ โอ้เอ๋ยน้ำใจใครมีบ้าง อ้างว้างฤทัยใจเจ็บและเหน็บหนาว ดั่งเดือนดับดาวร่วงหัวใจร้าว จะทนเศร้าอยู่ได้อีกเท่าใด โอ้เอ๋ยน้ำใจช่างร้ายเหลือ คิดพักก่อน

ตื่นเช้ามาท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองกรุง ด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้าและหัวใจที่อ่อนแอ จะมีซักกี่ที่กันที่จะทำให้เราคลายความเศร้า สิ่งแรกที่เรานึกถึงคือ...ทะเล ว่าแล้วก็เก็บกระเป๋าออกเดินทาง หนีไปอยู่ใ