ลมระบัดพัดพลิ้วปลิวละล่อง
โอบอุ่นท้องทุ่งอ้อ ล้อลมไหว
ดอกหญ้าพริ้วสะบัด  เจ้าพัดไกว
เอนโอนไหวในสายลม ที่ห่มมา


ทิวเขาสูงเฉียดฟ้าคราแสงส่อง
ทิวสนต้องลู่ลมตะโบมหา
หวนคิดถึงยามใจไกลจากลา
จะมีวันกลับมา เมื่อคราใด


เก็บดอกไม้ลอยส่งลงกระสินธ์
ไหลหลากริน เลื้อยลาเจ้าล้าไหม
ใจข้าฯส่งยามดอกร่วง เจ้าดวงใจ
ยังห่วงใย ใช่ลาเลือน แม้เลื่อนลอย


คนดีอย่าร้องไห้ให้ใจเหน็บ
จงกลืนเก็บ ความเศร้า ยามเหงาหงอย
หากเจ้ารื้นไหลลงมา น้ำตาปรอย
ข้าฯหนึ่งคอยส่งดวงใจ ให้หนึ่งคน


แม้มิอาจทวนกลับซับความหม่น
ทุกข์ท้อทน เพียงหวัง ฟังสักหน
มองดาราคราส่องแสง แสดงตน
จะมีคนมองห่างห่าง...อย่างห่วงใย...


         "   เพ็ญพิชญา "