เมื่อก่อนเราเป็นผู้หญิง working woman สุดๆค่ะ ทำงานดีมาก เงินเดือนสูง ทำงานด้านพีอาร์ การตลาด และดูแลแบรนด์ให้กับสินค้าไฮเอนด์ราคาเป็นสิบล้าน พูดตามตรงว่ามีความภูมิใจในตัวเองสูงมากค่ะ ว่าเป็นผู้หญิงเก่ง ทำงานดี ภาษาเยี่ยม บุคลิกดี ได้แต่งตัวสวยทุกวัน แต่งหน้าตลอด เดรสดำส้นสูงปรี๊ดตลอด ลุยงานทีบางทีเสร็จเที่ยงคืนตีหนึ่ง ดูแลลูกค้า เสร็จงานเจ้านายชื่นชม

พอแต่งงาน ต้องออกมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว (จะเต็มตัวมั้ยก็ไม่เชิง เพราะเรารับงานพิเศษจากเมืองไทยอยู่) มาอยู่ต่างประเทศ แต่ไม่ได้มีโอกาสออกไปพบปะผู้คนมากมายที่เป็นลูกค้า ไม่ได้แต่งตัวใส่ส้นสูงปรี๊ดได้ อยู่เมืองนอกก็ต้องลุย ใส่ผ้าใบ ส้นเตี้ย แต่ไม่ได้มีโอกาสสัมผัสสินค้าสวยงามที่ครั้งหนึ่งเราเคยดูแล เรียกมันว่าลูกๆทั้งสี่หน่อ

ก่อนแต่งงานสามีบอกว่าที่เขาเลือกเราเพราะเราเก่ง ทำงานดี สวย ครอบครัวดี ภาษาลื่นไหลมาก แล้วเราก็นิสัยน่ารัก แต่วันนี้วันที่เราไม่ได้ทำงานดีอย่างเดิม บอกเลยว่างานคือสิ่งที่ทำให้เราภูมิใจในตัวเอง และเรากำลังจะเตรียมตัวมีน้อง และสามีบอกว่าให้เราเลี้ยงน้องเต็มตัวเลย ไม่อยากให้มีพี่เลี้ยง อยากให้น้องได้รับอิทธิพลจากคนเป็นพ่อแม่เท่านั้น

ประเทศที่เราอยู่ไม่พูดภาษาอังกฤษค่ะ เราก็สอนภาษาอังกฤษให้เด็กและผู้ใหญ่ไปด้วย แต่มันไม่ใช่อารมณ์ทำงานสวยเริ่ดไฮโซเหมือนเดิม แต่มันก็มีความน่ารักของมันอ่ะค่ะ งานสอนบางทีทำให้เรายิ้มได้ไม่รู้ตัว

เวลาจะแต่งตัวแต่งหน้าจัดเต็ม สามีงงค่ะ สามีบอกสวยอยู่แล้วแต่งทำไมเยอะเนี่ย ไม่ต้องแต่งหน้าก็สวย บางทีผู้หญิงก็ต้องแต่งตัวแต่งหน้าเนาะ มันสร้างความมั่นใจ

จะถามคุณแม่ฟูลไทม์ทุกวันนี้ที่เมื่อก่อนเป็น working woman สุดๆ พอมาเลี้ยงลูกหัวฟู ไม่ได้ทำงาน ไม่ได้ออกไปเฉิดฉายเหมือนเดิม ปรับตัวกันยังไงคะ ทุกวันนี้เพื่อนบางคนที่ยังไม่แต่งงานมีครอบครัว สามารถทำงานดีๆ สวยๆ เท่ๆ เหมือนเดิมได้ ใช้สมองตลอด ทำงานกลับบ้านเที่ยงคืน ลุย เจ้านายชื่นชม บางทีเราอิจฉาค่ะพูดตรงๆเลย เพราะเมื่อก่อนเราเป็นคนที่ทำงานแล้วที่ไหนก็อยากได้ตัวค่ะ อัพเงินเดือนอัพตำแหน่งและประสบการณ์ได้ตลอด เราอยากกลับไปมีชีวิตแบบนั้น แต่คิดอีกแง่คือคนที่เค้าทำงานขนาดนั้นเค้าก็ไม่ได้มีครอบครัวน่ารักอบอุ่นแบบเรามีอ่ะค่ะ หรือว่ามันคือสิ่งที่ต้องแลกมาคะ

ขอบคุณค่ะ